Æskan - 01.03.1967, Blaðsíða 19

köldum höndum sínum og skilið eftir hvít fingraför,
ems og til að minna fólk á, að innan tíðar ætti það von
a kuldalegum hvítklæddum gesti.
Það var einmitt um veturnóttaleytið, sem einkennilegar
sögur tóku að berast um sveitina.
Nokkrir ferðalangar, er kornu austan yfir heiðina og
v°ru síðla kvölds á ferð niður hjá Heiðabóli, þóttust sjá
tölbleika ljósglampa þar uppi í fjallinu. Nokkrir af íbú-
um dalsins, er þarna áttu leið um, þegar dimmt var orðið,
urðu einnig varir við einhver furðuljós uppi í fjallinu
fyrir ofan Heiðaból. Sögðu þeir, að Ijós þessi hefðu líkzt
gráfölum glömpum, sem birtust með dálitlu millibili og
eins og llöktu til, og öllum bar saman um, að ljósin sæjust
aðeins örstutta stund í senn. Þessi ljósagangur í Heiða-
öólslandi vakti upp að nýju gamlar hálfgleymdar sagnir
uni svipi, er áttu að hafa reikað þarna um fyrir löngu og
v°ru þannig til komnir, að ferðalangar, sem voru á leið
austan yíir heiði, höfðu lent í aftaka stórhríð og veður-
°fsa og hrakizt af réttri leið og villzt vestur fjöllin, þar
dl þeir rákust á helli, sem var í fjallinu fyrir ofan Heiða-
hM, og báru þar beinin.
Þessar sögur bárust auðvitað til eyrna fólksins á Hofi
sem annarra. Geirmundur hló að þessu og sagði ekki trúa
slíkri hégilju, þetta væru annað hvort missýningar, bara
hugarburður, sprottinn af ímyndunarafli fólks eða þá
gkmpar er oft sæjust um heiðrík og stjörnubjört kvöld,
e- d v. í sambandi við norðurljós. Hann sagði, að þess
konar fyrirbrigði liefðu oft valdið alls konar grillum.
Það var einn dag um veturnóttaleytið, að liestar tveir
hurfu úr högunum á Hofi. Hestar þessir voru uppaldir á
Holi svo um var ekki að ræða. Geirmundi þótti mið-
ur að vita ekki hvað af liestum þessum hafði orðið, engar
hasttur voru í Hofslandi utan Illagilsgljúfrið, en ekki
fundust liestarnir þar, er að var gáð. Sagði Geirmundur,
líklega liefðu þeir lent í stóðhópi og fylgzt með honum
uustur á heiðina. Sagði hann það ekkert gera til þar sem
ekki væri neitt með hesta að gera um þennan tíma. „En
samt hefði mér þótt skemmtilegra að vita um þá greyin,
en ég get ekki farið sjálfur í dag, ég hef í svo mörgu að
Snúast,“ sagði hann.
’>Ég skal fara að leita að klárunum, það er regluleg
skemnitiferð að ríða hérna fram á lilíðina í svona góðu
veðri,“ sagði Danni.
»Mér þætti vænt um það, góði minn, þú getur tekið
haun Hring, hann er sporléttur og liðlegur í svona
sfai'k, en þú verður að fara að leggja af stað, og þú skalt
ekki fara langt austur á heiðina, svo að þú lendir ekki
1 myrkri á heimleiðinni," sagði Geirmundur.
Hanni bjó sig í skyndi, sótti Hring, lagði á liann, tók
Nýr þáttur.
Margar óskir hafa borizt frá
lesendum blaðsins um að það
birti fastan íþróttaþátt. — Nú
getur blaðið glatt alla íþrótta-
unnendur með því, að í næsta
blaði hefst íþróttaþáttur undir
stjórn Sigurðar Helgasonar
íþróttakennara og skólastjóra
Laugargerðisskóla á Snæfells-
nesi, en Sigurður er formaður
útbreiðslumálanefndar Frjáls-
iþróttasambands íslands og
nestispakka er móðir hans hafði búið út, kvaddi og reið
af stað.
Veðrið var dásamlegt, sólskin og logn, en dálítið and-
kalt, en Danni var vel búinn svo það gerði honum ekkert
til. Hringur var viljugur og Danni lét hann brokka þétt
fram dalinn. Hann kannaðist vel við umhverfið, hann
hafði farið þessa leið tvisvar áður bæði í vor- og haust-
göngum, en þá voru margir menn með honum, nú var
hann einn og það var ennþá skemmtilegra. Hann liægði
ferðina og lét klárinn fara fet fyrir fet, ekkert lá á, það
var langur tími til myrkurs.
Þegar hann kom fram á móts við eyðibýlið Heiðaból
flugu lionum í hug sögurnar um furðuljósin, sem menn
þóttust hafa séð þar í fjallinu; það var áreiðanlega allt
ímyndun og vitleysa eins og Geirmundur sagði, að minnsta
kosti fannst Danna, þar sem hann reið fram heiðargöt-
una í glaða sólskininu, að það væri hlægilegur þvætting-
ur, að svipir væru á reiki þar uppi í fjöllunum.
Þegar Danni kom frarn á heiðina, sá hann hrossahópa
hér og þar, stóðið liafði leitað aftur fram í heiðaíriðinn
eftir að það var laust úr gangna- og réttaþvarginu og
þar myndi það una sér þar til snjóar og frost hrektu
það til byggðar.
Danni kannaði hvern hrossahópinn eftir annan, en
livergi sá hann hestana, sem hann leitaði að. 1 einum
hópnum sá hann Skjóna sinn, — folaldið, sem Geir-
mundur hafði gefið honum um vorið. Hann fór af
baki, tók nestið sitt, settist á þúfu og fór að borða, hann
horfði á litla reiðhestsefnið sitt, háfættur og léttur í spori
tifaði Skjóni litli í kringum mömmu sína, stundum kom
liann nær því til Danna, sperrti eyrun og horfði forvitnis-
lega á hann, en ef Danni hreyfði sig eða talaði til hans
brá liann við og tók á sprett til mömmu sinnar, reistur
og fríður. Framhald.
hefur að undanförnu stjórnað
Þríþraut Æskunnar og F.R.I.
hér í blaðinu, en þátttakan í
undankeppni þríþrautarinnar
varð mjög góð — 3580 kepp-
endur frá 37 skólum.
119