Æskan - 01.09.1967, Síða 11

'[TTreimskur, skítugur og hæddur af
öllurn, sem þekktu hann. Það
var Róbert Nixon. Það var hlegið
itátt að honum, þegar hann sagði, að
konungurinn þarfnaðist sín — af því
að hann vissi svo margt. Það trúði því
enginn, en samt var það satt.
Roreldrar Róberts voru bláfátækir
leiguliðar, sem urðu að þræla myrkr-
anna á milli hjá landsdrottni sínum
til að afla sér brýnustu lífsnauðsynja.
Róbert var einkabarn þeirra, stórbein-
óttur, silalegur og sljór á svipinn.
Fólkið í sveitinni, þar sem hann átti
heima, sagði að hann væri heimskari
en allir aðrir. Foreldrar hans voru á
sama máli, því að eftir að hann hafði
setið á skólabekk í nokkra daga, tóku
þau hann heim aftur og létu hann
halda áfram að plægja. Hann var við
þá iðju sina lieima í Cheshire þann
örlagaríka dag árið 1485, þegar brotið
var blað í sögu Englands. Þá háði her
Ríkharðs konungs mannskæða orr-
ustu við fjölmennan her undir stjórn
Hinriks jarls af Rochomond. Þessi
sögufræga orrusta var háð á Bosworth-
hæð í margra mílna fjarlægð frá Ró-
bert Nixon, sem rölti á eftir gömlum,
þreyttum hesti, og stýrði klunnaleg-
um tréplóg.
Allt í einu, í miðju plógfari, stanz-
aði Nixon. Hann teygði fram höfuð-
ið, eins og hann væri að hlusta eftir
einhverju. Svo tók hann til að hoppa,
veifa handleggjunum og hrópa og
kalla af öllum mætti.
Oft hafði strákurinn hagað sér
bjánalega — en þetta tók þó út yfir
allan þjófabálk. Verkstjórinn hrað-
aði sér yfir akurinn til að lúskra á
stráknum og skipa honum að halda
áfram við vinnu sína. En honum féll-
ust hendur, þegar hann sá framan í
drenginn. Augnaráðið var blint og
starandi. Hann froðufelldi og hélt
áfram að veifa handleggjunum ineð
krampakenndum lireyfingum og
kalla: „Áfram Ríkharður ... áfram.“
og svo augnabliki seinna: „Fram Hin-
rik . . . fram með alla mennina ...
yfir skurðinn og sigurinn er þinn.“
Hann stóð kyrr nokkra stund —
stjarfur — svo færðist bros yfir and-
litið. Hann leit á verkstjórann og
sagði: „Orrustunni um England er
lokið. Hinrik hefur sigrað."
Verkstjórinn hraðaði sér á fund
liúsbónda síns til að segja honum
hvað hann hafði lreyrt. Hann vissi, að
heimskinginn Róbert Nixon sá stund-
um atburði, sem voru að gerast á fjar-
lægunr stöðum, og liann hafði jafnvel
sagt fyrir óorðna hluti. Hann hafði
sagt fyrir um eldsvoða í nærliggjandi
þorpi. Hann hafði fyrir löngu spáð
því, að Hinrik og Ríkharður myndu
berjast á Bosworth-hæð... og nú
sagði hann að Ríkharður hefði tapað.
Hann væri ekki lengur konungur.
Tveim dögum síðar komu sendimenn
frá hirðinni til þess að segja fólkinu í
Cheshire að Hinrik VII væri seztur í
hásætið. Þeim til mikillar undrunar
vissi allt fólkið í sveitinni um þetta.
Konunginum var sagt frá sveita-
drengnum, sem hefði þessa undarlegu
náðargáfu. En á meðan skemmti fólk-
ið í heimabyggð Nixons sér konung-
lega á hans kostnað, því nú hljóp
hann á milli manna og grátbændi þá
um að fela sig. Menn konungsins ætl-
uðu að koma að sækja sig, og hann
myndi deyja úr hungri í konungs-
höllinni.
Aldrei hafði fólkinu fundizt hann
jafn sprenghlægilegur og núna — að
hann skyldi gera sér í hugarlund, að
konungurinn kærði sig um hann, og
að hann, sem aldrei hafði fengið fylli
sína, hræddist það allra mest að verða
hungurmorða — í sjálfri konungshöll-
inni.
Konungurinn gerði boð eftir Nixon
og borgaði foreldrum hans drjúgan
skilding íyrir að láta hann af hendi.
Stundu áður en hermennirnir komu
til að sækja hann, sagði hann við for-
eldra sína hryggur í bragði: „Þeir eru
að koma, ég verð að íara með þeim,
en ég kem aldrei aftur.“
Þegar Nixon kom til hallarinnar,
leit konungurinn á hann með vantrú.
Þessi piltur leit sannailega ekki út
fyrir að vera gæddur neinum sérstök-
um vísdómi. Til að reyna Nixon,
hafði konungurinn falið einn hringa
sinna. Hann skipaði nú drengnum að
segja sér hvar týndi hringurinn væri.
Nixon horfði upplitsdjarfur framan
í hátignina og sagði: „Hringurinn er
ekki týndur, herra, því að sá sem fel-
ur, getur líka fundið."
Konungi líkaði svarið vel og skip-
aði svo fyrir, að skrifari ætti ætíð að
vera nálægt drengnum og skrifa niður
alla spádóma hans. Þetta var gert, en
ekki höfðu allir spádómarnir gildi
l’yrir Hinrik VII, því að margir þeirra
teygðu sig langt inn í framtíðina. Til
dæmis sá Nixon fyrir brunann mikla
í London 1666, og enn hefur einn spá-
dórnur hans ekki rætzt, en hann var
þess efnis, að gerð yrði innrás á Eng-
land af hermönnum með snjó á
hjálmum sínum.
Hinrik VII sinnti ekki bón Nix-
ons um að hann yrði ekki skilinn eft-
ir heima í höllinni, meðan konungur
fór á veiðar. Konungur útnefndi sér-
legan gæzlumann til að gæta Nixons
meðan hann væri sjálfur í burtu. En
það tókst ekki betur en svo með val
gæzlumannsins, að hann læsti Nixon
inni í einu herbergi hallarinnar,
stalst síðan sjálfur í burtu og gleymdi
að segja frá því, hvar Nixon væri.
Þegar konungurinn kom til baka,
var hafin leit að Nixon og fannst
hann að lokum inni í læstu herberg-
inu — dauður úr hungri.
Frank Edwards — Hulinn heimur.
■