Heima er bezt - 01.04.1960, Blaðsíða 29

því, sem þurrt var orðið, í poka og bar þá lieim í
skemmu.
Einn morguninn voru svo hrossin rekin heim og
lagðir á þau reiðingar. Það átti að fara að flytja ullina
út á Eyrina, þó að mikið af henni væri óþvegið.
„Ég var að hugsa um að ríða með lestinni í kaup-
staðinn,“ sagði Ásdís.
Kristján leit ekki á hana en anzaði þó: „Þú getur víst
alltaf farið út eftir, það er ekki svo langt. En núna er
enginn hestur handa þér, því ekki get ég farið að ganga
á eftir lestinni.“
„En Bleikur? Ekki er hann hér,“ sagði hún.
„Ég á hann ekki lengur,“ sagði hann. „Það hefur
sjálfsagt nóg annað að skrifa suður, nágrannafólkið, en
að ég þvælist með hest, sem ég ekki á,“ bætti hann við.
„Þá skal ég ná honum. Adér er svo sem sama þótt það
segi frá því,“ sagði Ásdís.
„Þú snertir hann ekki,“ sagði hann vonzkulega.
Hún horfði á hann alveg hissa og gekk svo inn í bæ
vonsvikin. Þá var þessi draumur búinn. Náttúrlega væri
ekkert hægara en að taka hestinn, því að hann var rétt
við túngirðinguna. Og ekkert myndi ergja Geirlaugu
gömlu eins mikið og það. En hún þorði ekki að gera
Kristjáni þetta á móti skapi. Hún fór því gangandi út
eftir daginn eftir, því þá var enginn þurrkur.
Þegar hún var komin heim og búin að hressa sig á
kaffi og segja ferðasöguna, sem ekki var löng eða við-
burðarík, gekk hún beina leið inn í hjónahús. Þar sat
Kristján við skriftir. Hún sýndi honum fína og fallega
álnavöru og sagði brosandi: „Þetta á nú að fara utan á
hann son okkar. Þú líklega lánar mér saumavél til þess
að sauma það í.“
Hann gaf þessu ólundarlegt hornauga og sagði: „Ég
á enga saumavél, enda efast ég um að þú kynnir að
snúa henni.“
„En saumavélin sem er þarna á kommóðunni með
kassanum yfir?“ sagði hún.
„Hún verður þarna þangað til eigandinn tekur hana.
Svo er hún líka læst,“ sagði hann.
„Hvað á það að þýða að hafa þessar eigur Rósu hér,
fyrst hún er farin?“ sagði Ásdís.
„Skiptu þér ekkert af því,“ greip hann frarn í fyrir
henni, því að hún hafði ætlað að tala núna.
Ásdís rölti upp að Bala og bar vandræði sín upp fyr-
ir Stínu gömlu. Alltaf var hún þó bezt af þessu Hofs-
torfudóti. En hún gat samt ekki leyst þennan vanda.
Hafði aldrei sniðið eða sumað ungbarnsföt. Saumavélar-
garm átti hún, en ómögulegt var að sauma í henni nema
helzt vaðmál. Hún ráðlagði Ásdísi að fara með efnið
suður að Þúfum eitthvert kvöldið. Lauga væri bráðlag-
in að sauma.
„Það dettur mér nú bara ekki í hug,“ sagði Ásdís.
„Ég veit svo sem ekki hvað hann Kristján segði, ef ég
færi að biðja Þúfnahyskið að gera mér greiða.“
„Þú varft víst ekkert að láta hann vita það og því
síður að vera að hnjóða í Þúfnafólk, sem er mikið al-
mennilegt, þótt Kristján hafi haft það upp á móti sér
eins og flestalla, sem hann hefur kynnzt,“ sagði Stína
gamla. „En fyrst þú ert nú í þessari klípu, vesalingur-
inn, skal ég fara með þetta fram að Hólkoti til yfir-
setukonunnar. Ég býst hvort eð er við, að þú eigir eftir
að kynnast henni eitthvað.“
Ásdís gekk ánægð heimleiðis.
Þann sama dag kom kaupamaður. Það var sá sami
og hafði verið þar sumarið áður.
Geirlaug spurði Kristján eftir því, hvort konan hans
hefði ekki getað komið. Henni hafði fallið ágætlega
við hana.
„Ég kærði mig ekkert um hana,“ sagði Kristján. „Ég
hef nóga eftirvinnu. Ásdís vinnur á við hálfa aðra
stúlku ef ekki tvær,“
„En mér datt í hug, að hún verði kannske liðlétt
seinni hluta sláttarins,“ sagði hún hikandi.
„Það er engin hætta á því, að hún verði lengi frá
verkum,“ sagði hann og brosti drýgindalega. „Gerða
verður hérna þessa viku og kannske lengur.“
Svo byrjaði slátturinn. Karlmennirnir urðu að slá á
engi líka, ef Ásdís átti ekki að raka ofan af þeim skóna.
Það var þurrkur á hverjum degi svo það lá vel á hús-
bóndanum, en slíkt var orðið óvanalegt.
Geirlaug hafði sífelldar áhyggjur af því, að Ásdís
myndi standa við hrífuna þangað til hún tæki léttasótt-
ina. Þá myndi hún leggjast í slægjuna eins og skepna
og fæða krakkann. Það yrði ein sómafréttin, sem bærist
út af þessu heimili.
En það leið svo ein vikan af annarri að ekkert bar til
tíðinda. Geirlaugu ofbauð alveg, hvað vesalings mann-
eskjan var orðin fyrirferðarmikil, en samt gat hún ekki
vorkennt heilni, svo erfitt var samlyndið.
Einn morgun seint á engjaslætti fannst henni Ásdís
vera hræðilega „vögusíð“, þegar hún þrammaði úr hlaði.
Samt rakaði hún rösklega fram að miðaftni. Þá gekk
hún beina leið til húsbóndans og sagði stuttlega: „Það
er líklega bezt fyrir þig að hafa þig eftir yfirsetukon-
unni. Ég reyni líklega að koma þessu frá svo fljótt sem
ég get.“
„Reyndu þá að hafa þig heint manneskja,“ sagði
hann í skipunartóni, ekki ólíkt því að honum dytti það
sama í hug og Geirlaugu.
„Ég býst við að reyna það,“ anzaði hún.
Geirlaug vissi, hvað nú var um að vera, þegar hún
sá til ferða Ásdísar. Hún var óvanalega seinfær, vesa-
lings bjálfinn. Bara að hún sjálf gæti horfið burtu frá
þessu öllu, sem í vændum var. Hún sá, að það var
Bogga, sem send var af stað eftir yfirsetukonunni. Ekki
var það svo, að hann gæti sjálfur farið, ómennið það.
Samt fór hún að búa um Ásdísi og bað hana í öllum
bænum að reyna að fara að hafa sig í rúmið og hafa
hægt um sig, þá drægist þetta kannske þangað til Guð-
björg kæmi.
En Ásdís ætlaði heldur að vera á fótum: „Mér finnst
hann hefði getað farið sjálfur eftir yfirsetukonunni, það
Heima er bezt 137