Heima er bezt - 01.09.1977, Síða 12

ÞORSTEINN BJÖRNSSON FRÁ MIKLABÆ:
urmmningar
að er erfið sök að hefjast handa með að byrja
skriftir þó að lengi hafi í huga búið. Þá er efni
illa tiltækt, þó tími gefist. Hvar skal taka upp
þráðarenda og fara að rekja?
Það er svo margt sem í hugann kemur. Miklibær í
hásumarljóma. Sólin skín á fagurgræna hálfsprottna
jörð. Túnið er allt vafið blómaskrúði, mest ber á sól-
eyjum. Fíflarnir líka farnir að skjóta upp kollinum ný-
útsprungnir. Flólar og hlaðbrekka að búast í sinn feg-
ursta sumarbúning. Ærnar eru niður í Nesi með hálf-
stálpuð lömb. Sóttu sumar á að komast heim í tún þó
að hagar séu kjarngóðir í Nesinu og Fitjaengi. Hross-
in voru öll uppi í fjalli, bæði tamin hross og ótamin,
því ekki var búið að reka á afrétt hross né sauðfé. Öll-
um venjulegum vorverkum var lokið, ávinnsla á túni
og snúningar við ær um sauðburð. Viðgjörð á penings-
húsum og bæjarhúsum, sem alltaf þurftu mikið viðhald
vor og haust ef allt átti að vera í góðu lagi. Mikil regla
var á öllum störfum. Þessum störfum var öllum lokið.
Foreldrar mínir voru ekki heima. Þau höfðu farið í
langferð, að mig minnir helst til Reykjavíkur. Ég var
að einhverju leyti til forráða með útistörfin. Hafði líka
ágætan liðsmann mér til aðstoðar, sem var Sigurður
Einarsson vinnumaður. Við höfðum fasta áætlun með
framgang allra verka dag hvern, og gengum að því
skelegglega að framkvæma þau.
„Þá var til ferðar fákum snúið tveimur."
Faðir minn átti tvo hesta á tamningaraldri. Brún-
skjóttan hest 6 vetra, brúnan um höfuð og aftur um
herðar en hvítur um síður og bak en dökkur að aftan,
skipti hreinlega lit. Hinn hesturinn var fífilbleikur að
lit, 5 vetra gamall og mesta gersemi að sjá. Hann var
meðal hestur á vöxt, vel reistur, höfuð í meðallagi, hár-
prúður, faxið klofið eftir miðju, fætur vellagaðir og
vöðvastældr, bakið beint, ekki langt, lendin ofurlítið
brött. Faxið ljóslitað en rauðbleik mön eftir baki. Allur
var hesturinn hinn fegursti, snöggur í hrevfingum og
mjög lipran fótaburð.
Það var einn liður í áætlun okkar Sigurðar að taka
þessa ótömdu hesta og koma þeim í tamningu. Faðir
minn hafði í huga að við kæmum hestunum út að
Brekkukoti ytri, í tamningu til Halls Jónssonar bónda
er þar bjó. Hann hafði lofað að temja þá.
Hallur var einhver með mestu hestamönnum í Skaga-
firði um þær mundir. Hann fór vel með hesta og náði
úr þeim, þeim bestu kostum sem þeir bjuggu yfir eftir
eðlisfari, sökum iagni sinnar og lipurðar við þá.
Hallur var giftur Ólínu Jónasdóttur skáldkonu frá
Fremrikotum. Hann drukknaði í Vesturósi Héraðs-
vatna að áliðnu þessu sumri sem við fórum með hestana
eða því næsta á eftir.
Við Sigurður fórum upp í fjall þennan dag, að ná í
hestana. Við rákum allmörg hross heim í rétt á Mikla-
bæ. Þar tókum við folana Bleik og Skjóna.
Skjóni var hægur, ekki fasmikill. Við lögðum við
hann án mikilla stimpinga. Svo lögðum við í að beisla
Bleik, hann var ekki árennilegur til að byrja með, mjög
hvatvís og styggur og ekki gott að hafa höndur í hári
hans, náðum þó að beisla hann eftir allmikið hark.
Þeir voru báðir ójárnaðir, við þurftum að koma skeif-
um undir þá áður en þeir færu í tamninguna. Við höfð-
um engan til að hjálpa okkur við það. Tókum strax
til við járninguna meðan folarnir voru forviða eftir
fyrstu atrennuna. Byrjuðum á þeim bleika. Sigurður
járnaði en ég hélt fótunum.
Sá bleiki stóð kyrr og hrevfði sig ekki meðan hann
var járnaður, og var það í eina sinn sem har-n var vel
þægur við það alla sína æfidaga. Það var oft bundið
fyrir augun á honum og hann tevmdur í þýfi áður en
hann var járnaður, þá stóð hann venjulega kyrr á með-
an á járningu stóð.
Skjóni var með smá óþægðarkeipa meðan hann var
járnaður. Það gekk þó sæmilega vel að koma undir
hann skeifunum.
Þegar hestatöku og járningu var lokið, lögðum við
Sigurður á klára okkar, tvo hesta gráa sem við áttum
sinn hvorn. Héldum svo af stað með folana. Ég teymdi
Skjóna en Sigurður Bleik. Það var skemmtilegt ferðalag
að fara með þá út Blönduhlíðina þetta hlvja og indæla
vorkvöld.
Brekkukot stendur undir snarbröttu fjalli utan Þver-
ár, sem við teljum enda Blönduhlíðar. Þegar þangað
kom var Hallur ekki heima. Ólína tók okkur mjög
vel. Sagði að við skyldum hefta hestana í mýri sunnan
við túnið og koma svo inn og drekka hjá sér kaffi.
Við fórum að hennar ráðum með það. Drukkum þar
ágætt kaffi með nógu brauði. Gestrisni og greiðasemi
var þar mikil.
288 Heima er bezt