Æskan - 01.01.1968, Blaðsíða 18

vað er þetta? Hvaða liávaði er þetta þarna við fallega
húsið við Stóratorg?
Það virðist vera öskrað og riíist.
Ætli Hans litli hafi nú enn fengið berserksgang?
Jú, einmitt það! Þarna stendur hann, hárauður í fram-
an með reiðileg augu og kreppta hnefa fyrir framan syst-
ur sínar þrjár. Hann hamast við að tromma á brotið
reikningsspjald og sundurtætta stílabók. Pennastokk, blý-
ant, griffil og penna hefur hann mölbrotið og kastað
brotunum í allar áttir. Og svo öskrar hann, skjálfraddað-
ur af reiði:
„Nei! Ég vil ekki! Ég vil ekki! Ég vil ekki! Hvaða vit
hafið þið á þessu? Þið eruð ekkert annað en vitlausar
stelpur. En ég er þó maður! Já, karlmaður! Og þegar ég
segist ekki vilja fara í skóla, þá þarf ég ekki að fara í
skóla. Og þar við situr.“
Systur hans þrjár horíðu lilæjandi á bróður sinn, sem
gerði sig svo merkilegan og teygði sig og sperrti til að
sýnast stærri en hann var. En hann var þó ekki stærri
en það, að hann náði yngstu systur sinni, Stínu, aðeins í
öxl. Hinar voru ennþá stærri, því að Maja var 13 ára og
Lovísa 12 ára. En Hans var aðeins 7 ára.
Maður getur svo sem getið því nærri, hvernig svona
snáða fellur það, þegar svona stelpur eru að skipa hon-
um. Svo var það líka svo leiðinlegt, að stelpurnar kunnu
miklu meira en hann. — Þær gátu skrifað löng bréf. Þær
gátu lesið þykkar bækur. Og þær íléttuðu á hverjum
morgni sitt langa, ljósa hár. Og þær gátu hjálpað móður
sinni að sópa og þvo stofurnar á hverjum degi. Já, þær
voru allt of duglegar, fannst honum.
En Hans kann ekkert af þessu, bara hreint ekki neitt.
Og það versta var, að hann hafði enga löngun til að læra.
Að ganga í skóla var honum hreinasta viðurstyggð, og
undir eins og minnzt var á skóla, þá hljóp í hann þessi
ofsi, svo að hann varð eins og berserkur. Og svo fannst
honum að hann væri svo óendanlega hátt hafinn yfir syst-
ur sínar, þar sem þær voru ekkert nema stelpur, en hann
var þó karlmaður.
En skyldi nú ekki þessi stórmennska í drengnum hafa
komið til af því, að hann var yngstur þeirra systkina og
eini sonurinn. Foreldrarnir voru stoltir af honum og létu
allt eítir ltonum. Allir voru stoltir af honum. Hann
þurfti ekki annað en að segja eitt orð, þá var allt til
reiðu, sem hann óskaði sér. Og drengur á þessum aldri
tekur vel eftir.
Þegar hann var þriggja ára, hafði hann neitað móður
sinni að ganga í flauelsblússu með silkibróderuðum rós-
um. Hann vildi fá drengjaföt, sagði hann, regluleg föt,
með buxum og vösum á. Og hann fékk það. Og þá var
honum hrósað af móður og systrum fyrir hvað hann væri
sætur og myndarlegur drengur. Og dálætið var svo mikið,
að það lá við að hann yrði étinn upp til agna.
Allan þann dag gekk hann úti til þess að sólin og
mennirnir skyldu sjá hann. Og enginn mannlegur mátt-
ur gat íengið liann til að hátta um kvöldið fyrr en tungl-
ið var komið upp, svo það, og stjörnurnar, fengju þá
ánægju að sjá hann.
Já! Mikill herra hafði hann alltaf verið. En þá var
hann ekki nema þriggja ára. Nú var hann orðinn 7 ára
og þá líka þeim mun hyggnari.
En það var ltann nú í raun og veru ekki. Þess vegna
höfðu systurnar ekki svo mjög rangt fyrir sér, þegar þær
stríddu honum og prédikuðu fyrir honum. Þær sögðu að
það yrði aldrei maður úr lionum, ef hann gengi ekki í
skóla og lærði eittlivað.
Þær höfðu nú keypt handa honum fyrir sína eigin
vasapeninga bæði reikningsspjald, griffil, stílabók og
pennastokk.
Þær höfðu hlakkað svo mikið til að gefa honum þelta
og njóta gleðinnar af sjálfsfórn sinni. En hvernig var
svo þakklætið, sem þær lengu? Ekkert annað en reiði,
hamstola bræði og uppnefnið vitlausar stelpur. Og svo
að horfa á liann tæta sundur þessa dýrindis gripi, og
troða þá undir fótum.
Og nú réðst hann á þær með krepptum hnefunum,
14