Heima er bezt - 01.04.1995, Blaðsíða 6

BERNSKA
Ég er fæddur að Gróargili 8. janúar 1929. Foreldrar
mínir voru Birna Jónsdóttir og Eiríkur Sigmundsson.
Hún er ættuð héðan úr Skagafirði, komin út af Gísla
Konráðssyni. Pabbi minn var austan af héraði, kom hing-
að fyrst í vegavinnu 1926. En eins og ég sagði er ég
fæddur á Gróargili og var þar til fimm ára aldurs, þá
fluttum við að Reykjum á Reykjaströnd. Við bjuggum að
Reykjum í fimm ár en síðan fórum við í Hólakot og átt-
um heima þar í fjögur ár. Þar fermdist ég 1943 en síðan
fluttum við hingað.
Við vorum fimm systkinin, en einn bróðirinn er látinn.
Yngsti bróðir minn er 16 árum yngri en ég og ég man vel
eftir að ég sótti ljósmóðurina þegar hann fæddist. Það var
margt öðruvísi þá, t.d. enginn bílvegur. A Gróargili var
daglegur viðburður að sjá bíla enda er Gróargil næsti bær
við Varmahlíð. En þegar við komum hingað út eftir liðu
níu ár þangað til fyrsti bíllinn rann í hlað.
Ég átti góða og skemmtilega bemsku. Það var ekki
alltaf til mikið af öllu en okkur leið vel. Foreldrar mínir
voru mjög samhent, en faðir minn missti heilsuna ungur
og átti við vanheilsu að stríða eftir það.
Ég var í farskóla, byrjaði tíu ára gamall. Þá var skylda
að vera tvo mánuði á vetri í skólanum fram að fermingu.
Síðan fór ég á Laugarvatn 1948 og var þar tvo vetur. Ég
fór í 1. bekk og gekk þokkalega þar, svo að ég sleppti 2.
bekknum og fór beint í landspróf. Við gerðum þetta
nokkur. Mér fannst landsprófið ekkert erfitt, enda tók ég
þetta skipulega. Náttúrufræði, mannkynssögu og landa-
fræði lærði ég vel en ég galt þess að hafa ekki lært nein
mál fyrr en þama, en enska og danska voru bæði undir
landspróf. Ég var nokkuð góður í reikningi en þegar ég
sleppti úr alveg heilum vetri kom það niður á manni, og
eins það að hafa sleppt úr bæði ensku og dönsku.
Það var dálítið sérstakur vetur 1949. Það gerði svo
mikinn snjó að það varð að flytja allar vistir til Laugar-
vatns á sleða aftan í jarðýtu í langan tíma.
Það var ekki mikið um frí heldur. Ég fór ekki heim í
jólafríinu, heldur sparaði eins og kostur var.
Sumarið 1949 var ég í brúarsmíði og á þeim mánuðum
vann ég alveg fyrir skólavistinni. Ég reyndi að lesa þá um
sumarið, en það gekk nú allavega. Fyrst vann ég við að
grafa fyrir minnismerki á Hólum, turninum fyrir Jón Ara-
son, og svo fór ég í brúarvinnu. Fyrst vorum við að
byggja brýr á Laxárdalnum og svo á Blöndu.
Það kom fyrir mig í landsprófinu atvik sem ég man vel,
hve argur ég var. Við áttum að velja ritgerðarefni, annað-
hvort Sesar eða púnversku styrjaldirnar. Ég var mjög vel
undirbúinn í sambandi við púnversku styrjaldirnar,
mundi öll ártölin, en af einhverjum asnaskap valdi ég
Sesar. Svo gleymdi ég hvað Pompeus hét þangað til ég
var búinn að loka hurðinni.
En mér líkaði vel á Laugarvatni, kynntist mörgu góðu
Jón og Hólmfríður með þrjú eldri börnin.
fólki og gjarnan vildi ég skreppa aftur í tímann og vera
þar einn dag.
En eftir skólann á Laugarvatni varð ekki meira úr
skólagöngu. Það var erfitt að fá vinnu og því ekki hægt
að veita sér mikið, en mig var farið að langa til að læra
meira. Ef ég hefði haft aðstöðu til er aldrei að vita nema
ég hefði lagt stund á verkfræði eða eitthvað í sambandi
við sjóinn, því að það hefur alltaf heillað mig.
Ég fór á vertíð 1948, þá á Akranesi, á bát sem hét Har-
aldur. En þar sem ég er alinn upp á sjávarbakkanum fór-
um við bræðurnir ungir á sjó. Eg var þá tólf ára og var
auðvitað formaðurinn þar sem bróðir minn var fjórum
árum yngri. Það slampaðist allt saman, en ég er ekki viss
um að ég hefði hleypt mínum strákum svo ungum einum
síns liðs. Annars veit ég það ekki, maður á ekki að of-
vernda börn.
Einu sinni þegar ég var smápatti og var að ganga til
næsta bæjar tók ég eftir því hve vegurinn var breiður þar
sem ég gekk, en mjókkaði í fjarska. Ég greikkaði sporið
til að flýta mér að komast á þennan mjóa veg, en hann
var alltaf jafn breiður. Síðan hef ég alltaf verið á breiða
veginum.
114 Heima er bezt