Æskan - 01.07.1965, Blaðsíða 5

]*ér Sjáið þið
"aldvin og Elí
Hafsteins, me<
vi" sinn Topp
vin yfÍrvofandi hættu og gefa áhöfninni styrk til þess að
£la ,)US á eldinum.
^ ® Var mjög hrædd og bað einnig til guðs á minn
i- e^a mata' Mér er enn í minni, að ég bað guð um
kva eldinn, og ef hann væri of önnum kafinn, vildi
nann ekf 6
föt Kl Vera svo vænn senda engla sína með vatns-
tV 1 eldhm.
ma c adt í kringum okkur var skelfingu lostið, og
0g fjtTla 1 ofvæni eftir pabba. Bróðir minn vildi fara
tjj . 'la hann, en mamma vildi ekki leyfa honum það,
nn j.Ss krjota ehki boð pabba. Hún vissi sem var, að
þröng ^11' mund‘ brátt týnast í þessari skelfdu mann-
^úlk ^ essum thnum var ekkert hátalarakerfi á skipum, en
fójj^ 11111 hítr þau boð frá skipstjóranum, að hann bæði
leg;i gæta stillingar. Hann sagði: „Eina raunveru-
in „• ' du er sn. að eldurinn komist í ketilrúmið. Áhöfn-
vHlnur a-x 1 .
tf d° þvx af öllum mætti að koma í veg fyrir það.
til tekst samt sem áður ekki, verður bjöllu hringt
bj. et'kis um a<
jór Utn að yfirgefa skipið. Það eru nógu margir
c íil l-k#=»cc Kíav'i olld /=»n 1/finnr ncr Vtnrn
Verða
a látin
tar til þess að bera alla, en konur og börn
ganga fyrir. Ég vona fastlega, að til þessara
^gerða i , 0 ,, ,
eftfr ag tlur 1 ekki að koma, en ef svo ber undir, munið
búin V.gGra eius tóleg og stillt sem auðið er. Verið við-
böfum alla björgunarbátana til taks með andar-
taks fyrirvara. Ef allir eru samtaka, er hægt að tæma
skipið á nokkrum mínútum."
Loksins kom pabbi til baka. Hanrí var með treflana,
en sleppti þeim í skyndi, þegar rnaður kom æðandi gegn-
um nrannþröngina og hratt fólki frá í æðiskastinu. Hann
stefndi að borðstokknum. Pabbi, senr þá var á bezta aldri
og vel að manni, þaut á eftir honum og náði honum í
sama mund og hann ætlaði að stökkva útbyrðis. Þeir
slógust upp á kraft. Við vorum í svipinn hrædd um, að
báðir féllu fyrir borð, en pabba tókst að halda manninum
og talaði til hans í sefandi tón. Þótt maðurinn skildi ekki
orð af tali hans, virtist röddin hafa róandi áhrif, og hann
hætti skyndilega að brjótast um. En undrandi varð faðir
mintr, þegar hann komst að raun um, að maðurinn, sem
hann hafði bjargað, var sá sami og neitað hafði honum
um vatnið tveimur dögunr áður.
Meðan pabbi hélt ennþá unga manninum, komu boð
unr, að búið væri að ráða niðurlögum eldsins. Fólki var
sagt að hverfa aftur til klefa sinna og engin hætta væri
franrar á ferðunr. Fólk náði sér fljótt eftir hræðsluna og
öll óp og hrindingar féllu niður.
Enn sé ég fyrir mér svip unga mannsins, þegar hann
leit á föður minn. Þeir gátu enn ekki talað sömu tungu,
en bros og handtak er „alheimsmál“. Þeir brostu, tókust
í hendur og báðir skildu sáttir.
221