Heima er bezt - 01.04.1995, Síða 29

ugur okkar mun hafa séð lausa gang-
brúnarsteininn, sem varð fyrir vinstra
hjólinu. Sá slinkur sem nú kom á
vagninn í beygjunni, varð jafnvægi
hans ofviða, svo að vagn og hestur
ultu á hliðina og runnu þvert yfir
Þingholtsstrætið. Ég flaug hins vegar
í loft upp úr tróni mínum og tók væg-
ast sagt ekkert mjúka lendingu á
gangstéttinni hægra megin Þingholts-
strætis upp við grindverk húsanna nr.
24 og 26.
Þarna lá Brúnki endilangur með
kjálkabrotinn vagninn fastan við sig,
en aftur úr vagninum flæddi mjólk í
stríðum straumum, og þar sem við
vorum við hús eins fyrsta viðskipta-
vinar dagsins, voru flestir brúsanna
fullir, þegar vagninn valt.
Þegar ég hafði gengið úr skugga
um, að ég væri ekki brotinn né
skaddaður, gekk ég til Brúnka og
hugðist freista þess að fá hann í lið
með mér við að reisa vagninn við, en
það var víst það síðasta sem hann
hafði í huga. Hann hafði sýnilega
tekið þá bjargföstu ákvörðun að
liggja kyrr, þar sem hann var, uns ég
hefði losað hann við vagn og aktygi
og eftir heilmikið basl tókst mér það,
og þá fyrst reis hann upp. Eftir svip
hans að dæma, var ég ekki frá því, að
hann hefði talið mig eiga alla sök á
þessu óhappi, hvernig sem honum
gat dottið það í hug.
Þegar mér hafði tekist að koma
vagninum svo til hliðar, að hann
hindraði ekki umferð um Þingholts-
strætið, setti ég aktygin á Brúnka og
við félagarnir röltum af stað inn að
Laugabrekku.
Enga iðrun sá ég á Brúnka, en ég
mun hins vegar ekki hafa verið með
hátt ris.
Þegar ég hafði gengið fyrir hús-
móður mína, sem var í raun bóndinn
á bænum, þar sem eiginmaður hennar
var háttsettur embættismaður og
fékkst sem slíkur lítt við bústjórn,
dreif hún mig og fjósamanninn af
stað til þess að sækja vagninn.
Húsmóðir mín var ekki stóryrt
kona en hafði hins vegar þann sér-
kennilega sið, þegar henni rann í
skap, að hefja upp söng mikinn, sem
hún linnti eigi, fyrr en hún hafði náð
aftur venjubundnu jafnlyndi sínu. Þar
sem henni var margt betur til lista
lagt en söngur, var þessi iðja hennar
nánast hæfileg refsing þeim, sem til
hennar hafði stofnað.
Að þessu sinni mun hún hafa sung-
ið í um hálfan mánuð og yrti auðvit-
að ekki á mig þann tíma. Brúnki var
hins vegar svo heppinn að sleppa við
allan refsisöng og gat látið vel um sig
fara uppi í haga.
Þegar ég kom að Laugabrekku,
hafði ég aldrei mjólkað kú, og því
var mér sýnt til þeirra verka og í
fljótu bragði virtist ég hafa náð tök-
um á því göfuga starfi.
En Adam var ekki lengi í Paradís.
Fljótlega fór að bera á því að kýr
misstu nyt sína, og þar sem ástæða
fyrir því var ekki kunn, var dýra-
læknir kvaddur til. Eigi hafði hann
lengi dvalið, þegar hann spurði hver
hefði mjólkað þær kýr, sem nytina
misstu. Var honum bent á vesalinginn
mig. Ég var settur undir kú og beðinn
að sýna mjólkurlag mitt, og gerði ég
það.
Læknirinn kvað mig beita rangri
aðferð við mjólkunina og reyndi að
sýna mér réttu handtökin, en eitthvað
gekk mér illa að átta mig á fræðslu
hans, því að fljótlega missti hann þol-
inmæðina og lýsti yfir því í heyranda
hljóði, að nytleysi kúnna væri mín
sök og bætti því við, að ég myndi
aldrei geta lært mjaltir. Svo var nú
það.
Til gamans vil ég get þess hér, að
um það bil ári eftir stóradóm dýra-
læknisins var ég farinn að mjólka átta
hánytja kýr suður í Grindavík, en þar
hafði öldruð gæðakona leitt mig í all-
an sannleika um það hvernig fara ætti
að við mjaltir.
Þessir tveir þættir, vagnveltan og
vanhæfni mín til mjalta ásamt fleiru,
ollu svo því, að ég sá mína sæng upp-
reidda, sagði upp störfum og struns-
aði heim. Enn í dag sakna ég vinanna
minna tveggja, Brúnka og Jarps, svo
og Bjössa fjósamanns.
Drangeyjar-
jarlinn - viðtai
...framhald af bl. 120
og pabbi minn sagði að ég hitti
ekki á rétta tóninn. Ég reyndi oft en
það fór ekki betur en svo að ég hitti
aldrei á rétta tóninn og hef ekki
gert enn.
Að vísu var ég plataður í kvæða-
mannafélagið Iðunni og fór með
þeim austur að Hallormsstað, það
var ansi gaman af því. Þar var mik-
ið kveðið.
HROSS OG FERÐALÖG
Ég hef gaman af hrossum og við
erum að rækta þau. Það hefur verið
góð auglýsing fyrir okkur að hér
hafa verið teknir upp fjórir þættir
um íslenska hestinn. Það er búið að
sýna þá í Danmörku, Þýskalandi,
Noregi, Svíþjóð. Englandi og Lit-
háen. Maður veit aldrei um fram-
tíðina. en vonandi gengur þetta.
En ég hef nú ekki ferðast mikið
erlendis. Ég fór í haust til Þýska-
lands og hafði gaman af. Innan-
lands hef ég heldur ekki farið mik-
ið, hringinn á landi og svo fyrir
Vestfirði á sjó. En ég gæti vel hugs-
að mér að gera meira af því að sjá
mig um.
Það var orðið áliðið kvölds þegar
við Jón hættum að spjalla saman.
Ég fann það vel að margt fleira
skemmtilegt hefði hann getað sagt
mér, en því miður er lengd viðtala
takmörkuð. Eftir góðar veitingar
hjá þeim hjónunum Jóni og Fríðu,
þakkaði ég fyrir ógleymanlegt
kvöld og hélt heim. En brátt vorar
og Drangeyjarjarlinn heldur af stað
í eyjuna sína fögru. Ég hef farið
með honum ógleymanlega ferð og
vonast til að komast aftur út í þessa
fögru eyju í fylgd með Jarlinum
sjálfum.
Heima er bezt 137