Æskan - 01.07.1965, Blaðsíða 36

H. C. ANDERSEN;
LJÓTI
andarunginn.
Myndir eftir
(í)Air
Þcer óskuðu henni til hamingju.
Litli, undarlegi unginn gleymdi því, að hann átti að fela sig bak við
mömmu sína, og gekk fáein skref áfram. Andamamma ýtti honum aftur
til baka, en það var of seint. Hænurnar höfðu séð hann.
„Sjáðu andarungann þarna,“ sagði önnur. „Hann er fádæma stór eftir
aldri!“
„Já, og ekki eins laglegur og hinir,“ sagði hin hænan.
Andamömmu leizt ekki á biikuna.
„Það er nú ekki allt fengið með fríðleikanum!“ flýtti hún sér að segja,
og ýtti aftur við unganum með vængnum.
Andamamma ýtti honum aftur fyrir.
En það bætti ekki lir skák, því að þessi undarlegi ungi gaf nú hljóð
úr horni.
„Hvers vegna hrintir þú mér, mamma?“ hrópaði hann hárri röddu.
Andamamma flýtti sér í burtu með hópinn sinn, en hænurnar héldu
áfram að hvískra sín á milli.
„Móa!“ vældi undarlega barnið, „hvað áttu þær við með því að segja,
að ég væri ekki fallegur?“
En andamamma svaraði ekki, því hún var í þungum þönkum.
„Hann er allt öðruvísi en hinir,“ sagði hún við sjálfa sig.