Æskan - 01.01.1970, Síða 10

ríkisárum kalíians Harún Al-Rashids bjó
auðugur kaupmaður í Bagdað. Hann átti
einn son, Abu Hassan að nafni, þrítugan
mann og hinn mannvænlegasta. Nú bar svo til, að
kaupmaðurinn andaðist og erfði þá Hassan sonur
hans mikinn auð. Hassan hugsaði sér nú að njóta
lífsins og skemmta sér ærlega, en þó með þeirri gát
að eyða í það aðeins helmingi eigna sinna. Fyrir
liinn helminginn keypti hanri sér fasteignir.
Meðan Hassan sóaði skemmtanafé sínu eignaðist
hann marga skemmtilega vini, sem voru honum
hjálplegir við að koma fénu í lóg. Einn góðan veð-
urdag voru svo peningarnir þrotnir, og jtá hurfu
einnig vinirnir út í veður og vind. Þetta með eyddu
peningana kom þó ekki svo mjög að sök fyrir
Hassan, Jrví að hann átti miklar eignir eftir í
föstu ié. En honum Jrótti Jtetta skrítið með vinina
horfnu. Voru Jteir í raun og veru svona falskir?
Honum datt nú í hug að prófa þetta og bjó sig
í hina fátæklegustu tötra. Síðan gekk hann á fund
sinna gömlu vina og betlaði. Þá kom það upp úr
kat'inu, að enginn þeirra vildi hjálpa honum, og
sumir voru meira að segja svo harðsvíraðir, að Jreir
þóttust ekki Jtekkja hann í sjón.
Þá hét Hassan Jrví, að hann skyldi aldrei sýna
neinum gestrisni framar. Að vísu hugsaði hann
sér að bjóða ókunnugum heim til sín og veita vel,
en láta Jrá svo fara að morgni næsta dags og bjóða
Jteim aldrei til sín aftur. Þá var hann vanur að
segja við gesti sína: „Undri/.t ekki, vinátta mín er
úti. Allah veri með Jjér.“
Þetta gekk Jaannig nokkurn tíma. Þá var það eitt
sinn að sjálfur kalífinn, Harún Al-Rashid gekk
framhjá Hassan, Jrar sem hann sat niðri á bryggj-
unni í Bagdað. Hassan Jaekkti hann ekki, Jtví að
kalífinn var klæddur sem kaupmaður.
„Herra minn,“ sagði Hassan. „Ég býð Jtig vel-
kominn til Bagdað og bið Jrig að gera svo vel að
ganga heim í hús mitt og Jriggja kvöldverð hjá
mér.“
Kalífanum fannst hann ekki geta neitað svo vin-
gjarnlegu boði og þáði Jtví að ganga heim með
Hassan. Hann fékk líka ágætan mat að borða og
gestgjafinn, Hassan, var svo skemmtilegur í orðræð-
um, að kalífinn brosti og hló næstum allan tímann.
„Ekki veit ég, hvernig ég get launað Jtér Jretta
ágæta kvöldboð," sagði kalífinn. „Er nokkuð, sem
ég get gert fyrir J)ig?“
„Nei, Jtað held ég ekki,“ svaraði Hassan. „Ég
hef Jrað svo gott á allan máta. Hið eina, sem angrar
mig, er þetta með prestinn, sem er sálusorgari okk-
ar hér í jressum bæjarhluta. Bæði hann og nokkrir
fleiri, sem starfa við moskuna, eru miklir slúður-
berar. Gróusögur [teirra hat'a komið mörgu illu til
leiðar hér um slóðir. Ef ég gæti fengið eina ósk,
sem uppfyllt yrði, þá væri hún sú, að ég mætti vera
Harún Al-Rashid kalííi svo sem einn dag. Þá gæti
ég kippt Jtessu í lag.“
Kalífinn skemmti sér konunglega við Jressar sam-
ræður og hugsaði sér strax að gera nú dálítið að
gamni sínu. Án Jtess Abu Hassan yrði Jress var,
Og á svipstundu hvarf Leiður. Hviss! Nú lék enginn á
lúður lengur. Enginn söng og dansaði af kæti. Enginn
óþekktarormur var lengur í eyrum Óla,
Eftir þetta reyndi Óli ávallt að vera glaður og góður
við aðra. Stundum gleymdi hann þvl. En hann reyndi þá
að bæta fyrir það.
Enginn veit í rauninni, hvert óþekktarormarnir fóru. Og
vonandi hverfa þeir alveg að lokum.
Eitt er víst. Óla hafði aldrei liðið eins vel og nú.
Þórir S. Guðbergsson.
10