Heima er bezt - 01.08.1983, Blaðsíða 15

Björn Jónsson
snaraði úr frummálinu
Rostungur og smiður vor
röltu um sendna tröð,
þeir fundu kumpánlega klöpp
þar hvíldist fylking glöð,
og ostrugreyin borubrött
þar biðu öll í röð.
Hvalhross mælti: „Tími er til
að tala um fjölbreytt mál,
um skófatnað — og skip — og lakk
um konungdóm og kál, —
hvort svífi vængjum svínin á —
og sjórinn logi í bál“.
En ostrur sögðu: „Andartak
fyrst agnarlitla bið
því móðar erum allar vér
með ostru-spik í kvið.
Þá ansar smiður: „Allt með ró“,
og ostrur komust við.
„Nú gef oss brauð!“ svo hvalhross kvað,
„og köku af bræðingi,
lát pipar og edik leysa bragð-
laukana úr læðingi!
Nú, ostrur, virðist einskis vant
að venda að snæðingi!“
„En ekki að okkur“, ostrur þá
æptu og skelfdust við,
„það væri lævíst lymskubragð
svo ljúf að brjóta grið!“
„Ó hvílíkt kvöld!“, þá hvalhross kvað,
„Ó hvílíkt sjónarsvið!“
„Ó hlutverk slíkt að ganga oss með
sér göfgra enginn kaus!“
Smiðurinn heimtaði aðra sneið
og sagði: „Hvaða raus!
Eg tvisvar þig um brauðsneið bað!
Bara ertu heyrnarlaus?4
„Eg fyrirverð mig“, hvalhross kvað,
„að svíkja þær svona í neyð,
og láta þær labba svona hratt
og svona langa leið“.
Smiðurinn sagði ei annað en:
„Smurðu mér aðra sneið!“
„Það hryggir mig“, þá hvalhross tér,
„slíkt hlutskipti að sjá!“,
og gekk í sogum gráti af
þá gjör hann var að gá,
og valdi um leið þær vænstu úr
með vasaklút um brá.
„Ó ostrur“, smiður andvarpar,
„hve ljúfur labbitúr!
Við skulum halda heim á leið!“,
en hvorki í moll né dúr
kom nokkurt svar, sem var ein von:
Þeir supu þeim öllum úr.
Heima er bezl 247