Heima er bezt - 01.04.1995, Page 28

aftur af vagninum, sem á hann ýtti,
og því jók hann ferðina og það því
meira sem brekkan varð brattari.
Þetta kom okkur eitt sinn í koll, en
að því kem ég síðar.
Að Laugabrekku voru staðhættir
þannig, að sunnan Suðurlandsbrautar
var gróið en afar stórgrýtt autt svæði,
og þar voru hestarnir látnir ganga
sjálfala, þegar þeir voru ekki í húsi
eða í notkun.
Jarpur var alger andstæða við
Brúnka. Hann var léttur í spori, ljúf-
ur í skapi og hlýddi eklinum án
nokkurra mótmæla. Hann þekkti
heldur ekki leiðina, sem fara skyldi,
en það var heldur ekki von, þar sem
hann var svo sjaldan notaður.
Svona með lauslegri samantekt má
segja, að þessir tveir heiðurshestar
hafi verið jafn ólíkir og dagur og
nótt.
Oft kom það fyrir, þegar ég hugð-
ist sækja Brúnka að morgni, að hann
virtist draghaltur og í raun geta í
engan fót sinn stigið, svo að ég varð
að láta hann vera og ná þess í stað í
Jarp. Það var hins vegar segin saga,
að þegar ég hafði lagt beislið við
Jarp og lallaði á stað með hann, sá ég
Brúnka skokka alls óhaltan í burtu.
Þessi brella virtist vera háttur hans
að tilkynna veikindaforföll sín.
Eitt sinn að morgni dags ætlaði ég
að ná í Brúnka en fann hann hvergi.
Þegar ég hafði lagt við Jarp og var
lagður af stað heim, leit ég um öxl
og hvað sá ég? Jú, upp undan stórum
steini reis sá gamli og virtist við
bestu heilsu.
Það má taka það fram, að Brúnki
vissi það mætavel að þegar ég hafði
lagt af stað með Jarp, var hann ör-
uggur um að ég færi ekki að eltast
meira við hann þann daginn.
Þó að hér ljúki í grófum dráttum
lýsingu á hestunum tveimur, sem ég
hafði til afnota við starf mitt, er það
síður en svo, að Brúnki eigi ekki eft-
ir að koma meira við sögur hér, því
að segja má að þætti hans ljúki ekki
að fullu fyrr en með lokaorðum þess-
arar frásagnar.
Fyrstu morgunverk mín fólust í því
að hjálpa til í fjósi við mjaltir og
önnur verk, sem þar féllu til. Síðan
gekk ég frá mjólkinni á vagninn,
sótti hest og lagði af stað í bæinn.
Frá Laugabrekku að Vatnsþró, eða
Hlemmi eins og það heitir í dag, var
svo lítill vegarhalli að öruggt var, að
Brúnki færi bara fetið. Einnig var
það að viðskiptavinirnir voru allir
þar fyrir vestan. Þurfti ég því engan
vara að hafa á mér á þeirri leið, svo
að ég steig upp í ekilssætið, skorðaði
mig vel af, svo að ég dytti ekki fyrir
borð og var að vörmu spori
steinsofnaður og svaf, þar til Brúnki
stansaði við dyr fyrsta viðskiptavinar
dagsins.
Þótt ferðir okkar Brúnka væru
sviplíkar frá degi til dags, bar þó eitt
sinn verulega út af. Einn viðskipta-
vinur okkar var Farsóttarhúsið að
Þingholtsstræti 25, en inngangur í
það hús var frá Spítalastíg, og þar
sem sú gata (Spítalastígurinn) endaði
í mjög brattri brekku, varð ég ávallt
að skilja hest og vagn eftir í Ingólfs-
stræti, þar sent það endaði við Spít-
alastíginn.
Svo gerði ég einnig í þetta skipti.
Þegar ég hafði lokið erindum mínum
þarna, steig ég aftur upp í ekilssætið
og við lögðum af stað. Fram undan
var stutt, snarbrött brekkan og vink-
ilbeygja til vinstri inn í Þingholts-
strætið.
Að vanda lét Brúnki vagninn ýta
sér á allgóða ferð, enda hafði slíkt
alltaf tekist vel og því uggðum við
ekki að okkur fremur venju og hvor-
136 Heima er bezt