Æskan - 01.04.1972, Blaðsíða 36

Tarzan var að ganga út, þegar prófessor Porter hróp-
aði: „Bíðið þér!“ Prófessorinn hafði starað mállaus á
það, sem fram fór síðustu mínúturnar. „Mér þætti gott
að vita, áður en lengra 'er farið, með hvaða rétti þér
blandið yður í mál dóttur minnar og herra Canlers. Ég
hef lofað honum dóttur minni, og það loforð verður að
halda án tillits til þess, hvort yður líkar það betur eða
verr.“
„Já,“ svaraði Tarzan. „Ég blandaði mér I það, prófessor
Porter, af því að dóttir yðar elskar ekki Canler. Það fer
ekki hennar ósk að giftast honum. Og það er mér nóg.“
„Þér vitið ekki, hvað þér hafið gert,“ sagði Porter.
„Nú neitar hann vafalaust að ganga að eiga hana.“
„Það gerir hann áreiðanlega," sagði Tarzan með
áherzlu, „en þér þurfið ekkert að óttast, því að þér
munuð geta borgað honum undir eins og þér komið
heim.“
„Hvað eigið þér við?“ spurði prófessor Porter forviða.
„Fjársjóður yðar er fundinn."
„Hvað segið þér?“ hrópaði Porter. „Það er ómögul'egt,
ég trúi því ekki.“
„Jú, það er rétt, sem ég segi,“ svaraði Tarzan. „Ég sá
það, þegar sjómennirnir grófu hann niður, og ég var
sá api að grafa hann upp og fela hann síðan á öðrum
stað. Þegar d’Arnot sagði mér, hve mikils virði það væri,
sem í kistunni var, fór ég aftur til baka inn í frumskóg-
inn og sótti kistuna, en d’Arnot réð mér frá því að flytja
fjársjóðinn hingað, eins og ég hafði ætlað, 'en við lögðum
andvirðið inn í banka. Hér eru skjöl, sem sanna það.“
Tarzan dró umslag úr vasa sínum og fékk prófessornum.
„Þetta eru 240 þúsund dollarar."
Prófessor Porter mælti skjálfandi röddu: „Ég átti yður
áður mikið að þakka, en nú hafið þér bætt þar við,
svo að ég get víst aldrei launað yður. Þér hafið bjargað
heiðri mínum m'eð því að bjarga fjársjóðnum.”
Clayton kom nú inn aftur, en hann hafði farið út nieð
Canler. „Fyrirgefið," sagði hann, „en ég held, að okkur
væri fyrir beztu að koma okkur til borgarinnar, áður
dimmt er orðið. Þaðan getum við svo haldið með j árn'
brautarlest út úr skóginum. Maður, sem kom ríðandi
fram hjá, sagði, að eldurinn nálgaðist hægt úr norðn-
Við þessa fregn brá fólkinu svo, að allir hröðuðu ser
til bifreiðanna. Með Clayton fóru í bifreið hans Porter,
Jane og Esmeralda, en Tarzan benti Philander að koiua
upp í bifreiðina til sín.
„Jæja,“ sagði Philander, þegar þeir voru komnir af
stað á eftir bifreið Claytons. „Þessu hefði ég aldrei trúað-
Þegar ég sá yður síðast, voruð þér raunverulegur villJ'
maður og höfðuzt við að mestu uppi í trjágreinuffl J
frumskógum Afríku, en núna akið þér mér í franskr1
bifreið eftir þjóðvegi í Ameríku. Er þetta ekki merkilegtf
„Ójú,“ svaraði Tarzan. Eftir litla þögn sagði hann-
„H’erra Philander, munið þér eftir beinagrindunum þrertl'
ur, sem þér funduð í kofa mínum í Afríku?"
„Já, mjög vel, mjög vel.“
„Var nokkuð einkennilegt við þær?“
Philander horfði beint framan í Tarzan. „Því spyrj1^
þér að því?“
„Af því að það er áríðandi, að ég fái að vita það>
svaraði Tarzan. „Svar yðar gæti ef til vill varpað ljósi
leyndarmál viðvíkjandi ætt minni. Ég hef mikið hugsa^
um þessar beinagrindur síðustu tvo mánuðina og vil þv*
34