Heima er bezt - 01.04.1995, Blaðsíða 10

hef aldrei orðið var við neitt slíkt. Hef
aldrei séð draug á ævinni.
Eg geri svolítið af vísum. Stundum er
það kvikindislegt en ég flíka aldrei
slíku. þó að það sé það sem gengur í
fólk, en ég vil helst ekki særa nokkurn
mann.
Einu sinni var Kristján bróðir minn að
safna örnefnum. Hann gisti hjá mér. Um
morguninn þegar hann var að fá sér kaffi
með mér, sagði ég við hann:
Týndur er Týjabakki,
töpuð Dagmálaþúfa.
Þá sagði Kiddi:
Gleymdur er Guðsbarnaslakki,
Og ég bætti svo við:
glötuð Tröllkonuhúfa.
Ásta Birna Jónsdóttir. Kerlingin í bak.
spreka mig til og spyrja, hvað var Glámur? Ég sagði
þeim að Glámur hafi verið Svíi, en þeir létu sér ekki það
nægja og spurðu áfram hvað Glámur hefði verið. Þeir
hlógu mikið að því að henn hefði verið Svíi. Ég sagði
þeim að þeir yrðu að athuga það að Grettis saga gerðist
um siðaskipti. Grettir var um það bil 14 ára þegar kristni
var lögtekin á Islandi. Fyrir þann tíma hefði verið iðkað-
ur hér galdur og alls konar fordæðuskapur, eldaður seiður
og þar fram eftir götunum og ég skyldi segja þeim það að
ég hefði hitt gamlan mann sem ég hefði spurt hvað væri
mesta breytingin sem hann myndi eftir. Hann sagði mér
að það væri ljósið, eftir að rafmagnið hefði komið. Myrk-
fælnin væri svo miklu minni, en hefði verið svo óskap-
lega mikil í gamla daga. Það gæti enginn ímyndað sér
sem ekki reyndi það. Mikill ótti við myrkrið.
Ég sagði þeim að þeir skyldu lesa mjög mergjaða
draugasögu, fara svo út í myrkur og komast á eyðistað, þar
sem engin mannabyggð væri og að einhverju húsi sem
stæði opið og þeir skyldu ganga fyrir dymar á húsinu, þeg-
ar tungl væði í skýjum. Svo skyldu þeir vita hvernig þeim
liði í hnakkanum og bakinu þegar þeir sneru bakinu í dym-
ar. Það sló þögn á liðið og það hló enginn, en ég fékk það á
tilfinninguna að þama yfirgæfi ég myrkfælinn hóp.
Yfirleitt kemst ég ekki hjá því að segja fólki sögur í
þessum ferðum, þó að margir komi til þess að sjá fuglana
og náttúruna. En það er nauðsynlegt að láta ekki reka sig
á gat í Grettis sögu. Mér finnst eftir allt þetta að ég þekki
töluvert í Gretti og auk þess á Grettir að vera grafinn
hérna í Fagranesi, þ.e.a.s. skrokkurinn.
TRÚIN OG VÍSURNAR
Ég trúi, en það er kannski ekkert meira en gengur og
gerist. Ég trúi á líf eftir dauðann en ég er ekki dulrænn og
Það komu hingað 50 manns í rútu og
———— voru að fara út í Reyki. Þau vom að læra
Grettis sögu. Það varð úr að ég færi með þeim, en ég var
að koma úr fjósinu og ætlaði nú að fara heim og hafa
fataskipti, en þeir sögðu að það þýddi ekkert, ég skyldi
koma eins og ég væri. Ég settist hjá bílstjóranum, þeir
fengu mér míkrafón og ég lét dæluna ganga. Síðan sendu
þeir mér bók, stóra og dýra sem heitir „Mergur málsins“
og eina vísu með og nöfnin sín öll á blaði, og vísan er
svona:
Heilsum við þér heillagrér,
heiðursvottinn sendum þér.
Drengur oft í Drangey fer,
djarfur jarlstignina ber.
Mér þótti vænt um þetta, svo að ég hnoðaði saman vísu
og sendi þeim á korti með mynd af Drangey, og tvær aðr-
ar vísur með svo þau lifðu veturinn af, sagði ég þeim:
Fœstir gripufyrir nefin,
enfóru að semja Ijóðastefin.
Svo var ,,Mergur málsins“ gefinn
manni er veitti fjósaþefinn.
Hinar voru svona:
Kuldinn þjáir seggi og sjá,
sölnar strá í högum.
Vorsins þrá er voldug á
vetrargráum dögum.
Alltafverð ég eins og nýr
úti í hlýju vori.
Enda gerast ævintýr
í öðru hverju spori.
118 Heima er bezt