Heima er bezt - 01.04.1995, Blaðsíða 34

Ég svaraði „já,“ og hún virtist
heyra það, því að hún brosti svo
blíðlega, svo undurblítt og endurtók
nafn mitt oft og mörgum sinnum.
Ekki fyrr en löngu síðar var mér
heimilað að snerta hana á ný, en ég
var oft nálægur henni og gleðin yfir
þessum eina fundi bjó lengi í hjört-
um okkar beggja. Ég gat séð hve
raunverulegur kossinn hafði verið
henni og fyrir mig var hann akkeri
vonarinnar, sem örvaði þá trú mína,
að ég fengi leyfi til þess með tíð og
tíma að vera henni nálægur og láta
hana finna nálægð mína og samband.
5. kafli
Loksins kom að því, að ég gat yfir-
gefið hús vonarinnar styrktur þeirri
fræðslu, sem mér veittist þar, og ég
hvarf á braut til þess að afplána sekt
mína á jarðsviðinu og á þeim lægri
sviðum, sem jarðlíf mitt hafði sökkt
mér á.
Frá dauða mínum höfðu nú liðið 8-
9 mánuðir og mér hafði á ný vaxið
ásmegin. Sjón mín og önnur skyn-
færi höfðu þroskast svo, að nú gat ég
á ný bæði séð, heyrt og talað skýrt.
Birtan, sem umlukti mig nú, var
sem dauf ljósaskipti, líkt og fyrsti
morgunroðinn. Fyrir augu mín, sem
svo lengi höfðu vanist myrkrinu, var
þessi daufa birta mjög kærkomin, en
þó þráði ég brátt dagsbirtuna alla, og
því var þessi daufa birta brátt til-
breytingarlaus og þjakandi.
Þetta svið, sem liggur í þriðja hring
jarðsviðsins eða á fyrsta sviðinu, var
nefnt „Lönd rökkursins" og þangað
hverfa þeir andar, sem hafa verið eig-
ingjarnir efnishyggjumenn, til þess að
öðlast þar æðri þroska. Þessi rökkur-
lönd eru þó skör ofar þeim sviðum,
þar sem lítt þroskaðir andar dveljast,
en þeir eru bókstaflega bundnir jarð-
sviðinu, sem þeir dveljast á.
Starf mitt átti að hefjast á sjálfri
jörðinni og á þeim stöðum, sem
heimsborgarar kalla skemmtistaði,
þó að engin skemmtun sé svo hverf-
ul, engin smán svo vís eins og jarð-
arbúar geta gert úr því.
Nú reyndi á verðmæta fræðslu,
sem ég hafði öðlast í húsi vonarinn-
ar. Freistingar líkar þeim, sem ég
hafði kynnst áður, höfðu þarna engin
áhrif á mig. Ég þekkti þær fullnæg-
ingar, sem þessar gleðistundir veita
og jafnframt gjald það, sem fyrir þær
verður að greiða, og þegar ég fylgd-
ist með dauðlegri veru, eins og ég
varð oft að gera, var ég úr skotmáli
þeirrar freistni, sem eftirlitsstarfið
hafði í för með sér, en hún var að
nota líkama verunnar til eigin
nautna.
Aðeins fáir þeirra, sem enn dvelja í
líkamanum, skilja að andar geta oft
náð svo fullkomnum tökum á líköm-
um manna og kvenna, að engu er lík-
ara en að um tíma stjórni andinn lík-
amanum en ekki sú holdi klædda
vera.
I mörgum tilfellum má skýra tíma-
bundna geggjun eða æði á þann hátt,
að lágreistir andar, sem hneigjast til
slæmrar og siðlausrar hegðunar, hafa
vegna ístöðuleysis hinna holdi
klæddu vera náð algjörum tökum á
líkama þeirra og notað þá að vild.
I mörgum gömlum ættum var þessi
staðreynd viðurkennd og rannsökuð
eins og margar greinar dularfullra
fyrirbæra, sem við tuttugustu aldar
menn erum orðnir of hyggnir til þess
að viðurkenna.
Þessi sannleikskorn, sem allar kyn-
slóðir hafa öðlast og sem væru þess
virði að grafa á ný úr geymsku
þeirri, sem kynslóðirnar hafa hjúpað
þau í.
Sá starfi, sem ég hafði nú með
höndum, var einn margra í anda-
heimi, en hann var að veita öllum
nauðstöddum hjálp. Störf þessi ná til
allra staða, á öllum sviðum, sem um-
lykja jörðina, allt upp á æðstu svið,
sem teygja sig inn í sólkerfið. Þeim
má líkja við óendanlegar keðjur anda
og þar fá þeir lægri alltaf hjálp
þeirra, sem þróaðri eru.
Bræðralaginu barst oft tilkynning
eða beiðni um hjálp einhverjum til
handa í lífsbaráttunni eða ógæfusöm-
um anda, og sá bræðranna, sem álit-
inn var hæfastur, var venjulega send-
ur til hjálpar.
Venjulega var einhver bróðir send-
ur, sem hafði í jarðlífinu fallið fyrir
svipaðri freistingu og síðan þjáðst af
samviskubiti vegna synda sinna. Oft
hafði maður sá eða kona, sem þörfn-
uðust hjálpar, sent óbeint bæn um
hjálp og styrk gegn freistingunni. Þá
bæn var andaheimur vanur að heyra
eins og frá öðrum börnum jarðarinn-
ar og náði hún til allra þeirra, sem
sjálf höfðu verið synir eða dætur
jarðarinnar.
Stundum var það að andi, nátegnd-
ur þeim er hrópaði, leitaði honum
hjálpar hjá okkur. Starf okkar var að
fylgjast með þeim, sem okkur var
ætlað að hjálpa, þar til hann hafði
sigrast á freistingunni.
Við reyndum að samhæfast svo
náið hinum dauðlega, að um tíma
deildum við lífi hans sjálfs, hugsun
hans og athöfnum, og í þessu tví-
skipta ástandi þjáumst við oft mikið,
bæði vegna mannssálarinnar, sem er
næstum eins og allar aðrar sálir, en
einnig af þeirri staðreynd að kvíði
hennar er sá sami og okkar en með
því að endurlifa kafla af fyrra lífi
þjáumst við á ný af sorg, samvisku-
biti og biturð.
Manneskjur, sem skynja aftur á
móti, þó óljóst sé, sorg okkar og ef
sambandið er nógu náið, ímynda sér
oft að atburðir, sem við höfum lifað,
séu lifaðir af þeim sjálfum á öðru
eða liðnu tilverustigi.
Þetta andaeftirlit með dauðlegum
verum er framkvæmt með ýmsum
hætti og þeir sem í gáleysi verða
háðir því, annaðhvort með lauslátu
líferni eða tilraunum við að leysa
torræðar gátur, sem eru þeim ofvaxn-
ar, verða oft að gjalda þess að lág-
þroskaðir andar, sem heimsækja
jarðsviðið, ná slikum tökum á þeim
að þeir verða að lokum sem vax-
brúður í höndum þeirra og þá nota
andarnir líkama þeirra að eigin vild.
Margir þreklitlir menn og konur
mundu lifa hreinu lífi í björtu um-
hverfi en dragast í slæmu umhverfi
niður í syndasvað, sem þau eru að-
eins að nokkru leyti ábyrg fyrir.
142 Heima er bezt