Æskan - 01.01.1968, Blaðsíða 25

Hér eftir
á mínútunni.
Ethel litla var á bryggjunni
nálœgt heimili foreldra sinna,
er mamma kailaöi á hana í mat-
inn. Hún var að gefa andarung-
unum brauðmola. „Ég hleyp
heim í livelli," sagði iiún við
sjálfa sig um leið og hún braut
í mola stóra brauðsneið. En
litlu ungarnir voru svo hungr-
aðir og það var svo gaman að
gefa þeim að borða, að Etliel
gleymdi sér alveg, eins og svo
oft áður. Hún átti eina brauð-
sneið eftir, þegar hundurinn
liennar, hann Brúnó, kom þjót-
andi niður á bryggju til henn-
ar. Mamma önd tók eftir hvutta,
er hann kom hoppandi yfir
plankana i bryggjunni. „Kvalc,
kvak,“ kallaði hún liátt og
snjallt. Og hvað heldurðu? Hver
einasti litli unginn liennar hljóp
eins og fætur toguðu og renndi
sér út á vatnið, svo það slettist
í allar áttir. „Iívak, kvak 1“
lirópaði mamma önd aftur og
allir litlu ungarnir syntu á eftir
henni í halarófu og hurfu á bak
við fallegan runna, er óx þar
nálægt.
„Hvernig stendur á þessu?“
sagði Ethel af mikilli undrun
við sjálfa sig. „Ungarnir eru
sársvangir, en þeir gáfu sér
ekki tíma til að tina upp neinn
mola eftir að mamma þeirra
kallaði í þá. Þeir hlýddu strax,
er mamma þeirra kallaði á þá.“
Ethel stóð grafkyrr um stund
og hugsaði. Svo þaut liún heim.
„Sein i matinn, eins og venju-
lega,“ sagði Hal bróðir liennar,
þegar Etiiel kom hlaupandi inn.
„Já, en þetta cr i síðasta sinn,
Só sem ég verð of sein,“ svaraði
Ethel, „af ]>ví — af þvi — jæja,
af þvi ég lærði af ...“
p Hal liló.
Og Etliel stóð við orð sín.
Hún liafði lært lexiuna sina vcl,
og enginn, nema stóra, hvíta
mamma önd vissi um leyndar-
p málið.
p G. J. Paicorek, þýddi.
8
SSSSSSSSSSSSSSSSSSS8SSSSSSSSS2S8SSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS
í herbergi prinsins, farðu og vittu, hvort maðurinn vill skipta á honum og
nýjum.“
Galdramaðurinn sá, að þetta var einmitt lampinn, sem hann ágirntist,
og var ekki seinn á sér að skipta. Hann nuddaði nú lampann þegar í stað
og lét andann flytja höllina til Afriku með öllu saman.
Meðan öllu þessu fór fram, var Aladdín á veiðurn, og er hann kom heim
aftur, kallaði soldáninn hann á sinn fund, sárreiður yfir hvarfi dóttur sinnar,
og sagði honum, að ef höllin væri ekki komin aftur á sinn stað innan fjöru-
tíu daga, skyldi hann taka hann af lífi.
Aladdín var nú í miklum vanda staddur, en af tilviljun nuddaði hann
hringinn, sem galdramaðurinn hafði fengið honum. Þá birtist fyrir honum
andi, og Aladdín skipaði honum að sækja höllina og setja hana aftur á
sinn stað, en þessi andi var ekki eins máttugur og sá, sem lampanum fylgdi,
og gat aðeins farið með Aladdín þangað, sem höllin var nú komin. Fann
hann brátt prinsessuna og komst að raun um, að lampinn var enn í hönd-
um galdramannsins.
Náði hann sér nú í eitur hjá lyfsala nokkrum og sagði prinsessunni að
gefa galdramanninum það um kvöldið. Gerði hún jiað, en hann féll dauður
niður. Hljóp Aladdín til og tók lampann úr vasa galdramannsins og lét
andann flytja höllina aftur til Kína.
Soldáninn varð feginn að sjá dóttur sína aftur, gaf Aladdín upp sakir og
tók hann í fulla sátt.
Aladdín þurfti nú ekki framar að óttast óvin sinn, og er soldáninn dó
mörgum árum síðar tóku þau prinsessan við ríki eftir hann og stjórnuðu
vel og lengi.