Æskan - 01.09.1967, Page 10

í]>róttamót skólans var að
hefjast. Eiríkur var líklegastur
tii sigurs. Hann var hlédræg-
ur og átti ekki marga vini. En
hann lét aldrei á sér sjá, ]>ó
að hann væri einn af fremstu
fimleikamönnum skólans.
Ómar og Óli öfunduðu hann
liins vegar af kostum lians og
orku. Og ]>vi miður reyndu ]>eir
oft að tala illa um hann við
aðra, ]>egar hann heyrði ekki
til.
Nú var byrjað á hástökki.
Ómar, sem tók ekki ]>átt i
keppninni, stóð við annan enda
rárinnar og átti að festa hana
upp, þegar hún félli.
Keppnin varð hörð. Eftir
stutta stund voru aðeins þeir
Eiríkur og Óli eftir. Enn var
liækkað upp í 1,25 m. Óli stökk
fyrst, en felldi. Eiríkur reyndi
næst. Honum fannst hann ekki
koma við. En ráin féll!
„Reynið aftur,“ var kallað i
gjallarhornið.
Óli reyndi, en felldi aftur.
Eirikur kom strax á cftir og
flaug yfir — en hvað gerðist?
Ráin féll!
Heilbrigð SÁL í
hraustum líkama
Dómarinn tók eftir þessu og
gekk til þeirra. Hann horfði
ströngum augum á Ómar.
Dauðaþögn varð í leikfimis-
salnum.
„Hvernig stóð á ]>essu?“
spurði hann hvasst.
„Ég veit ekki,“ svaraði Ómar,
„mér sýndist hann koma við
með hendinni á niðurleið.“
Hann roðnaði upp i hársrætur
og sneri sér undan.
Dómarinn sá strax, að hér
var ekki allt með felldu. Hann
stöðvaði keppnina og tók Ómar
á eintal.
Enginn sagði neitt á meðan
þeir voru i burtu. Allir vissu,
að þeir liöfðu reynt að hafa
rangt við.
Eftir þetta vann Eirikur enn
álit annarra með auðmýkt sinni
og hreinskilni, en vegur Ómars
og Óla minnkaði að mun.
Það er gott að geta sigrað í
íþróttum og náð glæsilegum
árangri, en það er enn nauð-
synlegra að sálin sé hrein og
samvizkan góð. Keppum fyrst
og fremst eftir ]>ví. Til þess
getur enginn hjálpað okkur
eins vel og Guð, sein hefur
gefið okkur lífið.
Munið: Heilbrigð sál í hraust-
um líkama.
Þórir S. Guðbergsson.
ekki annað en gaman.“ Því næst vék konungur sér að Hróa
hetti og mælti: „Ég fyrirgef þér fúslega og fylgisveinum
þínum, ef þér héðan af látið af ránum og öðrum óskunda,
og lifið framvegis sem trúir og hlýðnir þegnar.“
„Vér getum ekki skilið við skógana," svaraði skógar-
maðurinn, „en ef yðar hátign vill leyfa oss að sveima um
þá, og í viðlögum temja oss bogfimi á hjörtunum og villi-
dýrunum, sem stökkva þar þúsundum saman um slétt-
urnar, þá heitum vér því, að enginn ferðamaður skal
nokkru sinni fá tilefni til að bera sig undan skógarmönn-
unum í héraðinu Nottingham."
Konungur þagði og beit á varir sér, þá gekk bogmaður
sá fram, er ósigur hafði beðið, og rétti sigurvegaranum
boga sinn.
„Þú ert dugandi maður, Klifton," sagði Hinrik. „Þú
hefðir átt að ætla þér minni fjarlægð, þá mundi ör þíri
ekki hafa farið utan hjá pílteinungnum. Boga þínum
skaltu halda, en það verð ég þó að segja þér, að einn maður
er til á Englandi, sem er betri bogmaður en þú.“
„Ef ég hefði vitað, að þú varst Hrói höttur,“ mælti
biskupinn af Herfurðu, þegar konungur afhenti skógar-
manninum pyngjurnar, „hefði ég ekki farið að veðja við
þig. Þú hefur þegar fengið meira af gulli mínu, en ég
nokkru sinni hafði ætlað þér.“
„Þú gleymir þó varla veizlunni góðu undir dómtrénu,"
svaraði Hrói höttur, „en ef þú kynnir að sjá eftir því, er þú
greiddir fyrir það, þá væri mér skapi næst að gefa þér
þetta lítilræði aftur."
„Mæl eigi svo, höfðingi," tók Litli Jón til máls, sem var
einn í flokknum með Hróa, „það væri eigi hyggilegt.
Fyrst þú hefur lieitið að létta ekki af neinum manni
íémunum þeim, sem hann ekki þarf með, mundi það
óviturlegt að halda ekki því, sem þú einti sinni hefur
fest hendur á.“
Hrói höttur glotti og kastaði pyngjunum til félaga síns,
sem var fyrirhyggjusamari en sjálfur hann. Hann lineigði
sig djúpt fyrir konungi og drottningu, gekk burt af skot-
vellinum og allir þeir félagar.
Skírisskógur bergmálaði skömmu síðar af hljómnum í
veiðihorni hans, en loforð sitt á Finnborgarvöllum hélt
hann dyggilega, meðan Hinrik konungur lifði. Enginn
ferðamaður hafði ástæðu til að bera sig upp undan hinuni
fræknu skógarmönnum.
o NÆSTI kafli heitir: Riddarinn frá Vinfró.
o