Heima er bezt - 01.08.1983, Blaðsíða 30

/trv-r'
d/uLnjíA
*t* a /yy 4-
-/ ' V /
/9~trYj ~AC/
Jr-CY
’ *L-r. /yujr CCt'* yi C-r /...
//tsZ—__£: ? e~ </<''r
C
*r
'Ás sLzJ"
Frásögn Magnúsar birtist í fyrsta sinn
í tímaritinu „The Icelandic Canadian“,
desember hefti 1982, og þá í enskri
þýðingu. Tímaritið kemur út ársfjórð-
ungslega í Winnipeg, Kanada, og er
helgað því að varðveita íslenskan
menningararf í Norður-Ameríku.
Dætur Magnúsar urðu við beiðni
Heima er bezt og veittu góðfúslega
leyfi sitt til þess að ffásögnin birtist
íslenskum lesendum, sett hér orðrétt
eftir eiginhandarriti föður þeirra.
gera en reyna að halda áfram hvað sem tæki við, og ekki
fýsilegt að snúa til baka alla þá leið — og orðnir peninga-
lausir. Nei, slíkt var ógjörningur, og eins og sakirstóðu varð
að reyna að komast alla leið, eða bara frjósa í hel.
Svo var lagt af stað í býti um morguninn. Með brauðbita
í vasanum og eftir leiðsögn fundum við troðna sleðabraut
og það bætti mikið —sá munur að ganga troðna sleðabraut
eða vaða lausan snjóinn. Og enn höldum við hópinn þessir
tólf. Hinir sjást hvergi, og svo var alla leið. Við sáum þá
ekki framar þessa leið sem eftir var. En allir komust þeir
seint og síðar meir til skila nema sjö, sem enginn vissi hvort
týndust eða sneru til baka. Tólf voru fundnir uppgefnir á
brautinni af hungri og þreytu, en voru svo heppnir að þessir
keyrslu-menn fóru þessa braut og keyrðu þá það sem eftir
var af leiðinni.
Landslagið þarna var nú orðið breytt, hæðir og kletta-
belti og meðfram vötnum að fara. Veðrið hreint og bjart en
voða frostharka. Brestir og brak um allan skóginn, sem var
bæði stór og þéttvaxinn meðfram brautinni og var það
okkur líkn, því þegar við fórum yfir víkur gátum við varla
varið okkur, svo var veðurhæðin mikil.
Við komumst um kvöldið að þessum kofa sem ekki var
mikill að sjá, en það rauk þar og það eitt var nóg til að
gleðja okkur, því hlýjuna þráðum við ekki síður en matinn.
Þar var einn gamall maður sem passaði heyið og hesthúsið,
sem hýsti 8 hesta, en ekki þurftum við þess með sem betur
fór, þó kofinn væri ekki nema lOx 14 ft þá tróðum við okkur
inn og vorum þar um nóttina, en fleiri hefðu ekki getað
legið þar á gólfinu því ofninn þurftum við að kynda alla
nóttina og opna dyrnar öðru hvoru til að hleypa hreinu lofti
inn af og til.
Þarna hvíldum við okkur vel þó ekki væri legurúmið
gott, og matreiða þurftum við sjálfir og heldur var það
fáréttað, en dugði, og var allt velkomið.
Karlinum þótti vænt um að fá gesti, því einveran var að
gera hann ruglaðan. Hann sá aldrei neinn nema þegar
menn fóru þar um með hesta og þurftu hey, og þar var
tvisvar í mánuði sem það kom fyrir. Við spurðum karlinn
hvað langt væri til næsta kofa, og hann hélt það væri 40
mflur. Og nú fór okkur ekki að lítast á blikuna. — lengi gat
allt versnað. Hvernig áttum við að komast þá vegalengd,
allir orðnir stirðir og máttfarnir af langvarandi hungri og
þreytu. Ekki dugði nú að standa þarna og gefast upp. Við
ræddum um þetta um stund og afréðum að halda af stað
næsta morgun í Herrans nafni. Og það gerðum við.
Veðrið var gott um morguninn, en er komið var hádegi
þykknaði loftið og varð mildara og það var blessun fyrir
oíckur eins og sakir stóðu, þvi nú voru allir farnir að slakna
upp og við gengum hægt og seint í langri halarófu með
löngu millibili. Við stönsuðum af og til, en ekki nema
örstutta stund í einu, annars hefðum við ekki komist á stað
aftur.
En nú kom dálítið fyrir sem breytti hugsunarhættinum.
Thor var fyrstur, eða spölkorn á undan, og hann sér eitt-
hvert hrúgald á brautarjaðrinum og fer að róta við því. Það
er þá helfrosinn maður, og sýndist hafa legið þarna æði
tíma. Eftir legu hans á brautinni leit út sem hann hefði
komið að austan og ekkert hafði hann meðferðis nema
brekán, bundið yfir öxlina. Thor leitar í vösum hans og þar
var ekkert nema vasahnífur. Hér var ekkert að gera og
áfram er haldið.
Enn leið löng stund og sjáum við annan sem var eins til
reika, og enn er haldið áfram, — eins og mílu, og þar
finnum við þann þriðja. Hann lá næstum á miðri brautinni,
hafði dottið fram yfir sig, og önnur höndin undir andlitinu.
Þetta var aldraður maður, alskeggjaður. Thor velti honum
við og leitaði í vösum hans eftir einhverjum skilríkjum, en
þar fannst ekki neitt nema 75 cent og þau voru látin vera.
Við vorum nú svo hissa á öllu þessu að við gleymdum
þreytunni, og enginn talaði um að hvíla sig nálægt þessum
dauðu skrokkum, og nú var orðið áliðið dags og allir nudda
í áttina. Kl. 4 sást til sólar rétt þegar hún var að setjast, og
mér datt í hug að það væri kveðja til okkar, því svo vorum
við þjakaðir og aðframkomnir, að við bjuggumst ekki við
að eiga eftir að sjá aðra sólaruppkomu eins og þá horfði við.
Við löbbuðum svona þegjandi, jafnt og þétt, og nú var
kominn stinningskaldur hráslagavindur, nístandi í andlit-
inu.
Alltaf var horft eftir reyk eða einhverri hreyfingu, en
ekkert sást og ekkert heyrðist nema ýlfur í úlfunum í skóg-
inum.
Jú, þarna sáum við reyk einhvers staðar langt framundan
og ómögulegt að giska á fjarlægðina. því landið var svo
hæðótt og leyndi vegalengdinni og við orðnir svo vonlausir.
að það gladdi okkur lítið að sjá þennan reyk, hann var til
okkar eins og eitthvað í fjarlægðinni sem ekki var hægt að
öðlast.
262 Heimaerbezt