Heima er bezt - 01.04.1958, Qupperneq 29

„Já, ég fór ekki utan af Eyrinni, fyrr en skipið var
horfið,“ sagði Rósa.
„Já, einmitt það. Ekki svo mikið að hún fengi al-
mennilegt sjóveður, þegar hún fór. Hún er ekki sjó-
hraust,“ andvarpaði Geirlaug. „Þú skalt ekki fara úr
kápunni. Það er ekki svo hlýtt í þessum allslausa bæ, og
þú heit af göngunni. Ég verð að leggja í ofninn inni í
hjónahúsinu.”
Þær fylgdust að inn í búrið.
„Hér er þó notalegt,“ sagði Rósa. „En hvað allt er
hér öðruvísi en verið hefur. Hvar er rauði bekkurinn,
sem á að vera fyrir framan borðið?“
„Það var allt selt, góða mín. Kristján keypti þessa
fáu búshluti, sem hér eru. Hitt var allt selt hæstbjóð-
anda,“ sagði Geirlaug.
„Ég er nú bara eins og álfur út úr hól. Var allt selt?“
spurði Rósa.
„Já, auðvitað var allt selt, þegar móðir þín hætti að
búa. Uppboðið var núna fyrir nokkrum dögum. Ég
man nú ekki hvern daginn það var. Þvílíkt og annað
eins umstang. Skrifaði hún þér ekki um það?“
„Nei, mamma hefur ekki skrifað mér síðan um páska.
Þá hefur hún sjálfsagt ekki verið búin að ráða það við
sig, hvort hún ætti að hætta að búa eða ekki. Að minnsta
kosti nefndi hún það ekki. Ég stend því bara aldeilis
hissa á þessu öllu,“ sagði Rósa.
Svo flýtti hún sér inn í baðstofuna. Þar voru aðeins
rúmföt í þremur rúmum. Hitt voru auðir bálkar.
„Þetta er nú eitthvað það óhugnanlegasta, sem ég hef
séð!“ Svo ýtti hún á hurðina fyrir hjónahúsinu. Það
var læst. — Það settist harður kökkur í hálsinn á henni.
Geirlaug kallaði að framan: „Blessuð, komdu fram og
fáðu þér kaffisopa. Þér veitir sjálfsagt ekki af því. Vertu
ekki að horfa á þetta allsleysi.“
„Það hlýtur eitthvað að hafa komið fyrir í vetur,
fyrst mamma fór að selja allt sem hún átti og flytja
burtu. Þú hlýtur að vita það, Geirlaug mín,“ sagði Rósa.
Geirlaug hristi höfuðið. „Ég get ekki leyst úr þeirri
spurningu, en móðir þín hefur verið óþekkjanleg í
viðmóti seinnipartinn í vetur. Það hefur sjálfsagt stafað
af hennar lasleika,“ sagði hún.
Þá heyrðist gengið inn í bæjardyrnar. Það var Krist-
ján. Leifi í Garði hafði fullyrt, að það væri Rósa litla
prestsdóttir, sem þar væri á ferð. Það þótti Kristjáni
ótrúlegt, en samt hætti hann að breiða og sagði Leifa
að hann mætti hætta og fara heim til sín.
Rósa kom fram í búrdyrnar og sá Kristján kasta
kláruvettlingunum í bæjardymar hálfvandræðalegan á
svip. Svo brosti hann til hennar og sagði:
„Ég er nú hreint ekki þesslegur að faðma fína jóm-
frú!“
„Það er nú kannske dálítill munur að vinna á túni
heima í sveitinni eða að koma beina leið úr kvennaskóla
höfuðstaðarins,“ sagði hún og hljóp í faðm hans.
„Velkomin, elsku stúlkan mín! Því fékkstu ekki ein-
hvern sendisvein í kaupstaðnum til að láta mig vita um
ferðir þínar, svo að ég gæti sótt þig, heldur en að koma
gangandi heim á nýja heimilið þitt,“ sagði hann.
„Það er ekki nýtt heimili, heldur kæra gamla og góða
heimilið mitt. Þó finnst mér það koma mér heldur ó-
kunnuglega fyrir sjónir. Því skrifaðir þú mér ekki um
alla þessa umbreytingu, að það ætti að selja alla búslóð-
ina?“ sagði hún.
„Ég bjóst við því, að móðir þín gerði það. Það var
hún en ekki ég, sem ætlaði að selja og gerði það líka,“
sagði Kristján.
„Nú jæja,“ gall í Leifa í Garði úti á hlaðinu. „Ég er
svo sem ekki hissa á því, þó þú byðir mér ekki kvöld-
matinn. Þú hefur viljað hafa næði til að faðma prest-
dótturina, hí hí! En ég er nú búinn að segja þér, að ég
vil hafa mat, þegar ég vinn hjá þér, minna má það ekki
vera.“
Rósa kastaði kveðju á hjáleigubóndann. Hann var
æði spozkur á svip.
„Settu þig þá inn í búrið, Leifi minn,“ sagði Kristján
brosandi og bætti svo við: „Þarna sérðu nú konuefnið
mitt.“
„Ó, ætli manni hafi verið það nokkuð ókunnugt, hvað
þú ætlaðir þér. Það er ólíklegt. Verst, hvað tengdamóð-
irin kroppaði innan úr hreiðrinu áður en hún yfirgaf
það,“ sagði Leifi og hló illkvittnislega um leið og hann
gekk inn í búrið.
„En hvað hann er leiðinlegur,11 sagði Rósa. „Hann er
eini sveitunginn, sem ekki býður mig velkomna heim.“
„Blessuð vertu, hann kann enga mannasiði,“ sagði
Kristján. „Ég skal bæta fyrir ókurteisi hans með því að
bjóða þig tvisvar velkomna, og þó að heimkoman sé
fátæklegri en þú hefur búizt við, skal ég reyna að bæta
úr því fljótlega. Það er bezt að kvíða engu. Við eigum
þó hvort annað.“
„Mig langar til að opna húsið hennar mömmu og sjá,
hvernig þar lítur út,“ sagði hún.
„Það er ekkert þar að sjá, nema rúmið þitt og hjóna-
rúmið allslaust. Ég keypti það á uppboðinu. Eg kaupi
mér svo dún og efni í ver utan um sængurnar, og svo
býr fallega konan mín upp hjónasængina okkar,“ sagði
hann og kyssti hana um leið og hann fékk henni lykil-
inn að húsinu.
Rósa var lengi inni í húsinu. Þar fannst henni hræði-
lega einmanalegt. Rúmið hennar var þarna, snyrtilega
uppbúið, eins og mamma vildi láta rúmin líta út, og
rúm foreldra hennar allslaust, en inni í þilskápnum, þar
sem alltaf var geymdur þvottur, var mikið af rúmföt-
um, sængurverum, lökum og koddaverum. Þetta hafði
mamma hennar þá skilið henni eftir. Hún grúfði sig
ofan í rúmið sitt og grét. Þótt hamingjan væri mikil
yfir því að vera komin heim til unnustans, þá gat hún
ekki annað en grátið lengi.
Hún heyrði Kristján hlæja frammi í búrinu og skrafa
við Leifa í Garði. Hún heyrði líka, að það var barið á
útidyrnar, en það heyrði það víst enginn. Þá var gengið
inn göngin og guðað fyrir framan búrdyrnar. Þennan
málróm kannaðist hún við, þótt hún gæti ekki komið
honum fyrir sig strax.
Hún þurrkaði sér um augun með vasaklútnum sínum
og fór fram. Þarna stóð Stína gamla í Garði, sem margir
Heima er bezl 139