Æskan - 01.01.1968, Blaðsíða 24

Bað Aladdín þá um mat, og var hann borinn þeim samstundis á siliur-
iötum. Dag nokkurn sá Aladdín prinsessuna dóttur soldánsins og varð þegar
ástfanginn af henni og ákvað að kvongast lienni.
Hann fékk móður sinni fat með gimsteinum á, sem hann hafði fengið
hjá andanum og bað hana að færa soldáninum þessa gjöf.
Er liún hafði gengið í ríkisráðið í nokkra daga, kallaði soldáninn hana
til sín, og hún afhenti honum gjöfina og skýrði honum frá ósk sonar síns.
Hann svaraði því, að hann skyldi hugleiða máilð og skyldi hún koma aftur
að þrem mánuðum liðnum.
Að þeim tíma liðnum sagði soldáninn, að ef hann fengi fjörutíu föt með
gimsteinum skyldi hann gefa Aladdín dóttur sína.
Með aðstoð andans tókst Aladdín að fullnægja kröfu soldánsins og auk
þess lét hann reisa sér höll, sem hann ætlaði að búa í, er hann væri giftur.
Þar eð soldáninn var nú ánægður, var brúðkaupið haldið í miklum fagnaði.
En galdramaðurinn hafði nú komizt að því, hvílíkt lán Aladdín hafði
orðið af lampanum, og ákvað að ná þessum kostagrip af honum. Tók hann
það til bragðs, að hann fékk sér nokkra nýja lampa, gekk með þá um borgina
og hrópaði: „Nýir lampar fyrir gamla.“
Prinsessan heyrði til hans og sagði við ambáttina: „Það er gamall lampi
Árstíða-
svipmyndir
Manstu sól á vori?
Manstu fuglasönginn?
Manstu?
Manstu fögru blómin?
Manstu fjallalækinn?
Manstu?
Manstu sumargleði?
Manstu sælar stundir?
Manstu?
Manstu haustsins fölva?
Manstu mánaskinið?
Manstu?
Manstu mjöll á túni?
Manstu jólagleði?
Manstu?
Sigurður H. Þorsteinsson.
WVMVVwVVVVWlrOiOiOrOiOiO^tiOiOíOjOiOrOiOrOjOJ
f náttúrunni er mikið af salti bæði
á landi og í sjó. I hverjum hundrað
lítrum af sjó er talið að séu tveir til
þrír lítrar af salti.
Salt er samsett af tveimur efnum,
annað er mjög eitrað köfnunar loft,
sem hvorki menn né skepnur þola
að anda að sér og kallast það klór.
Hitt efnið er saltmálmur, sem nefnist
natrium.
Víða um heim eru vötn, sem mjög
eru blandin salti. Svo er t. d. um
Dauðahafið, Eltonvatnið og mörg
fleiri. Þegar fjarar og lækkar í slíkum
vötnum, liggur saltið í fjöruborðinu
í stórum hrönnum og glampar mjög
á hrannirnar, þegar sólskin er. Víða
eru þykk saltlög í jörðu niðri. Slíkt
salt er kallað steinsalt og er unnið
þannig að grafa verður eftir því eins
og kolum.
Saltið er alltaf í smákornum, sem
kallast saltkristallar. Þeir leysast mjög
auðveldlega upp í vatni. Séu þeir
hitaðir við eld, springa þeir. Það kem-
ur af því, að ögn af vatni er í hverjum
kristalli, hún breytist í gufu við hit-
ann og sprengir kristallana.
Áður en saltið er nothæft í mat,
þarf að hreinsa úr því öll óhreinindi,
en }>au óhreinindi, sem eru tíðust í
salti, eru leir og gips. Saltið er þá
látið leysast upp í vatni, hitað og
breytt í gufu, við það hreinsast krist-
allarnir. Úr sjó vinna menn mikið af
salti og með mörgu móti.
Enginn getur verið án salts til
lengdar og er talið, að fullorðinn
maður þurfi að jaínaði 7—8 kg af
salti á ári. Blóðið í okkur er salt. Það
finnum við, ef við skerum okkur og
drepum tungunni í sárið.