Æskan - 01.02.1970, Síða 15

ÞORA M. STEFANSDOTTIR
rengui’ nokkur var að k-ita sér
atvinnu. Sá hann auglýst í dag-
blaði, að lyfjabúð vantaði sendi-
svein og lagði liann leið sina þangað, til
bess að tala við lyfsalann. En ])á voru
þegar niargir drengir komnir á undan
lionum og biðu i röð cftir ])vi að komast
að. Þetta var á sunnudagsmorgni. Dreng-
urinn beið nú góða stund, en brátt sá
hann í hendi sér, að bið hans mundi verða
a?ði löng, og að honum yrði ókleift að
komast í sunnudagsskólann, ef hann
biði lengur, en hangað var liann vanur
að fara. Hafði hann heitið foreldrum sín-
um því að vanrækja aldrei sunnudags-
skólann, nema ef svo bæri undir, að hann
þyrfti að veita einhverjum hjálp á sama
tima. Hafði hann nú áhyggjur af þvi að
geta ekki komizt í sunnudagsskólann og
vissi ekki, livað tii bragðs skyldi taka.
Loks hugkvæmdist honum að skrifa lyf-
salanum orðsendingu þess efnis, að hann
væri vanur að sækja sunnudagsskóla og
vildi ekki vanrækja það. Lét hann fylgja
nafn sitt og heimilfsfang, ef svo kynni
að fara, að enginn piltanna, sem á undan
honum var í röðinni, fengi atvinnuna.
Fékk hann því næst miðann piltinum,
sem á undan Iionum var í röðinni og
l>að hann að koma honum til skila. Hélt
Iiann síðan í burt, ánægður yfir þvi að
hafa fundið þessa lausn á málinu.
Nú liðu margir dagar og engin boð
komu frá lyfsalanum. Drengurinn sá nú,
að lítil von mundi um það, að hann fengi
atvinnu þá, sem um var að ræða. Þrátt
lyrir það var hann ánægður yfir því að
I'afa farið í sunnudagsskólann. Hann fann
að hann hafði gert það, sem skyldan
hauð.
En í lyfjabúðinni var engin ánægja á
Fékk atvinnu -k
*erð. Það kom bráðlega í ijós, að dreng-
Ul'inn, sem ráðinn hafði verið, vissi ekki
Lvers virði það er að vera vandaður og
•'reiðanlegur. Qg því var honum visað
l>urt að lokum. Og eins og líklegt má
þykja, kom lyfsalanum í liug drengur-
lnn’ sem vildi ekki bregðast foreldrum
sinum, þó að hann ætti á hættu að
'eeða af atvinnu. Kallaði nú lyfsalinn
■'enginn á fund sinn og réði hann til
Sln- ' ai'ð úr ])essu margra ára atvinna
°g hagur bæði piltinum og lyfsalanum.
f
LOAIitla landnemi
16. Bað í fljótinu
Einn sólheitan sumardag lögðu systkinin frá Skógum af stað
ofan að Fljóti til þess að fá sér bað. Þau höfðu þann sið að
baða sig, oft á hverjum degi, í Fljótinu, einkum í mestu sumar-
hitunum.
Lóa var elzt af þeim og átti hún að gæta hinna vngri.
Þau klæða sig nú úr fötunum og leggja þau á árbakkann,
vaða síðan út í fljótið og byrja að skvampa í því.
Þótti þeirn heldur notalegt að skvampa í svölu vatninu, því
hitinn var rnikill og sólskinið sterkt, eins og það getur verið
um hásumarið inni í miðri Ameríku.
Allt í einu sér Lóa, að Hulda systir hennar stingst á kaf.
Hafði hún stigið fram af grynningu í botninum. Hún teygði
sig í áttina til hennar og tókst að ná með annarri hendinni í
hárlubbann á henni. I sama bili sér hún, að Siggi bróðir hennar
flýtur uppi, og nær hún með hinni hendinni í annan fótinn á
honum.
Tókst henni að draga þau til lands með aðstoð Dóru systur
sinnar.
Varð hún fegnari en frá megi segja að hafa verið svo lánsöm
að geta bjargað líli systkina sinna, sem eflaust hefðu drukknað
þarna, því að þau voru ekki synd.
En þau vöruðust að baða sig oftar á þessurn stað, en fundu
annan grynnri með betri botni.
79