Æskan - 01.04.1972, Blaðsíða 47

vesalt, að ekki sé betra að eiga með með sér en mótl.
En nú veit ég ekki, hvort það er svo vesalt, sem spyr mig,
°9 því vil ég fegin elga það að.“ Hélt hún svo leið sína,
þangað til hún kemur i sama hellinn og hinar systurnar
höfðu áður komið í. Þegar hún kom þangað, stóð þar eins
^ og fyrri. En Helga fór allt öðruvísl að ráði sínu en systur
hennar höfðu gert. Hún sauð kjötið ( katlinum og bakaði
kökurnar vel og rækilega, en neytti einskis af matnum, og
var hún þó harla svöng, þvi ruðurnar og skolin heima voru
nú farin að ganga úr henni. Ekki vildi hún heldur taka eldinn
tyrr en með leyfi hellisráðandans. Og með þvl hún var af
sér komin af þreytu, ásetti hún sér að hvllast þar og bíða
eftir húsbóndanum, og þótti henni þó ailt vera hér fremur
svipmikið og ógurlegt I kringum sig. En á meðan hún var
að hugsa sig um, hvar hún ætti að fleygja sér niður,
heyrir hún drunur miklar, eins og hellirinn ætll að hrynja
niður. Sér hún þá hvar kemur ógnastór risi, fjarskalega
Ijótur, og með honum gríðarlega stór og grimmilegur hund-
Ur- Varð hún þá skelfilega hrædd. En henni jókst hugur við
að jötunninn talaði blíðlega til hennar og sagði: „Þú
hefur vel og dyggilega starfað það, sem þörf var á, og er
Því skylt, að þú fálr iaun verka þinna og þiggir mat með
mér og hvíiir þig hér í nótt, hvort sem þú þá vilt heldur
'úra hjá hundinum mínum eða sjálfum mér.“ Að svo mæltu
úar jötunninn mat fyrir Helgu, og neytti hún hans eftir því
sem hún hafði lystina til. Þar eftir lagðist hún I fletið hjá
hundinum, þvl svo ógurlegur sem rakkinn var, þá var þó
jötunnlnn miklu hræðilegri. Þegar litil stund var iiðln frá
Því að Helga lagðist út af, heyrðl hún dynk mikinn eða
hlunk, svo að hellirinn titraði við. Varð hún þá ákaflega
hrædd. Þá kallaði jötunninn til hennar og sagðl: „Ef þú ert
hrædd, Helga karlsdóttir, þá máttu skríða upp á skörina
vlð rúmið mitt.“ Hún gjörði það. En skömmu eftir kom
annar hlunkurinn mlklu stærri. Bauð jötunnlnn þá Helgu að
setjast upp á rúmið sltt, og það þáði hún. Nú kom þrlðjl
úynkurlnn miklu stærri en hinir, og þá ieyfði jötunninn
hlelgu að skríða upp I rúmið og setjast til fóta sér. En þá
kom hinn fjórði dynkur, og ætlaði þá allt ofan að ríða með
hraki og brestum. Þá bauð jötunninn Helgu að fara upp
[ rúmið upp fyrir sig. Og I dauðans fátinu, sem á hana var
k°mið, tók hún því með þökkum. En I sama bili féll jötuns-
hamurinn af hellisbúanum, og sá Helga ungan og fríðan
^óngsson liggja fyrir framan sig I rúminu. Var hún þá ekkl
sein á sér, heldur greip tröllshaminn undir eins og brenndl
hann til ösku. Fagnaði kóngssonur þá Helgu með mestu
hh'ðu og þakkaði hennl innilega fyrir það, að hún hefði
leyst sig úr áiögum. Sváfu þau svo af um nóttina i ailra
hezta næðl og makindum.
