Heima er bezt - 01.04.1960, Blaðsíða 28

GOÐRtJN FRA LUNDI
1 UTTUGASTI OG ÁTTUNDI HLUTI
Þá færði hún sig svo nærri honum, að hún gat talað
í hvíslandi málrómi: „Blessaður vertu ekki að ergja þig
yfir því þó hún færi. Það verður víst eins gott fyrir þig
að vera laus við hana.“
Hann ýtti henni svo harkalega frá sér, að hún var
nærri dottin, og sagði: „Hafðu þig í burtu frá augun-
um á mér.“
Þá uppgafst hún við að reyna að hugga hann. Hún
bjóst við, að hann jafnaði sig með tíð og tíma. Varla
yrði hann svona fúll lengi.
Ekki batnaði ástandið þegar heim í bæinn kom. Geir-
laug talaði varla aukatekið orð við hana. Heimilislífið
var hræðilega leiðinlegt.
Asdís rölti þá upp að Bala og sat hjá Stínu gömlu, ef
hún hafði ekkert að gera utanbæjar. Hún var hvort eð
var eina manneskjan, sem var glaðleg í viðmóti, án þess
að vera með glósur og hnifilyrði yfir ástandi hennar.
Það var margt skrafað í nágrenninu næstu daga eftir
að þingið var á Hóli þetta vor, því að hjónaskilnaðir
voru sjaldgæfir á þeim árurn. Konurnar gengu milli hjá-
leigukotanna í Hofstorfunni og ræddu oftast um sama
efnið, hvað aumingja Rósa hafði tekið nærri sér að yfir-
gefa æskustöðvarnar í annað sinn.
Sumar konurnar voru hissa á því, að hún skyldi ekki
reka stelpuólánið burtu og setjast í sitt sæti, eins og
ekkert hefði í skorizt. En aðrar bjuggust við að hún
væri orðin svo hrifin af Reykjavíkurlífinu að hún gæti
ekki hugsað til að verða í sveitinni lengur, enda væri
manneskjan orðin svo fín og falleg að hún væri hreint
og beint óþekkjanleg. Þvílíkur munur að sjá þau saman.
Rósu, þessa skínandi blómarós, eða hann, eins og kal-
inn kvist. Þvílíka afturför höfðu þær aldrei séð og á
honum hafði orðið þetta síðastliðna ár.
Bogga kallaði upp eitt kvöldið, þar sem hún var á
stekknum við rúninginn: „Ég hef nú bara aldrei séð
Engilráð í Þúfum fara dag eftir dag upp að Bakka
fyrr en núna. Hún þarf ekki að stimpast við rollurnar
eins og við.“
„Þær hafa nú kannske eitthvað til að ræða um núna,
kjaftakindurnar hérna í nágrenninu,“ sagði Kristján.
Þá flissaði Ásdís: „Já, hvort þær hafa það, skilnaðar-
málið,“ sagði hún. „Það var nú meira lánið fyrir þær.“
„Þú ert meiri bjáninn,“ hreytti Kristján út úr sér
til hennar.
Þá hætti Ásdís að hlæja en sagði borginmannlega: „Ég
býst við að ég gæti stungið upp í þær, svo að þær
hættu sínu þvaðri. En ég ætla að láta það vera, nema
þær ráðist á mig.“
Þessu svaraði Kristján engu.
Þegar búið var að rýja, varð að fara að hugsa til að
þvo ullina. Þá kom Gerða þegar búið var að setja pott-
inn á hlóðirnar og leggja að.
„Ég skil nú ekki að það hefði þurft að sækja mann-
eskju á aðra bæi til að þvo ullina,“ sagði Ásdís við hús-
bónda sinn. „Ég hefði sjálfsagt komið því af.“
„Alltaf vilt þú þvæla í því sem erfiðast er,“ sagði
hann. „Ég hélt að það yrði þægilegra fyrir þig að halda
á hrífu. Það verður bráðum farið að slá.“
Þetta fannst Ásdísi nærgætnislega hugsað. Hún var
slíku óvön.
Gerða var skrafhreifin eins og vanalega. „Náttúrlega
fer hann að láta þig hafa það rólegt,“ sagði hún, þegar
Ásdís sagði henni frá þessum miklu gæðum húsbónd-
ans. „En þú hugsar þá kannske um að breiða og þurrka
ullina. Það er ólíkt hreinlegra en að þvo úr pottinum
og notalegra en að þvo úr læknum.“
„Já, það ætla ég að gera. Það er líka alltaf húsmóð-
irin sem gerir það,“ sagði Ásdís. Hún vissi líka að hún
fengi þá að vera með húsbóndanum, því að hann var
vanur að líta eftir því, hvernig ullin væri þurrkuð.
„Svo skaltu ríða með ullarlestinni, eins og hver önn-
ur húsmóðir, og kaupa eitthvað utan á soninn, svo að
hann hafi föt til að fara í þegar hann kemur í heim-
inn,“ sagði Gerða.
„Já, náttúrlega geri ég það,“ sagði Ásdís.
Geirlaug bað Gerðu í öllum bænum að vera ekki að
koma svona löguðu inn í kollinn á Ásdísi. Hún væri
nógu frek og óþolandi, þótt ekki væri verið að ýta
undir hana.
Það lá vel á Ásdísi þá daga sem ullarþvotturinn stóð
yfir. Þó það væri oftast nær Geirlaug, sem vann með
henni, þá kom húsbóndinn alltaf seinni partinn og tróð
136 Heima er bezt