Æskan - 01.03.1967, Blaðsíða 5

Rétt í því kom Livingstone, faðir þeirra, með nokkrar
treflísar af runna. Hann rétti þær börnum sínum. „Reyn-
>ð að japla a þessu. Á morgun fáum við svo vatn.“
En veslings börnin gátu varla japlað á þessu. Þau voru
°rðin svo þurr í munninum. Og stundum sagði Agnes
''tla, að eitthvað væri fast í hálsinum.
Enn einu sinni skall Afríkunóttin á. Brátt varð aldimmt
1 eyðimörkinni. Stjörnurnar komu í ljós og tindruðu á
svörtu himinhvolfinu. Livingstone gekk meðfram vögn-
Ullum. Öðru hverju nam hann staðar og leit upp. Miklar
voru dásemdir Guðs, þrátt fyrir allt.
Nóttin leið eins og áður. Börnin sváfu óværum svefni.
Enn voru engar fréttir um vatn. Flestir sváfu enn, er
Livingstone og María fóru á fætur. Morgunsólin var
Eonrin upp. Eyðimörkin var ófögur á að líta. Allt gult
sviðið svo langt sem augað eygði. Það var ekki laust
Vlð, að kvíði sækti einstaka sinum að Maríu. Sérstaklega
Vegna barnanna. Þeim hlaut að líða hræðilega illa.
Eivingstone tók fram biblíuna sína. Hvern einasta dag
Eóf hann með því að lesa í henni. Þar var hjálp hans og
styrkur. Þar var Guðs orð, sem veiti fögnuð og frið, einn-
*g í slíkum þrengingum. í bæn og lestri eignaðist hann
jafnvægi og ró í önnnm og erfiðleikum liins hversdagslega
lífs.
Hann las ylir einkunnarorð sín úr Orðskviðunum:
>.Treystu Drottni af öllu hjarta, en reiddu þig ekki á
eigið hyggjuvit." Síðan riljaði hann enn upp fyrir sér þá
akvörðun, sem aftur og aftur kom upp í hug hans: Ég
Evarta aldrei.
Ékkert raul’ kyrrðina í vagninum nema andardráttur
óarnanna. Sameiginlega báðu hjónin til Drottins Jesú.
Eökkuðu lionum vernd og varðveizlu á löngum ferðum.
Éáðu hann lyrirgefningar á vantrú og kvíða. Lögðu alla
1 Eans hendur, þó sérstaklega litlu börnin, sem hann hafði
gefið þeim.
Er bæninni lauk föðmuðust þau og sögðu: Guð blessi
^jörtu vor og ferð vora.
Stuttri stund síðar var allt orðið að iðandi lífi kringum
'agnana. Ferðin hélt áfram. Og loksins sáu þeir ein-
hverja dökka díla í fjarska. Livingstone tók upp sjón-
aukann sinn. Hann sá brátt, að þetta var einn af leitar-
ni°nnum. Hann veifaði skóflunni í ákafa. Hann hlaut að
^afa fundið vatn. Og sú var raunin. Hann kom hlaupandi
‘l móti þeim. í annarri hendinni hélt hann á krukku með
8ruggugu vatni. En það gerði ekkert til. Allt var betra en
eEkert. Öllum varð léttara. Börnin tóku gleði sína aftur.
*^g þegar komið var á staðinn, þar sem vatnið fannst, var
8ralið lengra og dýpra og allar krukkur fylltar með vatni.
eim var borgið í bili. Og Livingstone tók fram biblíuna,
las
hans.
stuttan kafla fyrir alla og þakkaði Guði fyrir hjálp
M4€ THOMS
Á leið sinni til fljótsins varð Livingstone oft hugsað til
þeirra þorpa og þjóðflokka, sem þau fóru framhjá. Hann
sá hvílík verkefni biðu lians. En nú liafði lrann heitið
því, að fara aldrei með konuna og börnin í slíka ferð
aftur. Þetta var nóg af svo góðu. En það hlaut að verða
sárt að þurfa að fara frá þeim, ef til vill í langan tíma, ef
Irann færi einn í kristniboðsferðir og landkönnunarleið-
angra. Brátt var þessi ferð á enda. Aftur tók við grænt
gras og víðáttumiklir skógar. Börnin glöddust yfir fugl-
unum, antílópununr, strútunum og öðrunr dýrum, senr
þau sáu. Alltaf var eitthvað nýtt að skoða og virða fyrir sér.
Fyrst komu þau að Zougaánni, en ætluðu síðan að halda
þaðan til Ngamis vatnsins. En í leiðangri nokkrunr, sem
lrann fór, komust þeir að raun unr, að hér um slóðir voru
lrættulegar tse-tseflugur, mjög lrættulegar dýrum.
Þegar Livingstone konr til baka hafði hitasóttin geisað
þar. María og börnin voru orðin veik. Hann ákvað þá
að lralda aftur til baka til Kolebeng. Þar ætlaði hann að
vera um skeið og starfa sem kristniboði. En nú varð að
lrafa góða leiðangursnrenn. Þeir máttu ekki villast aftur.
Nógar voru Irætturnar samt.
Þó að Livingstone væri búinn að vera nokkur ár í Afr-
íku, þekkti hann þær ekki nærri allar.
105