^m morguninn sagði kóngssonur Helgu ailt um hagl
sína, álög þau, sem á sér hefðu verið, auð sinn, ætt og
r'ki. Bauðst hann til að vitja hennar seinna, ef hún vildi
a'9a sig, og má nærri geta, hversu fúslega vesalings karls-
ohirin tók boði kóngssonar. Fræddi hún hann þá um sig og
sma hagi aila, erindl sitt og ferð systra sinna. Kóngssonur
9af Helgu að skilnaði kyrtil og bað hana vera I honum
■nnan
undir lörfum slnum og láta engan sjá hann. Hann
9af henni og kistil með alls konar dýrgripum I og tvenn-
um kvenbúningi mjög skrautlegum. Sagði hann, að kistlin-
um skyldi hún ekki leyna og lofa honum að fara, þvl hann
^hyndi vlst verða tekinn af henni, þegar heim kæmi. Þegar
Helga var ferðbúin, kom hundurinn og rétti að henni
hægri framloppuna. Tók hún I hana, og var þar á guli-
hringur, sem hún líka hirti. Kvöddust þau síðan með mestu
blíðu, kóngssonur og karlsdóttir, og skundaði hún heim-
leiðis með kyrtilinn, kistilinn og eldinn, og var henni nú
heldur en ekki létt um hjartaræturnar.
Kom hún nú heim I kotið með eldinn, og urðu þau karl
og kerling honum næsta fegin. En þegar Helþa sýndl
þeim kistilinn og gripina, var hún svipt því öllu, og hlökk-
uðu foreldrar hennar og systur mjög yfir þessum gersemum.
En af kyrtlinum lét hún engan vita.
Nú leið og beið um hrlð, svo ekkert bar til tíðinda i
kotinu, og allt gekk sinn vanalega gang, þangað til einu
sinni sést koma skip af hafi, fagurt og vel búið, og lendir
fram undan kotinu. Karl gengur til strandar til að forvitnast
um, hver fyrir skipinu réðl. Hann talaði við fyrirráðanda
skipsins, en hvorki þekkti hann hann, og hinn sagði ekki
heldur til sín. Aðkomandi var spurull mjög. Meðal annars
bað hann karl segja sér, hversu margt manna væri I kot-
inu og hve mörg börn karlinn ætti. Hann sagði, að þar væru
ekki flelri menn en hann og keriing hans og dætur þeirra
tvær. Hinn beiddist að sjá dætur hans, og var karli það
Ijúft. Fór hann og sótti báðar eldri systurnar, og komu þær
I skrúða þeim, sem hafði verið I kistlinum forðum. Komu-
maður sagði sér litist dável á stúlkurnar, en spurði, hvers
vegna önnur hefði höndina I barminum, en hin klút um
nefið. Máttu þær nú til nauðugar vlljugar að sýna hvort-
tveggja. Þótti þá komumanni þær ófríkka talsvert, en fékk
ekki að vita orsökina hjá þeim. Hann spurði þá kariinn,
hvort það væri öldungls víst, að hann ætti ekkl fleiri dætur.
Karl neitaði því þverlega I fyrstu, en þegar hinn fór að
ganga á hann um það, sagðist hann eiga ókind eina, sem
hann vissi varla, hvort heldur væri maður eða kvlkindl.
Hlnn krafðist að fá að sjá hana, svo karllnn fór og kom
með Helgu. Var hún óhrein og llla búin. En þegar hún
kom, reif komumaður af henni tötrana. Var hún þá i skín-
andi fallegum kyrtli, sem mikið bar af fötum þeirra systra.
Urðu nú allir forviða, sem við voru. En komumaður snýr
nú við blaðinu og atyrti karlinn og systurnar fyrir með-
ferðina á Helgu. Tók hann allt skrautið af eldri systrunum
og sagði þeim væri það ekki frjálst, en fleygði I þær lörf-
unum af Helgu. Síðan sagði hann upp alla sögu sína og
svo hver hann væri. Skildi hann síðan við karllnn, kerling-
una og eldri systurnar, en tók Helgu með sér, vatt upp segl
og sigldi heim I ríki sitt. Átti hann síðan Helgu. Unnust
þau bæði vel og lengl, áttu börn og buru, grófu rætur og
muru. Og kann ég þessa sögu ekki lengrl.
45