Æskan - 01.03.1967, Blaðsíða 41

Hver getur nú
feiknað?
Hafið l>ið ekki öll heyrt sög-
Una um Gyðinginn, sem ekki
'Udi hækka kau]> verkamanns
sins?
Þegar verkamaðurinn kom á
*und hans og kvartaði yfir ]>ví,
*1Ve kaup iians væri iágt, svar-
aði Gyðingurinn:
.,Við skulum nú sjá live marg-
n' dagar eru í árinu.“
,,365“
„Nei, Isak, nú skjátlast þér.
Nu er hlaupár og þá eru dag-
arnir 366. Hvað vinnur ]>ú
niargar stundir á dag?“
„Átta.“
„Ójá, það er þriðjungur úr
solarhring. Þú vinnur þá ekki
llenla % af 366 dögum, það
eru 122 dagar. Og vinnur þú á
sunnudögum?“
„Nei.“
„Jæja, l>á verðum við að
draga 52 frá 122 og þá verða
H) dagar eftir, og svo vinnur
l,u ekki á laugardögum Jieldur,
*)Vl að laugardagur er hvíldar-
da6Ur Gyðinga. Drögum þvi 62
H'á 70, ]>á eru eftir 18 dagar, og
Svo færðu 3 daga frí um hátíð-
■'r og frí á sumardaginn fyrsta,
en f frá 18 eru 14. Svo færðu
Ol'lof á hverju ári?“
„Já, 14 daga.“
„14 frá 14 verður 0. Nú sérðu,
Isak, að þú vinnur alls ekki, ég
geid þér þvi kaup fyrir lireint
ekki neitt, en samt fer þú fram
•1 kauphækkun. Vertu nú sæll!“
Nú liefði ég gaman af að vita
'Vcrt ykltar gæti fundið það,
lvar gamla Gyðingnum hefur
skjátlazt í útreikningnum á
d*minu.
Siá blaðsíðu 129.
trúr
yfir LITLU
Jens var aðeins litill götu-
sdpari. Þetta var smávægilegt
siarf j augum margra, en Jens
l|gði mikla áherzlu á starf sitt
°g það var rétt gert af honum.
fann sagði við sjálfan sig:
”Hg skal sýna, að það starf sem
eg vinn, er að minnsta Uosti
'e' af hendi leyst.“
Hag noklturn kom frú nokk-
131. Fallbyssukálan okkar þeytti ekki aðeins
kúlu fjandmannanna langar leiðir upp í sveit,
heldur lyfti hún og fallbyssu þeirra af vagn-
inum.
132. Fallbyssan flaug í loft upp og ienti að
lokum á skipi nokkru. Um 20 þúsund spænsk-
ir hermenn voru þar um borð, og skipið sökk
þegar.
133. Elliot hershöfðingi viidi endilega iauna
mér fyrir þetta mjög svo óvenjulega afrek og
sló upp mikilli veizlu.
134. Hann var varla búinn að lyfta glasi sínu
og skála fyrir mér, er fallbyssukúla kom þjót-
andi gegnum gluggann og lenti á miðju borð-
inu.
135. Hershöfðinginn og vinir hans hlupu sem
fætur toguðu út úr hcrberginu. Kúlan gat
sprungið þá og þegar, en ég hikaði þó ekki
við að taka hana til handargagns.
ur að, þar sem Jens var nð
vinna og það hittist svo á, að
Jens var að ljúka við að sópa
þennan hluta þessarar götu.
Þá sagði frúin: „Þetta er
sannarlega hezt sópaða gatan,
sem ég hef nokkurn tima séð.“
„Já, ég geri mitt bezta,“ sagði
Jens.
Þessi orð festu sig i huga
frúarinnar, og það leið ekki á
löngu, unz hún útvegaði Jens
litla miklu hetra starf. Hann
kom sér mjög vel í nýju stöð-
unni og tók miklum framför-
um og varð nð lokum vel stæð-
ur maður.
Þegar hann var spurður að
þvi, livers vegna allt hefði
heppnast svona vel fyrir lion-
um, var liann vanur að svara á
þessa leið: „Það er vegna þess,
að ég gerði mitt bezta, þegar
ég sópaði göturnar."
Hver er hún?
Myndin er tekin af Carroll
Baker, þegar hún var rúmlega
eins árs gömul.

141