Æskan - 01.01.1970, Qupperneq 55

HEIÐA — Framltalássa^a i myncÍuin.
+-----

Kattahótel
Frú ein i London hefur far-
ið ]>ess á leit við ríkisstjórn-
ina, að hún styrki áform sitt
um að koma upp hcimili fyrir
ketti. Fram til þessa hafa
tveir aðilar, sem liún hefur
leitað til, neitað henni um lán
til þess að hyggja lúxusliótel
fvrir ketti, og nú hefur liún
snúið sér til forsætisráðherr-
ans sjálfs, Harolds Wilsons,
og beðið hann að taka ákvörð-
un hið fyrsta um, hvort hann
'ilji styðja fyrirtæki sitt. Sam-
kvæmt skipulaginu eiga kett-
irnir að hafa einkaherbergi
með miðstöðvarhitun og sér-
hvert herbergi skal hafa sval-
ir, svo að kettirnir geti andað
að sér fersku lofti. f hverju
lierbergi á að vera tré handa
])eim að klifra í og nokkrir
stólar handa þeirn til að rífa
áklæðið af. Kattaherbergin
oiga ;íð vera aðskilin með gler-
vefigjum. Iíkki hefur frétzt,
hvort Wilson hafi lofað frúnni
liðveizlu ríkisstjórnarinnar til
að korna upp þessu fyrirmynd-
kattahóteli!
Heyrnarleysi
Siggi litli átti heima í kaup-
stað. Hann gerði það oft að
fiamni sinu að ávarpa útlend-
lnga, þegar hann var úti á
fiötu að leika sér, en þeir
skildu ekki, hvað hann sagði,
°fi hváðu eins og þeir Iieyrðu
það ekki. Hann braut lengi vel
heilann um þetta, en að lokum
fói- hann inn til mömmu sinn-
ar og sagði mjög áhyggjufull-
ur:
„Heyrðu, mamma! Hvernig
stendur á þvi, að allir útlend-
ingar eru heyrnarlausir?"
Mamma fór að hlæja, en
sagði honum svo alla mála-
vexti.
153. „HÉR er komið nýtt bréf frá Klöru,“ hrópar Heiða og flýtir sér að lesa það upphátt. „Kæra
Hciða. Við erum búnar að Iáta niður föggur okkar og erum á förum til Ragaz, en þar á ég að
vera mér til heilsubótar í nokkrar vikur. Þá heimsæki ég þig. Læknirinn hefur komið til mín
daglega, og viðkvæðið hjá honum er alltaf: „Fjallaioft er ailra meina bót.“ Við eigum að fá
inni í þorpinu. Þegar gott verður veður, á að bera mig upp eftir til þín. Við sjáumst innan
tíðar. Þín cinlæg Klara.“ — 154. HEIÐA er að vclta öllu því fyrir sér, sem hún ætlar að sýna
Klöru. Það veldur henni miklum heiiabrotum, hvernig hægt verði að koma Klöru upp í hjáset-
una, en þar er allra skemmtilegast. Henni finnst tíminn líða allt of hægt, því að hún brennur
í skinninu að hitta Klöru aftur. A hverjum degi er hún á gægjum eftir mannaferðum neðan
hlíðina. Loksins tekur biðin enda. Heiða fer í loftköstum niður stíginn. Hún kann sér ekki læti
og hrópar: „Afi, afi, flýttu bér. Komdu, komdu.“
155. UNDARLEG mannaferð sést koma neðan að. í fararbroddi eru tveir menn með burðarstól.
I honum situr Klara, því að amma hennar hcldur, að það sé betra að Klara sé borin, en henni
sé ekið í hjólastól. 1 kjölfar Klöru kemur amma riðandi. Hún situr hestinn mjög tígulega.
Því næst ekur ungur maður hjólastói Klöru á undan sér. Lestina rekur maður, sem ber urmul
af koddum og teppum. „Afi, afi, flýttu þér. Það eru þær.“ Heið'a ætlar af göflunum að ganga
og veifar í sífellu. — 156. HEIÐA og Klara fallast i faðma. Amma heilsar afa með innilegu
handabandi: „Kæri afi, mikið er hér dásamlegt hjá yður. Mikið litur hún Heiða vel út núna,“
segir amma. Afi kinkar kolli. Hann býr um teppi og kodda i hjólastólnum hennar Klöru. „Nú
cr bezt að koma Klöru fyrir i stólnum sínum,“ segir hann og hagræðir Klöru varlega. Amma
horfir brosandi á aðfarir afa.
Þökk fyrir kaffið
Kennarinn er að segja börn-
unum frá kaffitrénu. En Ein-
ari þykir litið varið í það og
tekur ekkert eftir því sem sagt
er, heldur situr hálfsofandi úti
i horni. Allt i einu snýr kenn-
arinn sér að honuin og segir
liátt: — Nú, nú, Einar! Hvað
segir ])ú um kaffið?
Einari verður hverft við, lit-
ur allt i kringuin sig og segir
í fáti: — Ég þakka fyrir kaff-
ið.
En öll liin börnin ráku upp
skellihlátur.
55