Æskan - 01.01.1968, Blaðsíða 20

Nú fannst Hans að fuglinn væri að gera gys að sér,
eins og svo oft var gert lreima. Og nú skyldi hann sýna
honum það, að það væri ekki mikill vandi að fljúga.
Hann klifraði því upp í tré og fór yzt út á eina greinina.
Þar rétti hann úr sér, teygði úr báðum handleggjum,
lyfti öðrum fætinum, síðan hinum og kastaði sér svo út
í loftið.
En —. Boms —. Eins og steinn féll hann niður í græn-
an mosann. Allir ungarnir voru aftur flognir upp í
hreiðrið. Nú hlógu þeir hver í kapp við annan með
fuglamömmu.
„Sjáið þið þennan heimska dreng. Hann kann ekki
einu sinni að fljúga."
Nú höfðu þeir lært það sjálíir. Þeir höfðu því leyfi
til að hlæja að Hans.
Svo skreiddist Hans á fætur, stappaði niður fótunum,
eins og heima hjá sér, og sagði:
„Ég vil ekki vera hjá ykkur. Þið eruð andstyggilegir.
Ég fer að leita að öðrum betri félögum. En fyrst verð ég
að fá eitthvað að borða."
Já, það var nú hægra sagt en gert. Hvað átti svo sem
að fá að éta hér. Að vísu spruttu hér ber, en það sagði
nú lítið í soltinn maga á litlum dreng.
Hann fór að svipast um eftir einhverju betra. Þá sá
hann gamalt tré. Börkurinn var víða flagnaður af því.
Svo sá hann stóra holu í tréð, og í henni óx grænn mosi.
Ct úr holunni streymdi ilmandi lykt og heill herskari af
býflugum flaug suðandi út og inn.
„Þarna er hunang!“ hrópaði Hans. „Og hunang er
bezti matur, sem ég fæ.“
Og hann hljóp að trénu.
Holan var ekki hærri en það, að hann náði með hend-
inni upp í hana. En um leið og hann stakk hendinni
ofan í hana til að ná í hunangið, heyrði hann reiðilega
rödd, sem sagði:
„Hver er þar? Komdu ekki nær! Þú dirfist ekki að
hreyfa við hunanginu okkar.“
En Hans var ekki einn af þeim, sem lætur hræða sig
til að hætta við áform sitt.
„Ég tek ekki nema svolítið. Ég hef þó líklega leyfi til
að sleikja svolítið, eins og þið. Hvers vegna hafið þið
einar leyfi til að njóta alls þessa? Hvers vegna þurfið þið
að hafa allt betra en ég? Allan daginn þurfið þið ekki
að hugsa um neitt annað en fljúga á milli blómanna og
sleikja þau. Það hlýtur að vera herramannslíf að geta á
þann hátt sleikt í sig öll þau sætindi, sem maður vill, án
þess að þurfa nokkuð að vinna.“
Stór hópur af býflugum sveimaði nú í kringum hann,
og nú voru þær auðsjáanlega reiðar.
Ein þeirra settist á eyrnasnepilinn á honum og boraði
broddi sínum inn í mjúkt holdið og hrópaði svo:
„Hvað vogar þú þér að segja, heimski drengur? Hvers
vegna dirfist þú að koma hér og trufla okkur? Merkilegt
að svona stór drengur skuli vera svona vitlaus. Heldur
þú í alvöru, að við býflugur leikum okkur á hverjum
degi? Og þó stendur í skólabókunum ykkar: iðinn eins
og býfluga. En máske veiztu ekki, hvað stendur skrifað
í bókum ykkar mannanna? Við slítum okkur út. Við
vinnum alla daga. — Súm — súm — súm —. Iðinn eins og
býfluga, sívinnandi."
Hans hafði ekki heyrt alla þessa löngu ræðu. Hann var
organdi hlaupinn á burt. Hann sveið í eyrnasnepilinn,
eins og hann væri að brenna, og hann hafði misst alla
lyst á hunangi.
Og nú hljóp hann eins og fætur toguðu og hugsaði
ekki um annað en að komast sem allra lengst frá þessum
ólukkans býflugum.
Hvert hann fór, vissi liann ekki. Hann vildi bara
komast út úr þessu blómahafi, sem hann áleit að væri
aðalheimkynni býflugnanna.
Loksins komst hann út að skógarjaðrinum og lagðist
dauðþreyttur niður í mjúkan mosa. Hér voru engar bý-
flugur og ekki einn einasti smáfugl. En hér fannst hon-
um svo einkennileg lykt. Það var heklur ekki að furða,
því að rétt hjá honum var lítið stöðuvatn nærri því hul-
ið af ýmsum vatnaplöntum.
Hann fór nú að svipast um til að gæta að, hvort hann
sæi ekki einhverja lifandi veru, sem gæti vísað sér leið
út á þjóðveginn.
Þá sá hann eitthvað koma hoppandi til sín. Það var
stór, grænn froskur. Froskurinn horfði meðaumkunar-
augum á hann og segir svo með blíðum rómi:
„Hvað er að þér, vesalings drengur? Þú lítur út fyrir
að vera svo sorgmæddur."
„Ó,“ sagði Hans. „Veröldin er svo vond og andstyggi-
leg. Þú getur ekki ímyndað þér, hve vond hún er. Ég
get alls ekki lifað lengur með þeim manneskjum, sem
alltaf heimta að ég gangi í skóla. Ekki lieldur með fugl-
unum, sem bara hæðast að mér. Ekki heldur með býflug-
unum, sem bæði skamma mig og stinga mig.“
Froskurinn horfði undrandi á hann.
„Mennirnir vilja kannski setja þig í glas með spíritus,
eins og þeir gerðu við hann afa minn?“ spurði hann.
Þegar Hans bara hristi hrokkinn kollinn, hélt froskur-
inn áfram:
„Veiztu nú hvað. Þú skalt þá ekki fara aftur til mann-
anna. Þú getur verið hér hjá okkur. Hér er svo gott og
rólegt. Ég held, að við höfum það betra hér en nokkrir
aðrir, sem guð hefur skapað í veröldinni."
„Þurfið þið þá ekkert að læra?“ spurði Hans.
Framhald.