Æskan - 01.09.1967, Blaðsíða 6

að mamma hennar flýtti sér til hennar og spurði, hvað
væri að henni.
„Sjáðu, mamma! Sjáðu! Þetta er hræðilegt! Kassinn er
kominn á gólfið og auðvitað eggin brotin og ungarnir
dánir! Ó, elsku mamma, þetta er ægilegt," liljóðaði Gunna
litla.
Mamma hennar fór að athuga, hvernig þessu væri farið.
Hún sá fljótlega, að hún yrði að samsinna því, sem dóttir-
in litla sagði. Þá heyrði hún allt í einu gagg úti við vegg-
inn. Hún gekk þangað. Þar var Toppa. Mamma Gunnu
litlu lyfti Toppu upp. Þá skauzt lítill, gulur hnoðri fram
á flórstokkinn. Gunna litla var ekki lengi að grípa hann
milli handanna og hélt honum upp til mömmu sinnar.
„Sjáðu, mamma. Hérna er einn unginn lifandi! Má ég
eiga hann, mamma mín?“
Mamma sleppti Toppu og athugaði litla ungann. Hann
virtist alveg ómeiddur.
„Mamma mín, má ég eiga hann?“
„Þetta er eini unginn, sem er lifandi hjá Toppu vesl-
ingnum. Það er nokkuð dýrt að láta hana ala hann einan
upp.“
„Já, en þetta er eini unginn. Má hann ekki lifa? Gerðu
það, lofaðu honum að lifa. Þú sagðir, að ég mætti eiga
einn ungann hennar Toppu, og þetta er hann. Er það ekki,
mamma mín?“
„Þú áttir að fá fyrsta ungann, sem kæmi út hjá Toppu.
Kannski er þetta ekki sá fyrsti.“
„En það er bara þessi eini, sem hún á.“
„Heldurðu að pabbi þinn samþykki Jrað, að Toppa sé
látin ala upp bara einn unga?“
„Já, ég veit, að ef Jrú vilt það, þá skiftir pabbi sér ekkert
af því. Hann segir líka alltaf að þú eigir hænsnin."
„Jæja, elskan mín. Þú varst dugleg að læra margföld-
unartöfluna. Það er líklega bezt að láta Jretta eftir þér,“
sagði mamma hennar og lét litla ungann til mömmu hans.
Gunna litla hljóp upp um hálsinn á mömmu sinni og
kyssti hana og kyssti, en Jrakkaði henni innilega með orð-
um, sem hún skaut inn á milli kossanna.
„Svona, svona, elskan mín, þú mátt ekki alveg gera út
af við gömlu mömmu.“
„En ég er svo óumræðilega glöð, mamma", sagði Gunna
litla um leið og hún hætti faðmlögunum.
„En hvernig getur staðið á Jressum ósköpum? Hvernig
hefur kassinn getað dottið? Ég vissi ekki betur en að það
væri vel gengið frá honum,“ sagði mamma og litaðist um.
„Nú, Jrarna kemur ráðningin,“ sagði hún rétt á eftir.
„Kálfskvikindið hennar Búbótar hefur komizt út úr stí-
unni og hefur sjálfsagt rutt honum um koll.“ Mamma
gekk að kálfinum og tókst eftir talsverða fyrirhöfn að
koma honum aftur í stíuna.
„Ja, það er ekki svo lítið sem gengur á þegar litli unginn
er að koma í heiminn,“ sagði mamma Gunnu, þegar hún
hafði komið kálfinum á réttan stað og lagað til á flór-
stokknum. Hún virti fyrir sér litlu dánu ungana, en fleygði
þeim síðan í flórinn. Svo setti hún kassann út í horn í
fjósinu og bjó um Toppu gömlu í honum. Loks setd hún
ungann upp í kassann, en Toppa gamla hoppaði upp í
kassann og gaggaði mikið um allar þessar truflanir og
ónæði og óhöpp, sem hefðu ásótt hana þennan morgun.
Mamma Gunnu litlu sagði henni, að nú yrði hún að
sjá um Toppu gömlu og ungann. Gunna litla hugsaði sig
ekki lengi um, en klappaði saman lófunum, hoppaði af
kæti og sagði:
„Gaman, garnan. Ég á ungann fallega. Elsku litla ung-
ann.“
„Hvað ætlarðu að kalla litla hnoðrann?“
„Ég vil ekki láta hann heita hnoðra, það er svo ljótt.“
„Hefurðu nokkuð annað betra lieiti?"
„Já. Hann á að lieita Gulur litli.“
„En hann stækkar vonandi hjá Jrér.“
„Já, já. En hann á samt að heita Gulur lilli.“
Mæðgurnar fóru út úr fjósinu, lokuðu Jrví og héldu
heim. Á lilaðinu mættu þær pabba Gunnu litlu. Hún
hljóp í hendingskasti til hans, breiddi faðminn á móti
honum og kallaði:
„Pabbi, pabbi, á ég að segja þér? Ég á lítinn, agalega
sætan unga. Hann heitir Gulur litli. Mamma var búin
að lofa mér litlum unga, þegar ég hefði lært margföldunar-
töfluna. Ég er búin að læra hana og nú á ég Gul litla.“
Pabbi hennar tók hana í fangið og bar hana inn.
314