Heima er bezt - 01.04.1960, Blaðsíða 36

405. MeS Mikka á hælunum á sér flýr
þessi skuggabaldur út að hárri planka-
girðingu, sem er umhverfis þessa húsa-
þyrpingu, og við sjáum að hann klifrar
yfir hana í mesta skyndi. En þá kemst
Mikki ekki lengra.
406. Annar lögregluþjóninn lyftir nú
Mikka yfir girðinguna. Og af ákafanum
í honum og grimmdarlegu gelti hans
fer mig að gruna, að hér höfum við víst
sannarlega haft upp á „vofunni" og að-
setri hennar.
407. Þegar við höfum klifrazt yfir girð-
inguna, sjáum við manninn afl-langt á
undan varpa sér á reiðhjói og þeysa af
stað eftir lélegum engjavegi. Mikki er
enn rétt á hælum hans og geltir í sí-
fellu.
408. Við hlaupum þegar á eftir. Veg-
urinn liggur niður að ánni. Við sjáum
langt áleiðis, hvar flóttamaðurinn stekk-
ur af hjólinu og þeytir því frá sér á
fljótsbakkann og ýtir smáfieytu á flot í
skyndi. . .
409. „Þar skall hurð nærri hælum!“
segir annar lögreglumaðurinn másandi.
„Þarna urðum við of seinir, nema að við
getum snuðrað upp bátkænu einhvers
staðar.“ Við leitum árangurslaust með-
fram ánni. Hingað og ekki lengra!
410. Hæ hæ! Þarna gefst nýtt tækifæri!
Maðurinn i kænunni er svo ákafur að
komast yfir ána, að hann rær og beitir
öllum kröftum, unz önnur árin hrekkur
sundur í tvennt. Báturinn snýst nú og
hrekst fyrir straumi árinnar.
411. Við nemum staðar og stöndum á
öndinni og horfum á manninn úti á
ánni. Lögregluþjónninn bendir niður
eftir ánni og kallar: „Hann rekur niður
að fossinum og bjargar sér aldrei!"
412. Lögregluþjónninn hefur rétt fyrir
sér. Vart hundrað metrum neðar er all-
mikill foss. Og nú rekur flóttamanninn
hratt í áttina þangað. Hann hrópar há-
stöfum á hjálp.
413. Við hlaupum eftir árbakkanum og
fylgjumst með för flóttamannsins. Hér
er engin björgunarvon. Við sjáum bát-
kænuna steypast ofan af fossbrúninni og
niður í ólgandi hringiðuna fyrir neðan.