Heima er bezt - 01.04.1960, Blaðsíða 22

TÓLFTI HLUTI
— Ég ráðlegg |)ér samt að gera það, Kristín. Ég vil
þér allt hið bezta eins og öllum mínum sóknarbörnum.
Þess vegna kem ég til þín nú sem vinur og ráðgjafi í
þeirri von, að þú takir orð mín til greina.
— Ég efast ekki um góðan tilgang þinn, séra Einar,
en heim að Austurhlíð get ég ekki farið.
— Jú, Kristín, þú getur það. Við verðum oft að stíga
óljúf spor á lífsleiðinni, en þau verða okkur ekkert síð-
ur til blessunar. Ég veit að nábýlið hefur verið miður
gott, en hver á þar mesta sök, veit ég ekki, enda hef
ég ekkert vald til að dæma aðra. Dómurinn tilheyrir
honum einum, sem allt sér og þekkir, og fyrir hans
dómstól verðum við öll að mæta um síðir, því megum
við aldrei gleyma. — Ég óttast um líf litlu stúlkunnar,
þess vegna ráðlegg ég þér að draga það ekki lengur að
sjá hana. Deyi barnið án þess að þú lítir á það, mun
samvizka þín vakna, og þú iðrast sárlega, en þá er það
orðið um seinan.
Hin föðurlegu orð prestsins vekja nýjar tilfinningar
í brjósti Kristínar. Ef til vill reynast þau sönn, því sam-
vizkulaus er hún ekki. Hún hefur í blindu hatri heitið
því að afneita þessu barni, en nú getur hún það ekki
fyrir dómstóli sinnar eigin samvizku. Dómsvald sam-
vizkunnar er hatrinu yfirsterkara.
Presturinn finnur, að orð hans eru að vinna sigur, og
hann segir: — Ég ætla ekki að tefja þig lengur, Kristín
mín. Ég vona að þú farir að mínum ráðum, þau eru
fram borin af einlægum bróðurhug. — Vertu nú bless-
uð og sæl!
— Vertu sæll, séra Einar. — Ég þakka þér fyrir
komuna.
Hann stígur á bak gæðingi sínum og ríður á brott,
en Kristín gengur inn aftur í bæinn. Örð séra Einars
óma stöðugt í sál Kristínar: — Sjáðu litlu stúlkuna, áð-
ur en það er um seinan. Þig mun iðra þess sárlega, ef
þú gerir það ekki. — Kristín hefur hvergi ró. Eitthvert
nýtt afl og voldugt knýr hana áfram. Hún klæðir sig í
yfirhöfn og gengur heim að Austurhlíð. Kristín sér
engan úti og heldur rakleitt inn í baðstofuna. Þangað
ratar hún enn þá, þótt mörg ár séu liðin, síðan hún hef-
ur komið á þennan bæ.
Jónatan og Lilja eru tvö ein í baðstofunni ásamt
barninu. Kristín gengur beina leið að vöggunni og nem-
ur þar staðar, án þess að mæla orð. Lilja og Jónatan
horfa um stund á Kristínu, orðvana af undrun. En svo
bendir Lilja henni á stól við vögguna, og Kristín sezt.
Hún starir lengi þögul á barnið, sem auðsjáanlega er
mjög sjúkt, og undarlegar tilfinningar flykkjast fram
í vitund hennar. Þessi litla stúlka er hluti af henni sjálfri,
um það getur hún ekki efazt lengur. Hún sér skýrt sitt
eigið ættarmót á andliti hennar.
Barnið rýfur þögnina og gefur frá sér veikt, en sker-
andi hljóð. Kristín hrekkur ósjálfrátt við. Þetta ömur-
lega hljóð snertir hana eins og ásökun. — Því sækið þið
ekki lækni, segir hún titrandi röddu.
Lilja rís upp í rúminu og hagræðir barninu. Svo lít-
ur hún á Kristínu og segir lágt: — Við erum búin að
sækja lækni. Hann þekkir ekki þennan sjúkdóm, en ég
veit hvað hann heitir.
— Veizt þú?
— Já, það er hatrið. Hatrið á milli bæjanna. Litla
saklausa barnið okkar Jónatans verður að þjást og jafn-
vel deyja fyrir það. — Lilja hnígur aftur niður á kodd-
ann, Jónatan tekur þétt um hönd hennar, en segir ekki
orð.
— Hatrið! — Kristín hefur orðið upp eftir Lilju.
Hún situr eins og í leiðslu, og nýjar hugsanir gagntaka
hana. Getur það verið, að hin illu, óguðlegu öfl í henn-
ar eigin sál séu orsök þjáninga þessa litla saklausa barns.
Getur máttur hatursins orðið svo víðtækur og ægileg-
ur? — Nei, barnið má ekki deyja. Hún gæti ekki af-
borið það. Rödd samvizkunnar hefur þegar kveðið upp
sinn dóm.... Hún getur engan hatað lengur.
Anna kemur inn í baðstofuna til að vita um líðan
barnsins. Hún sér Kristínu í Vesturhlíð við vögguna,
en Anna er svo niðurbeygð af þreytu og örvæntingu,
að hún sinnir því engu. EÍún gengur að vöggunni og lýt-
ur niður yfir barnið. Það dregur enn þá andann, en
mjög veikt. Sárt andvarp stígur frá brjósti Önnu, alger
örvæntingar-stuna.
— Það er hatrið, hvíslar Kristín drafandi röddu.
Anna lítur á grannkonu sína, en skilur ekki við hvað
hún á, og svarar því engu. En Lilja rís skyndilega upp
í rúminu og hrópar ásakandi:
— Já, það er hatrið, hatrið á milli ykkar, sem barnið
okkar Jónatans verður að líða fyrir og líklega deyja.
130 Heima er bezt