Heima er bezt - 01.04.1995, Qupperneq 35

Það eru syndir, sem eftirlitsandarn-
ir hafa drýgt með því að hagnýta sér
ístöðuleysi hinna dauðlegu, en fyrir
það munu andarnir standa til reikn-
ings eigi síður en hinn dauðlegi
syndari sjálfur.
Þeir illu andar, sem hafa þannig
freistað og notfært sér líkami annarra
þurfa að gjalda það dýru verði, þar
sem þeir eru tvöfalt brotlegir. Með
því að syndga sjálfir og tæla aðrar
sálir til sama verknaðar, sökkva þeir
svo djúpt að margra ára þjáning,
stundum aldalöng, nægir ekki til
þess að frelsa þá.
I þessu starfi hefi ég oft gegnt hlut-
verki eftirlitsanda, en ég var aðeins
sendur til þeirra til þess að glæða
með þeim skilning á þeim hræðilegu
afleiðingum, sem fylgja drýgðri
synd, ennfremur til þess að gæta þess
að áhrif illra anda, sem ráfa um á
jörðinni, nái ekki til þeirra. Starf mitt
var fólgið í að byggja múr með
sterkum vilja mínum gegn vilja
þeirra og komast í nægilega sterkt
samband við skjólstæðing minn til
að geta stjórnað honum.
En hefði ég sjálfur leyft þessum
öndum að stjórna sér, mundu þeir
þrátt fyrir vörn mína geta sent þeim
hugskeyti og hughrif, þó þeim væri
að vísu gjört erfiðara um vik.
Þó að ég áliti að ég hefði ábyrgð á
varðveislu þeirra, sem ég var sendur
til verndar, þá var ég aðeins síðasti
hlekkur í langri keðju anda, sem allir
voru fúsir til hjálpar, en það vissi ég
fyrst síðar. Sérhver slíkur andi var
þrepi ofar þeim, sem hann átti að
vernda, og sérhverjum þeirra bar að
styrkja og aðstoða þá, sem þroska-
minni voru, svo að þeir gæfust ekki
upp eða buguðust í starfinu. Hlut-
verk mitt var þannig liður í eigin
þroska jafnt sem til hjálpar öðrum.
Starf mitt við jörðina var nytsam-
legt, því að mér var unnt að beita
viljakrafti mínum gegn freistandi
öndum. Það hefði reynst erfiðara
viðkvæmari öndum, og þar sem ég
var enn jarðbundinn, gat ég komist í
nánari tengsl við þann dauðlega
heldur en þróaðri anda væri unnt.
Þegar sá, er ég gætti, svaf, bar mér
í draumi og með stöðugum hug-
skeytum, ef hann var vakandi, að
veita inn í sál hans reynslu minni,
svo að hann skynjaði glöggt þær
miklu þjáningar samviskunnar, flótta
og sjálfsfyrirlitningu, sem ég hafði
orðið að þola og um leið varð ég að
ganga í gegnum í bitrustu sálarneyð
þegar ég rifjaði þær upp.
Tilfinningar mínar færðust yfir á
hann, þar til honum voru fyllilega
ljósar afleiðingar þeirra synda, sem
hann hafði í huga að drýgja.
Ég mun ekki nú dvelja lengur við
þessi ýmsu stig í reynslu minni, þar
eð mörgum lifendum eru þau kunn.
Ég vil aðeins segja, að ég kom aftur
úr þessari sendiför fullviss um, að
mér hafði tekist að bjarga mörgum
frá þeim snörum, sem ég hafði sjálf-
ur ánetjast, og um leið hafði ég að
hluta bætt fyrir eigin syndir.
Ég var oft sendur í slíkar ferðir og
kom jafnan aftur með góðan árangur.
Hér verð ég að staldra við til þess
að gera ykkur ljósa ástæðu þess, að
þróun mín í andaheimi var svo hröð
að flesta, sem þekktu til sálarástands
míns þegar ég kom hingað, mun
furða. Þegar mér tókst iðulega að
standast allar freistingar, sem urðu á
vegi mínum, var það ekki svo mjög
sjálfum mér að þakka heldur þeirri
stöðugu og fölskvalausu ást hennar,
sem var í sannleika minn góði engill.
Þegar allir aðrir hefðu talað árang-
urslaust við mig, hlustaði ég ætíð á
rödd hennar og sneri baki við synd-
inni.
Væri ég ekki sendur til aðstoðar
einhverjum dauðlegum, var ég send-
ur til starfa meðal ógæfusamra anda
á jarðsviðinu, anda sem enn villtust
um í myrkri þess eins og ég sjálfur
forðum. Til þeirra kom ég sem félagi
í bræðralagi vonarinnar og bar þá í
hendi mér hið fína stjörnuljós, sem
er tákn bræðralagsins.
Geislar þess sigruðust oftast á
myrkrinu kringum mig og oft sá ég
tvo eða þrjá anda heykjast eða falla
um í einhverju skúmaskoti, svo von-
lausa og gæfusama, að þeir sinntu
engu. Það var starf mitt að skýra fyr-
ir þeim með hvaða hætti þeir gætu
komist til húss vonarinnar, þar sem
ég hafði dvalið eða hvernig þeir
gætu hjálpað sér sjálfir með því að
hjálpa öðrum, sem voru enn verr
staddir en þeir og hljóta þakklæti
þeirra að launum. Fyrir hvem þjáðan
anda fannst sérstakt læknandi
smyrsl, því að sérhver hafði sína sér-
stöku reynslu og hjá hverjum voru
ástæður synda þeirra mismunandi.
6. kafli
Þegar starfstími minn var á enda
einhvers staðar, hvarf ég oftast aftur
til rökkurlandsins til hvíldar í öðru
stórhýsi, sem bræðralagið réð yfir.
Það var að ýmsu leyti líkt hinum
staðnum, þó ekki eins dimmt og
drungalegt og tómlegt.
Ég hafði í herbergi mínu, sem enn
var nokkuð tómlegt, eina stóra ger-
semi.
Framhald í nœsta blaði.
Nýjasta bókin,
-T3-
HEIMUR HAFSINS- bláa víðáttan,
komin út.
LESTRARHESTURINN

Áskriftarsími
588-2400
Frœðslubókaklúbbur fyrir börn 6-12 ára.
Skjaldborg hf.
Heima er bezt 143