Æskan - 01.01.1968, Blaðsíða 32

Ævintýri HERAKLESAR
Þriðja þraut.
Nœsta starfið, scm Evrýsþves
konungur liauö Heraklesi, var
ekki nœrri svo háskalegt eins
og liin tvö, sem frá liefur verið
sagt, en tafsamt var ]>að mjög
og mesta ]>reytuverk, og til ]>ess
þurfti nærri þvi meiri ]>raut-
seigju, en mönnum er gefin.
Hann átti að ná hirtinum á
Keryníufjalli og færa konungi
hann iifandi og óskaddaðan.
IJessi fagri og ágæti lijörtur
liafði lengi verið alltunnur um
allt land, og enginn maður
hafði getað náð honum. Hann
hafði eirfætur og gullhorn og
fór eins hratt og vindurinn.
Herakles elti lijörtinn i heilt
ár, en gat ekld náð í Jiann.
Hverja vikuna eftir aðra og
hvern mánuðinn af öðrum
Iiljóp Jiann á eftir þcssum hirti
til að veiða hann, enalltaf hvarf
lijörturinn lionum eins og svip-
ur eða þoltumynd, þangað til
honum loks Jiugkvæmdist að
húa til snöru, sem liann gæti
veitt hjörtinn í lifandi. Honum
tókst nú að elta lijörtinn yfir
fjallið og þangað sem Jiann
Jiafði lagt snöruna, og hann var
þá svo Jieppinn, að lijörturinn
liljóp J>eint í Jiana. Nú )>att
Iferakles saman fætur l>jartar-
ins traustlega með mjúkum
l>öndum, svo að hann skyldi
ekki saka, lagði hann síðan á
herðar sér og færði hann Evrýs-
þevi konungi lifandi.
Fjórða þraut.
Evrýsþevs varð svo glaður við
það, að hafa eignast Jiennan
fræga hjört, að hann skipaði
Heraklesi þegar í stað annað
starf, svipað, en miklu torveld-
ara. Um hdraðið kringum
Eryman]>onsborg gekk laus
hræðilegur villigöltur, sein drap
fénað manna og stórspillti
görðuin þeirra. Pennan gölt
krafðist konungur nú af Hera-
klesi að liann næði lifandi og
færði sér. Boi'gin stóð hátt upp
í eyðifjöllum í Arkadíu. Þar
uppi á fjöllunum liéldu til marg-
ir hjarðmenn, sem gætlu hú-
smala sins, og sváfu þeir ]>ar
undir heru lofti og vöfðu um
sig feldum sinum, og höfðu
margreynt að fella ]>etta voða-
dýr, en höfðu alltaf farið hall-
oka, og urðu oft illa leiknir
eftir. Á leiðinni upp á fjallið
kom Herakles að helli nokkr-
um, þar sem kentárar hjuggu.
Herakles óttaðist ]>á ekki vit-
und, því að hann liafði verið i
skóla hjá gömlum kentár, eins
og áður er getið. Hann fór inn
í hellinn og haðst gistingar. Þar
var þá lieiina aðeins einn ken-
tárinn, sem Fólos hét, og tók
hann vingjarnlega við Hera-
klesi og kvað lionum heimila
gistingu þar um nóttina.
Herakles var bæði svangur
og þyrstur og leit ]>ar ]>ví í
kringum sig iil að vita, hvort
þar sæist nokkuð iil matar eða
drykkjar, og kom hann ]>á auga
á tunnu þar í hellinum og
spurði Fólos, hvort hann gæti
fengið sopa úr tunnunni. Fólos
sagði honum, að hann mætti
ekki gefa nQÍtt úr tunnu þess-
ari, ]>ví félagar sínir mundu,
refsa honum fyrir.
En Herakles gat ekki ráðið
við löngun sina og hirti ekki
um hvernig færi fyrir Fólosi,
svo vel og góðlátlega sem hann
hafði tekið á móti lionum.
Hann daufheyrðist því við bæn-
um hans, fann sér stóran stein
og braut með lionum botninn
úr tunnunni og fékk sér vænan
teig.
Örskömmu síðar lieyrðist jó-
dynur mikill. Dynurinn nálg-
aðist óðfluga og í sömu svipan
ruddist allur kentáraflokkur-
inn inn í hellinn, og þegar þeir
sáu þennan vanþakkláta gest
standa ]>ar við tæmda tunnuna
urðu ]>eir alveg hamslausir af
heift. Þeir ruku út úr hellinum
til þess að mola livert bein i
gestinum.
Iferakles tók hoga sinn og örv-
ar og gekk fram að hellismunn-
anum til þess að taka á móti
þeim. Hann skaut öllum eitr-
uðu örvunum nema einni. Marg-
ir af kentárunum féllu en hinir
lögðu á flótta. Fólos var einn
eftir í liellinum og hafði ekki
verið í bardaganum, en meðan
Herakles var að reka flóttann
tók Fólos síðasta eiturskeytið
hans og skoðaði það með mestu
forvitni. Því miður fór hann
ekki nógu varlega með skeytið
og varð það á að reka oddinn
á því í framfót sinn, en eitrið
komst i blóðið og Fólos féll
dauður niður. Þegar Ilerakles
kom aftur i hellinn og sá Fól-
os liggja þar dauðan, varð
hann sárhyggur yfir því sem
orðið var, en ]>að var þá eins
og vant var, að sorg hans og
iðrun var þá um seinan. Morg-
uninn eftir liélt svo Herakles
áfram ferð sinni. Nú liélt Hera-
kles til bælis galtarins. Hann
hjóst nú við, að gölturinn
mundi steypa sér á liann og
reyna að tæta liann í sundur,
en í stað þess varð gölturinn
hræddur og lagði á flótta. Hera-
kles elti hann langt upp yfir
fannmörkin. En gölturinn liélt
þá áfram upp eftir fönnunum
og Iferakles á eftir, en á einum
stað ætlaði dýrið að hlaupa yf-
ir klettasprungu, en lenti þar
ofan í og kom niður 1 kaffenni
og því meira sem það braust
um til að rifa sig upp úr fönn-
inni, því fastara varð það. Þeg-
ar Iferakles sá, að gölturinn
gat cngan veginn losað sig,
leysti liann af sér reipi, bjó til
kappmellu á annan enda reip-
isins og smeygði henni með
lagi á fót dýrsins, og dró það
svo með gætni upp úr snjó-
skaflinum. Gölturinn var ]>á
öldungis magnþrota, svo að
Herakles gat reirt fætur lians
þótt hann væri eitthvað að
hrína og spyrna við. Hann tók
svo göltinn á bak sér og hélt
með liann ofan af fjallinu.
Fimmta þraut kemur í næsta
blaði.