Æskan - 01.01.1968, Blaðsíða 33

MALFRÆÐI — skemmtilegasta námsgreinin mín!
Eigum við ekki að fá okkur þrjár pappaöskjur e. t. v.
skókassa. Nú límum við þrjár lallegar myndir á þær,
á fyrstu öskjuna mynd af konu. Það er mamma. Hún á
þetta „hús.“ Á næstu öskjuna límum við mynd af manni,
sem getur verið pabbi í leiknum okkar. Hann á þetta
„hús.“ Á Jariðju öskjuna límum við mynd af barni. Það
á þriðja „húsið.“ Öskjurnar kalla ég hús og ráðið þið
stærð þeirra. Látið þær svo standa á miðjunni á borðinu
og lofið litlu systkinum ykkar, sem eru ekki enn byrjuð
í barnaskóla að vera með. Þið sitjið öll í kringum borðið.
Einn ykkar stjórnar leiknum og verður að vera búinn að
undirbúa hann áður. Hann á nefnilega að ná í alls konar
dót og smáhluti, sem mamma lánar ykkur, fingurbjörg,
tvinnakefli, málband, bolta, kubb, skeið o. fl. Leikur-
inn hefst á því, að hlutnum er haldið á lofti og spurt:
Hvar á þetta heima: Hann? Hún? Það? Litlu börnin
segja nafnið á hlutnum og velta því fyrir sér, hvort segja
eigi, hann, hún eða það um viðkomandi hlut. Sá, sem
svarar, á að leggja hlutinn í liúsið. Þið merkið við á
sérstöku blaði, hversu oft hvert barn svarar rétt. Hlutirn-
ir liggja nú í húsunum þangað til jnð hættið. Hver veit,
nema mamma eigi epli eða eitthvað gott handa sigurveg-
aranum. Sá, sem svarar oftast rétt, er sigurvegari. Skipt-
ist svo á, um að stjórna leiknum.
María Eiríksdóttir.
114 úr sálmabólíinní
Vér stöndum á bjargi,
sem bifast ei má,
hinn blessaði Frelsari
lifir oss hjá,
hans orð eru líf vort
og atlivarf í neyð,
hans ást er vor kraftur
í lífi’ og í deyð.
Þótt himinninn farist
og lirynji vor storð
og hrapi hver stjarna,
þá varir hans orð,
þótt eygló hver slokkni
við aldanna hrun,
hans eilífa loforð
ei bregðast jió mun.
Séra Friðrik Friðriksson.
Gleraugun
hennar ömmu.
I'-inu sinni sagði Htill (lrengur
við mömmu sína: „Þegar ég
eldist, œtla ég að kaupa gler-
aufiu, nákvœmlega eins og gler-
nugun hennar ömmu. Hennar
Kleraugu hljóta að vera alveg
sérstök, l>ví hún sér svo margt
sem annað fólk sér alls ekki.
Hún sér þegar fólk er svangt
eða ]>reytt, eða ef einliverjum
liður illa, og liún sér svo und-
arlega vel til að hjálpa öllum,
sem hágt eiga. Hlýja viðmótið
liennar yljar öllum, er hana
þekkja. Hún sér hvernig liægt
er að lagfæra flest og hafa
ánægju af. Hún sér þegar litlu
börnin meiðast og eru að gráti
komin og liún sér svo skrítilega
vel til að liugga þau og græða
sárin.
Einu sinni spurði ég liana
hvernig stæði á ]>vi að hún sæi
svona vel, og hún svaraði svo
bliðlcga, að hún liti öðruvísi á
hlutina eftir því sem hún eltist.
Svo þegar ég eldist, ætla ég
endilega að fá mér gleraugu
alveg eins og ömmu, svo ég geti
séð eins vel og hún hvernig ég
get verið öðrum til góðs!“
G. J. Paicorek þýddi.