Æskan - 01.04.1972, Blaðsíða 40

w
að mun enginn í öllum heiminum kunna elns margar
sögur og hann Óli Lokbrá, eða segja elns vel frá og hann.
Þegar liðið er á kvöldið, þá kemur hann Óli Lokbrá —
kemur svo hægt, því að hann gengur alltaf á sokkaleist-
unum. Hann lýkur upp dyrunum með mestu gætni og
sáldrar dufti i augu barnanna, svo fínu, að þau fá ekki haldið
opnum augunum, og geta fyrir þá sök ekki séð hann. Hann
læðist rétt á eftir þeim og púar hægt í hnakka þeirra, og kenna
þau þá þunga nokkurs í Jiöfðinu, en ekki fylgir því neinn verkur,
því að Óla Lokbrá gengur ekki nema gott eitt til, sérstaklega við
litlu börnin. Hann vill aðeins, að þau séu sem spökust, og það
verða þau svo bezt að þeim verði komið í rúmið. Þau eiga að
hafa hægt um sig, til þess að hann geti sagt þeim sögur.
Þegar börnin eru sofnuð, sezt Óli Lokbrá á rúmstokkinn. Hann
er vel til fara. Hann er á silkifrakka, en ómögulegt er að segja,
hvernig frakkinn er litur, því að það bregður á hann grænum,
rauðum eða bláum lit, eftir þvi sem hann snýr sér við. Hann
hefur tvær regnhlífar, sína undir hvorri hendi, önnur regnhlífin
er með myndum á, og hann þenur hana út yfir góðu börnunum>
og ber þá hinar fegurstu sögur fyrlr þau I draumi. Á hinni regh'
hlífinni er ekki neitt, og hana þenur hann út yfir óþekku börnin.
Þau sofa þá eins og kjánar, og þegar þau vakna næsta morgun,
þá hefur þau ekkert dreymt.
Hér verður sagt frá heimsókn Óla Lokbrár I heila viku til l!f"s
drengs, er Hjálmar hét, og skemmti hann honum með sögum
sínum. Sögurnar eru sjö, eins og dagar vikunnar.
MANUDAGUR
„Heyrðu nú,“ sagði Óli Lokbrá um kvöidið, hann var búinn
hátta Hjálmar litla ofan í rúmið sitt, ,,nú ætla ég að prýða Þj^
okkur,“ og urðu þá öil blómin I jurtapottunum að stórum trjám,
sem seildust með langar greinar allt upp undir loft og fram með
veggjunum, og allar greinarnar voru fullar af blómum, og hvert
blóm var fegurra en rós, og vildi maður eta það, þá var Þa®
hverju sætmeti Ijúffengara. Ávextirnir glóðu sem guil, og bollar
voru þar líka úttroðnar af rúsínum — það var nú fagnaður heldur
en ekki. En allt í einu byrjaði einhver hræðilegur jarmur, sem
kom úr borðskúffunni, þar sem skólabækurnar hans Hjálmars
litla voru.
„Hvað er nú þetta?" sagði ÓIi LokÞrá, gekk að þorðinu o9
dró út skúffuna. Það var þá taflan; henni var orðið svo bumbtd*’
af því að það hafðl slæðzt vitiaus tala í reikningsdæmlð, svo við
lá að hún dytti í sundur. Griffillinn hoppaði og ólmaðist I se9*'
garnstjóðri sínu eins og hann væri lítill hvolpur; hann vildl hjálp3
til með dæmið, en það gat hann ekki. Og svo var það líka skrifbók
Hjálmars litla, það var mikill eymdarsónn innan í henni; þaö var
verulega Ijótt að heyra. Langsetis niður eftir hverri blaðsíðe
stóðu allir stóru stafirnir, hver með lítinn staf við hiið sér, he''
röð ofan f gegn, það var sem sé forskrift. Hjá þeim stóðu l',ka
aftur nokkrlr stafir, sem héldu að þeir væru alveg eins útlítand
og hinir, því að þá stafi hafði Hjálmar skrifað; þeir lágu Þar
nærri því eins og þeir hefðu oltið um blýantsstrikið, sem Þeir
áttu að standa á.
38