Heima er bezt - 01.08.1983, Blaðsíða 29

þess að sjá nokkra mannabyggð, og þá voru margir orðnir
svangir og þyrstir.
Kl. 6 um kvöldið komum við að kofum, en þar var hópur
af mönnum sem hjuggu tré og voru í þann veginn að hætta.
Við spurðum hver væri fyrirliðinn. Þeir bentu á hann. Við
spurðum hvort hvort hann gæti selt okkur mat. Hann horfir
yfir hópinn og þótti víst við nokkuð margir en segir eftir
nokkra þögn, að við getum fengið mat fyrir 50 c. máltíðina.
Við vorum aðfram komnir af hungri og urðum því fegnir,
og þráðum að setjast niður og hvíla okkur og drekka kalt
vatn, sem nóg var af í kofanum hjá þeim. Við spyrjum nú
þá hvað langt við höfum gengið þann dag.
„Tuttugu og átta mílur,“ sögðu þeir.
„Svo við eigum þá ekki langt eftir til þess staðar sem við
eigum að fara“.
Þá spurðu þeir fyrir hvern við ætluðum að vinna. Við
sögðum: „Murray." Þá byrja þeir að hlæja, en við sögðum
þeim hvað okkur hafi verið sagt, en þeir sögðu það hauga-
lýgi, það væri frá enda á járnbraut um 180 mílur til kofanna
hans Murrays. Við urðum alveg hissa og áttum engin orð
yfir gabbið og ósvífnina að senda okkur út í þetta ferðalag.
Svo byrjuðu þeir að segja okkur ljótar sögur af Murray,
það vildi enginn hafa neitt með hann að gera, það tylldu
engir menn hjá honum — þeir væru alltaf að koma og fara,
og margir sem hefðu unnið fyrir hann hefðu aldrei til
mannabyggða komist aftur, og verst væri fyrir okkur að
það væri svo langt á milli kofanna og illt að ná í mat handa
svo mörgum mönnum. Við héldum að þetta væri orðum
aukið, og lögðum ekki trúnað á það og báðum um gistingu
sem við fengum, ef við gætum holað okkur niður á frosið
moldargólfið, og það var ekki glæsilegt í þessum bruna-
kulda, 40 fyrir neðan.
ið vorum snemma uppi næsta morgun, fegnir að rétta
úr okkur. Hvíldin var ekki mikil. Við keyptum morgunverð
og lögðum af stað út í óvissuna með dagsskímu og fáeina
brauðmola sem við gátum laumað í vasa okkar af borðinu
svo lítið bar á. Við báðum um mat með okkur en það
fengum við ekki, þeir sögðust ekki hafa svo mikið.
Enga kofa vissu þeir nær en 35 mílur. Það var nokkuð
stífur áfangi, en brauðmolana átum við um miðjan daginn
og þar var okkar eina líkn þann daginn.
Eg var í fremsta hópnum og það breyttist ekki alla leið:
Þrír landar, sex Norðmenn, tveir Svíar og einn Belgi. Þetta
voru vanir skógarhöggsmenn, nema við landarnir. Annar
Svíinn var verkstjóri okkar sem átti að verða, hann hét
Thor, — maður 45 ára gamall, stór og myndarlegur, og ég
held drengur góður, þó honum yrði á að blóta Murray af og
til fyrir lygina.
Allan daginn þrömmuðum við hægt og jafnt og kl. 8 um
kvöldið náðum við að kofa. Þar voru 10 menn við skógar-
högg. Þar fengum við sömu viðgerðir og í fyrra plássinu og
enn meiri sögur og andstyggð um Murray. Þeir vöruðu
okkur við vatni sem væri á leið okkar (Lake Nipigon), ef við
færum út á það væri búið með okkur. Það væri 60 mílur á
breidd. Tólf menn höfðu týnst þar fyrir skömmu, —
Murrays menn og til að forðast þetta þurfti að fara 5 mílna
krók og kusum við það, enda þurftum við að finna ein-
hverja sleðabraut eða hestaslóð, því nú voru engir kofar
sem þeir vissu um.
En Murray hafði einn mann í kofa til að taka á móti
hestum sem voru að flytja á milli hey og matvöru til manna
hans. Austur þangað voru 28 mílur og það þótti ekki álitlegt
að ganga það í heljarfrosti, allir orðnir stirðir og ekki góðir
til gangs og flestir vonlausir orðnir um að geta komist alla
þessa leið sem framundan lá. En það var ekki um annað að
National Transcontinental Railway
Canadion Pacific Railway
Lengst til hægri á korti
þessu sést smábærinn
Nipigon, endastöð CNR
járnbrautarinnar, sem
líkur benda til að Magn-
ús nefni „St. Johns“ í
frásögn sinni. Þeir fé-
lagar þurftu að ganga
þaðan hátt á annað
hundrað mílur til
vinnustaðarins við
skógarhöggið.
A kortið eru merktar
helstu jámbrautir 1911,
en það er byggt á hluta
af áætlunarkortinu
„Canadian Northem
Railway and Connect-
ions“. (Teiknari: Caro-
line Trottier, birt fyrir
milligöngu dr. Leigh
Syms).
Grand Trunk Railway
Canadian Northern Railway
Heimaerbezt 261