Æskan - 01.01.1968, Blaðsíða 35

Þegar ég ólst upp í Bremen, var íþrótta-
áhugi þar mikill. Ég tók þátt í öllum
greinum, sem ég komst yfir. Handknatt-
leikurinn var mér kærastur, en einnig
hocky og knattspyrna. Þar lék ég á mörg-
um stöðum, en aðeins einu sinni í marki.
Ég var með kýli á handleggnum og var
sagt að fara í marltið. Þar væri mér engin
hætta húin þótt með kýli væri. Ég var í
splunkunýrri gulri ullarpeysu, sem
mamma gaf mér. Vitanlega var ég fljót-
lega skotinn niður. Peysan varð útötuð,
en kýlið sprakk. Ég lék aldrei framar í
knattspyrnumarki í föðurlandi minu.
Sennilega er það handknattleiknum að
hakka, að ég gat tekið upp markvörzlu svo
mörgum árum síðar, sem raun varð á. Þar
lærði ég að handleika knöttinn og gera
Við hann næstum hvað sem var.
sjálfkrafa kenninguna um það, að mark-
maður hljóti að vera eitthvað „skrítinn."
Knattspyrnuáhorfandi dæmir oft góða
markvörzlu sem heppni. Það er vegna
þess, að hann gerir sér enga grein fyrir
liinni óskaplegu einbeitingu góðs mark-
manns. í lífinu þurfum við svo oft á
heppni að halda, og markmaðurinn er
þar svo sem engin undantekning. En ég
þori að fullyrða, að frábær björgun góðs
markmanns á seinasta augnabliki er sjald-
an heppni, heldur það, að liann hefur fylgt
knettinum betur eftir en áhorfandinn. Mér
er i þessu sambandi minnisstætt atvilt.
Dennis Keeble, hinn frái vinstri innherji,
hjó sig undir að skalla sendingu frá
Jimmy Mullen. Ég sá hvað verða vildi,
og með því að fylgja knettinum á braut
hans i loftinu, sá ég, hvar hann myndi
Trautmann.
í brezkum skólum er handknattleikur
ekki í hávegum hafður, en ég mæli með
honum. Ekki sérstaklega vegna þeirra
hlutfallslega sárafáu, sem ætla að gerast
markmenn, heldur vegna allra, sem öðlast
vilja góða þjálfun. Ég þekki enga betri
aðferð til þess að komast í mjög alhliða
bjálfun.
Hin sérstaka þjálfun mín sem fallhlífa-
hermaður varð mér líka að miklu liði. Þar
er manni kennt að detta. Detta fram fyrir
S1S, aftur fyrir sig, detta alla vega.
En það er engan veginn óhjákvæmilegt
að hafa iðkað handknattleik eða fallhlífa-
stökk til þess að verða góður markvörður.
I’yrsta skilyrðið er að vera á verði, vera
avallt viðbúinn, ekkert má koma manni á
óvart. Hafa alltaf auga á knettinum, ht ert
einasta augnablik. Og þar sem þetta krefst
meiri einbeitingar en venjulegum manni
er gefin, þá afsannar góður markmaður
lenda á höfði innherjans. Ég notaði tím-
ann til þess að halla mér aftur á bak, og
það gerði gæfumuninn ásamt þvi, að ég
hafði reiknað staðinn rétt. Meirililuti á-
horfenda æpti „mark!“, og trúði vart sin-
um eigin augum, þegar knötturinn hafn-
aði í höndunum á mér í stað þess að
liggja í netinu. En ég get fullyrt, að í þetta
skipti var það ekki heppni, sem úrslitum
réði.
Markvörður Úlfanna, Bert Williams,
einnig Normann Uprichard, markvörður
Portsmouth og landsliðsmaður írlands
kunnu þá list að fylgja knettinum eftir. —
Markvörður verður að hafa kjark. Þetta
er augljóst, því að þú verður að vera við
því búinn að kasta þér fyrir fætur mót-
herja, sem hefur brotizt í gegn og á þig
einan ei'tir. Skortur á áræði getur kostað
lið þitt mikið.
En kjarkurinn einn er ekki einhlítur. —
Þú verður að vera í góðri líkamlegri þjálf-
un, líkamlega hraustur og 100% þjálfað-
ur. En þetta er þó ekki nóg. Þú verður
að vera í andlegu jafnvægi. Þetta á ekki
sizt við í Englandi, þar sem leikreglur
vernda markmann síður fyrir árásum held-
ur en t. d. á meginlandinu. Brezkir fram-
herjar nota sér snögga bletti á markmönn-
um. Hinir geðgóðu markmenn sleppa bezt
frá þessu. Þeir komast ekki úr jafnvægi
þótt þeir verði fyrir hnjaski.
Jafnvel hinn minnsti sóknarmaður get-
ur skilið stæðilegan markmann eftir
spriklandi á vellinum, ef hann ekki velur
hið rétta augnablik til þess að gripa knött-
inn. Markmaðurinn stendur líka vissulega
að einu leyti betur að vígi. Hann þarf ekki
annað en liafa auga með knettinum, en
sóknarmaðurinn er gjarnan einnig með
það í liuga að fella markmanninn „lög-
lega“, skulum við segja, en auk þess reka
löppina eða skallann í knöttinn. Ég er
gjarnan hlár og marinn eftir kappleiki, en
aðeins tvisvar hef ég meiðzt illa. í fyrra
skiptið i leik gegn Arsenal, þá datt ég á
þumaifingurinn og braut hann. Hitt skiptið
var i úrslitaleiknum gegn Birmingliam,
þegar fimmtán minútur voru eftir og stað-
an var 2:1 fyrir okkur. Röntgenskoðun
eftir leikinn sýndi, að ég var hálsbrotinn!
Það er furða, hvað markmenn meiðast
sjaldan á slíku. Hvort tveggja er: Menn
læra að detta eins og þeim er Jiægast.
Framhald.
V. HÆLKRÓKUR HÆGRI
Á VINSTRI.
Sækjandi beygir hné og
srneygir hægra fæti inn á milli
fóta andstæðingsins og bregður
honum út fyrir vinstri Iiæl hans
°K tekur viðfangsmann samtim-
ls bétt að sér og leggur hann
■^eð bolfalli áfram og bolvindu
II' hægri.
Vörn við hælkrók hægri á
'’lnstri. Verjandi svciflar vinstra
al' snöggt en mjúklega hátt
UPP og út til hliðar og ýtir
sækjanda samtímis frá sér og
losar sig þannig úr bragðinu.
VI. SNIÐGLÍMA NIÐRI
MEÐ HÆGRA FÆTI.
Sækjandi snýr sér á vinstra
fæti lil vinstri og bregður sam-
thnis hægra fæti á snið út fyrir
hægri fót viðfangsmanns og
fellir hann með handátaki, bol-
falli og bolvindu til vinstri. Sé
sniðglíma tekin á lofti er hún
venjulega tekin upp úr klof-
bragði eða mjaðmáhnykk. Hún
er mjög skætt og tilkomumikið
hragð. Vörn við henni er þá
annað hvort mjaðmarhnykks-
eða klofbragðsvörn.
Vörn við sniðglímu niðri.
Verjandi lyftir liægra fæti
mjúklega upp úr bragðinu og
færir liann aftur og ýtir sækj-
anda um leið frá sér og dregur
fótinn úr bragðinu.
Sniðglíma niðri með hægra
fæti.