Æskan - 01.01.1970, Síða 28

FÖR GÚLLÍVERS TIL PUTALANDS
r
fyrstu höfðu Blefúskumenn engan grun um, hvað ég
aetlaðist fyrir og voru eins og milli vonar og ótta af
undrun. Þeir sáu, að ég skar á akkerisfestarnar, og
hugðu helzt, að ég ætlaði einungis að láta skipin reka á land
eða lemjast hvert að öðru; en þegar þeir sáu, að allur flotinn
fór af stað í röð og að ég dró endann, þá ráku þeir upþ slíkt
angistarvein, að ég get ekki skýrt frá því, svo að nokkur maður
skilji. Þegar ég var kominn svo langt, að mér var ekki við neinu
hætt, staldraði ég lítið eitt við til að draga út örvarnar, sem
stóðu í andlitinu á mér og höndunum, og beið svo til þess er
dálítið félli út, þá óð ég yfir miðálinn með það sem ég hafði i.
taumi og komst heill á húfi til keisarahafnar Putalands.
Keisarinn og öll hans hirð beið mín þar á ströndinni, til þess
að sjá, hversu þessari viðureign lyki. Þessi mikli þjóðhöfðingi
tók á móti mér, þegar ég sté á land, með fegurstu lofræðu, sem
haldin hefur verið, og gerði mig þar að nardak umsvifalaust, og
cr það hið æðsta heiðurstákn þess ríkis.
Hans hátign fór þá fram á það við mig, að ég skyldi við hentug-
leika sækja það sem óvinir hans áttu eftir af skipum og teyma
það inn á kastalahafnir hans. Og svo ómælanleg er valdagræðgi
þjóðhöfðingja, að honum virtist ekki nægja minna, en innlima
allt Blefúskuveldi og gera það að amti í Putaríki, og setja
þangað Putaprins. Hann vildi og láta eyða öllum Digurenda út-
lögum og kúga þjóðina til að brjóta alltaf mjóa endann á eggjum
sínum, því að úr því yrði hann hinn eini einvaldi þjóðhöfðingi
veraldar. Ég mælti afdráttarlaust á móti því að verða nokkru
sinni verkfæri í annarra manna höndum, til þess að steypa frjálsri
þjóð í þrælkun.
Þessi djarfa og hreinskilnislega yfirlýsing mín var svo and-
ctæð fyrirætiunum og stjórnarreglum hans keisarahátignar, að
hann gat aldrei fyrirgefið mér þetta. Og upp frá þessu fór að bóla
á illvígum samtökum milli hans hátignar og leynifélags ráðherr-
anna á móti mér, og það svo römmum, að upp úr logaði áður
en tveir mánuðir voru liðnir, og lá við, að það kæmi mér alveg
fyrir kattarnef.
Svo sem þremur vikum eftir að ég vann afreksverk mitt kom
sendisveit frá stjórn Blefúskú keisara með auðmjúk friðarboð.
Það var og fljótlega saminn friður mjög hagstæður Putaríki.
Nokkru síðar vaknaði ég um miðnætti við óp og háreysti mörg
hundruð manna, sem stóðu þar við dyrnar hjá mér, og af því
að ég var vakinn svo snögglega, hljóp í mig dálítill skelkur. Ég
heyrði hrópað þar í sifellu: húsbrot, og nokkrir af hirðmönnum
keisara grátbændu mig að koma undir eins til hallarinnar, þvi
að þar væri kviknað í herbergjum drottningar vegna hirðuleysis
þjónustumeyjar einnar, sem sofnaði yfir sögulestri. Ég rauk upp
í fluginu. Öllum var boðið að víkja úr vegi fyrir mér, og af því
bjart tunglsljós var lánaðist mér að komast til hallarinnar án þess
að stíga ofan á nokkurn mann. Ég sá, að þeir höfðu þá reist
stiga upp að herbergjum keisarans, og höfðu nægð af vatns-
skjólum, en vatnið var nokkuð í burtu. Skjólur þessar voru á
við vænar fingurbjargir, og veslings fólkið bar til mín svo mikið
af þeim sem það orkaði, en eldurinn var svo magnaður, að það
dugði lítið. Ég hefði átt lafhægt með að kæfa eldinn með kápunni
minni, en hafði, því miður, skilið hana eftir í flýtinum og var í
leðurúlpunni einni. Bruninn sýndist óviðráðanlegur og mjög hörmu-
legur, og þessi dýrlega höll hefði brunnið viðstöðulaust niður að
grunni, ef mér hefði þá ekki, móti vanda, hugkvæmzt allt I einu
snjallræði. Svo stóð á, að þeir höfðu verið í mestu vandræðum
með að láta mig fá þvottaáhöld í musteri mitt og höfðu þvl náð í
ölgerðarámu handa mér. Og til þess að vera vissir um, að ég
lenti ekki I vatnsskorti, settu þeir ámuna við lind rétt hjá borgar-
hliðinu, svo að það var ekki svo langt frá keisarahöllinni. Ég
hafði nú komið seint heim kvöldið íyrir og þvegið mér áður en
ég fór í rúmið, og til allrar hamingju, eftir því sem mér fannst,
hafði ég ekki skvett sápuskolinu út. Ég flýtti mér sem mest að
sækja ámuna, og þar sem hún tók nær fjórum pottum af vatni,
þá varð þetta mér að góðu liði, svo að ég slökkti eldinn gjörsam-
lega á þremur mínútum og frelsaði með því frá tortímingu mikinn
hluta af þessari reisulegu höll, sem þurft hafði margar aldir til
að reisa.
En nú var sá háttur á hér, að I stjórnarskrá þessa keisaradæmis
er lögð líflátsrefsing við þvi, fyrir hvern mann, hverrar stéttar
sem er, að kasta nokkru óhreinu eða skemmdu inn fyrir endimörk
hallarinnar. Ég hefði því fyrst átt að hella sápuskolpinu úr ám-
unni og fylla hana svo af hreinu vatni úr lindinni áður en ég fór
að slökkva eldinn. í þessum nauðum mínum hughreystist ég lítið
eitt við þá orðsending frá hans hátign, að hann hefði boðið
hádómsforsetanum að skrifa sakaruppgjöf mína, sem mér lánaðist
þó ekki að fá. Því var og skotið að mér, að drottningin mætti
ekki heyra það nefnt, að vera að hóta hefnd.
28