Æskan - 01.01.1968, Blaðsíða 23

ALADDÍ N
28
28
O*
82
82
•8
82
•O
82
l§
Hvílíkur
§§
*•
•o
o»
82
•O
28
O*
•o
28
28
28
28
O*
82
82
•O
28
28
28
82
•O
28
§2
•O
O*
2§
82
82
28
°t
82
28
§2
mismunur.
Tveir drengir stóðu á götu-
horni og horfðu á fatlaðan
dreng, sem stritaði með mikl-
um erfiðismunum við að koma
sér áfram í hjólastólnum sín-
um.
EUlri drengurinn sneri sér að
félaga sínum og sagði: „Vesl-
ings fatlaði strákurinn, ég kenni
í hrjósti umhann. Hann er fóta-
laus, svo hann getur ekki hlaup-
ið um og leikið sér eins og við.
Mikið á hann hágt.“
Yngri drengurinn sagði ekki
eitt einasta orð, en gekk rak-
leitt til fatlaða drengsins og
sagði glaðlega: „Góðan daginn!
Það er indælt veður. Mér þykir
gaman að vera úti.“
„Góðan daginn og sömuleið-
is,“ sagði fatlaði drengurinn
l)rosandi.
„Við eigum samleið, og ef þér
er sama, langar mig til að aka
þér í lijólastólnum þinum.“
Fatlaði drengurinn þakkaði
boðið hrosandi. „Ég er orðinn
uppgefinn og er guðsfeginn að
fá hjálp þína. Mamma er víst
farin að hafa áhyggjur af þvi,
live lengi ég er búinn að vera i
burtu.“
Drengirnir urðu góðir kunn-
ingjar á heimleiðinni, og sá
heilbrigði var alveg hissa á þvi
live sá fatlaði var skemmtileg-
ur og fróður.
Ég vona að við getum lært af
þessari sögu mismuninn á tómri
samúð og samúð, sem knýr fólk
til verka. Eldri drengurinn
kenndi í hrjósti um fatlaða
drenginn, en gerði ekkert til að
rétta lionum hjálparhönd. Yngri
drengurinn var orðfár, en sýndi
samúðina í verki.
G. J. Paicorek þýddi.
§2
•O
O*
82
28
2§
o»
•O
28
82
>0*0*0*0«0«0'
Aladdín ólst upp í Kína með móður sinni, sem var ekkja. Einn góðan
veðurdag, þegar liann var að leika sér úti á götunni, kom lil hans ókunn-
ur maður, sem sagðist vera frændi hans og bað hann að ganga nreð sér
spölkorn.
Er þeir höfðu gengið nokkra stund, námu þeir staðar, og „frændi“ Aladdíns,
sem var í rauninni galdramaður, kveikti eld og hafði yfir einhverja töfraþulu.
Opnaðist þá jörðin, og stór steinn kom í ljós, sem hann sagði Aladdín að
taka upp.
Síðan sagði hann við Aladdín: „Gakktu niður þrepin, sem þú sérð þarna,
farðu inn í höllina, senr er neðan við þau, og finndu lampa, sem stendur í
einu horninu, slökktu á honum og berðu lrann varlega upp til mín.“
Áður en Aladdín gekk af stað niður þrepin, fékk galdramaðurinn honum
liring, er hann átti að draga á fingur sér.
Aladdín fann lampann og sneri við með hann til „frændans." Galdramað-
urinn sagði: „Flýttu þér að fá mér lampann."
„Hjálpaðu mér fyrst upp,“ svaraði Aladdín og sat við sinn keip. Þá hellti
galdramaðurinn ilmvatni á eldinn, og jörðin laukst aftur.
Vissi Aladdín nú ekki, hvað til bragðs skyldi taka, en af tilviljun nuddaði
hann liringinn, sem galdramaðurinn hafði fengið honum. í sömu svifum
birtist honum andi, sem leiddi Aladdín að beiðni lrans út úr höllinni.
Aladdín flýtti sér heim, fékk móður sinni lampann og bað hana að hreinsa
hann. En um leið og hún tók að nudda hann, birtist andi, sem spurði, hvers
þau óskuðu.