Æskan - 01.02.1970, Síða 21

..Nei, þetta er ágætt,“ sagði keisaradóttirin, um leið og hún
ðekk fram hjá, „aldrei hef ég heyrt fallegri hljómlist. Heyrðu,
,arðu inn og spurðu, hvað hljóðfærið kosti; en ekki kyssi ég
aftur."
i.Hann vill fá hundrað kossa hjá keisaradótturinni," sagði hirð-
^yjan, sem inn fór til að spyrja.
..Er hann vitlaus?“ sagði keisaradóttirin og gekk áfram. En
er hún hafði gengið spölkorn, staldraði hún við. „Maður verður
a® hlynna að listinni," sagði hún. „Ég er keisaradóttir. Segðu
°nurn, að hann skuli fá tíu kossa eins og í gær; það, sem á
restur, getur hann fengið hjá hirðmeyjunum minum."
"Jú, en ekki er okkur um það,“ sögðu hirðmeyjarnar.
Hvaða vitleysa!" sagði keisaradóttirin. „Þegar ég kyssi hann,
9etið þiS gert það líka; minnizt þess, að hjá mér fáið þið
t>á
n°st og kaup." Tjáði hirðmeyjunum ekki annað en að fara inn
1,1 hans aftur.
..Hundrað kossa vil ég hafa hjá keisaradótturinni," sagði hann,
>.eða hvort okkar um sig heldur sinu."
..Hvaða þys skyldi þetta vera þarna niður frá hjá svínastíunni?"
®a9ði keisarinn, sem rétt í þessu hafði gengið fram á svalirnar.
nn neri á sér augun og setti upp gleraugun. „Nú, það eru
r fneyjamar, sem eru þarna að ólátast; ég verð víst að fara
• n til þeirra" — og hann setti upp inniskóna sina, sem voru
r°ðnir niður á hælunum.
hað kynni nú að vera, að hann flýtti sér.
en e9ar hann var kominn niður i garðinn, gekk hann hljóðlega,
ag hirðmeyjarnar áttu svo annríkt með að telja kossana, til þess
allt yrði rétt og svínahirðirinn fengi ekki of marga og ekki
ur of fáa. Þaer urðu því ekkert varar við keisarann. Hann
ylltl sér á tá.
|arnd'Vað ^etta?'' sa9®' hann, þegar hann sá þau kyssast, og
i þau [ höfuðið með öðrum skónum sínum, rétt í þvl, er
na irðirinn fékk sjötugasta og sjötta kossinn.
t>eeð' 0 ^ií5 burt’' sa9®' keisarinn, þvi hann var reiður, og
' ,v°' dötlir hans og svinahirðirinn, voru flæmd burt úr
keis,
arariki hans.
Þarna stóð hún nú grátandi; svinahirðirinn skammaði hana
og hellirigning dundi niður úr lofti.
„Æ, ég vesalingur!" sagði keisaradóttirin, „ó, að ég hefði tekið
fríða kóngssyninum! Æ, mig ógæfusama!"
En svínahirðirinn gekk bak við tré og þurrkaði svarta og mó-
rauða litinn af andliti sinu, varpaði af sér vondu flikunum og
gekk nú fram í kóngssonarskarti sínu og var nú svo fríður
ásýndum, að keisaradóttirin varð ósjálfrátt að hneigja sig fyrir
honum.
„Ég er búinn að fá á þér íyrirlitningu," sagði hann, „þú vildir
ekki eiga ærlegan kóngsson. Þú kunnir ekki að meta rósina og
næturgalann, en svínahirðinn gaztu kysst fyrir skröpur einar.
Þetta hefurðu nú fyrir."
Og hann gekk inn í kóngsriki sitt, skellti aftur hurðinni og
skaut fyrir loku, og svo gat hún staðið fyrir utan og sungið:
„Æ, minn kæri Ágústín!
Allt horfið burt, allt horfið burt.“
Steingrimur Thorsteinsson þýddl.
Það var byrjað að skyggja í útileikhúsinu um það leyti er
leiknum lauk og leikurum var innilega fagnað af áhorfendum.
Enn var kvöldsól á hæstu trjátoppunum og við það að lita yfir
þetta útileiksvið fannst börnunum að þau hefðu sjálf verið þátt-
takendur í ævintýrinu eða í einhverju öðru ævintýri.
85