Heima er bezt - 01.04.1995, Blaðsíða 9

Sigið í Drangey.
kynna sér það og væri það ekki í lögum, þá ætlaði hún að
flytja um það frumvarp.
AF BJARGSIGI
Ég er búinn að síga í Drangey í 40 ár. Sigið er dálítið
sér á parti. Ég man að ég var dálítið kvíðinn fyrst, en
langaði samt að prófa. Ég fór með Maroni Sigurðssyni,
sem var búinn að síga hér í eyjunni í 30 ár. Við bræðurnir
fórum ekki niður fyrst, þegar við vorum í siginu en Mar-
on var lærimeistari okkar.
Svo var það eitt vorið að Maron fékk stein í lærið og
gat ekki sigið. Þá fórum við að síga strákarnir þrír. Okkur
fannst það alveg nógu erfitt þó að við værum þrír og
skiptumst á að gera það sem hann var vanur að gera einn.
Síðan þróaðist þetta áfram og það endaði með því að ég
var orðinn einn við að síga. Þetta er kannski bölvuð vit-
leysa, en það er eitthvað í mér sem gerir það að verkum
að á vorin kemur fiðringur í mig og mér finnst ég verða
að fara út og síga. Oft erum við í vikutíma.
Það er sigið eftir eggjunum. Maður hefur bjargstokk á
brúninni. Það er hjól sem kallaður er bjargstokkur og þar
situr einn maður, síðan er hafður hæll sem er rekinn niður
í jörðina. Þar er kaðlinum brugðið utan um, venjulega
hefur maður tvo hringi utan um hælinn á meðan verið er
að gefa niður. Síðan þegar farið er að hala er tekinn annar
hringurinn, til þess að það sé ekki eins erfitt að draga af.
Síðan sitja svona fimm menn undir vaðnum og einn var á
brún. Þetta hefur breyst núna, við höfum ekki lengur
mann á brún en notum talstöð. Ég hef alltaf haft stálhjálm
eða alúmíumhjálm á höfðinu, en þetta kemur upp í vana
að síga, það verður eins og hver önnur vinna. En ég hef
fundið fyrir lofthræðslu og veit alveg hvað það er, enda
er ég ekkert gefinn fyrir að fara fram á brúnir að ástæðu-
lausu, ef ég er ekki bundinn. Krakkarnir mínir hafa sigið
dálítið, nokkur þeirra.
En ég hef aldrei lent í neinu sem heitið getur. Ég fékk
einu sinni stein í öxlina og var slæmur eitt sumar. En
stundum hefur skollið hurð nærri hælum. Það er nú samt
margt sem komið hefur fyrir í Drangey. Það var síðast
1924, þá fórst maður þar. Hann var við sig, það slitnaði
festin og hann hrapaði til dauðs.
Það er erfitt að síga í Drangey, eggin eru svo dreifð að
það er á fáum stöðum sem maður getur tínt mikið í einu.
Við klifrum eftir þeim eggjum sem hægt er, en það
næst ekki mikið svoleiðis. Við klifum Kerlinguna, sem er
stakur klettur við Drangey. Fólk hristir oft höfuðið þegar
ég segi að ég hafi farið þarna upp.
Menn sem eru að klifra í dag hafa svo góðan útbúnað,
hamra og nagla og jafnvel borvélar til að bora í bergið en
við höfðum ekki neitt, ekki einu sinni almennilega
hamra, en samt komumst við þetta.
ÁHUGAMÁL
Ég hef mjög gaman af að hitta fólk og spjalla við það
og ég les einnig mikið. En það er með fólkið eins og
bækurnar, það er ekki vert að dæma bækur bara eftir káp-
unni. Maður hittir kannski fólk sem manni finnst ófrítt og
ekki aðlaðandi, en svo spjallar maður við það og þá er
það kannski þeir fallegustu persónuleikar sem maður hef-
ur kynnst. Það er svo gaman að láta sér detta ýmislegt í
hug, skoða gamlar sögur og margt fleira. Ég hef lesið
töluvert af fornsögunum.
Það kom sjónvarpsmaður frá danska sjónvarpinu og tók
tvo þætti héma,. Ég fór að segja honum frá konungununt,
Noregskonungi og Danakonungi. Snorri Sturluson skrifaði
Noregskonungasögu og Noregskonungur lét höggva af
honum höfuðið, en sonur Snorra, Orækja sem þótti engin
merkispersóna, hann var dæmdur til að ganga til Róms. Þá
kom hann við hjá Valdimar gamla Danakonungi og orti
um hann eina vísu. Danakonungur gaf honum hest sem
hann reið til Róms og heim aftur. Þetta voru dálítið ólík
skáldalaun hjá konungunum. Sennilega hefur frændi hans
Sturla Þórðarson skrifað um þetta, en hann hefur ekki ó-
makað sig við að skrifa niður vísuna sem Órækja orti.
Kannski hefur smekkur Danakonungs verið skrítinn, en
mér hefði þótt gaman að lesa þá vísu sem í fornöld þótti á-
stæða til að gefa heilan hest fyrir. Svona dettur mér ýmis-
legt í hug og kveðskapurinn hróflar við mér.
í ferðum mínum til Drangeyjar segi ég Grettis sögu, og
kannski er maður eins og leikari á sviði þama. Sumir út-
lendingar gera lítið úr íslendingum, þjóðsögum og svo-
leiðis hlutum.
Einu sinni man ég eftir að ég var með Þjóðverja sem
voru mjög glottandi yfir glímunni við Glám. Þeir fara að
Heima er bezt 117