Æskan - 01.04.1972, Blaðsíða 30

Guðlaug
4 , 'M 'v*,. Þorsteinsdóttir.
■> L- ^
Upprennandi skákkona
ÞaS hefur vakið eftirtekt skákmanna hér
á Reykjavikursvæðinu, að 10 ára stúlka í
Kópavogi hefur náð ágætum árangrl I skák
nú í vetur. i fyrsta lagl varð hún unglinga-
meistari á skákþingi Kópavogs og skömmu
siðar gerði hún jafntefli vlð stórmeistar-
ann Hort I fjöltefli, sem haldlð var I
Lindarbæ.
Guðlaug Þorstelnsdóttir heitir hún og
býr við Kársnesbrautina í Kópavogi. Biöð-
In hafa blrt myndir og viðtöl við hana og
koma hér glefsur úr þelm:
Guðlaug sagðist hafa lært að tefla hjá
föður sínum, og sex ára gömul tók hún í
fyrsta sinn þátt í móti. Var það páskamót,
sem haldið var í Reykjavík, og hún keppti
í unglingaflokki. Fékk hún tvo vinninga,
og þætti það ekki slæleg byrjun hjá eldri
börnum eða unglingum.
„Síðan hef ég aðallega teflt í skólamót-
-------------------------------------------\
unum, sem barnaskólarnir i Kópavogi halda
árlega. Það eru alltaf valin 20 manna Hð
frá hverjum skóla, og við Slggl (bróðlr
hennar) höfum alltaf verið í þessum liðum-
Ég hef lært mjög mikið að tefla I þessum
móturn," sagðl Guðlaug. Þau systkinin
tóku í fyrsta sinn þátt í Skákþingl Kópa-
vogs í fyrra og urðu þá jöfn ( 2.—3. saetl.
Nú gekk þeim heldur betur, og sagði Guð-
laug, að þelr hefðu orðið „anzi spældlr"
sumir eldri strákarnir, sem hún sigraði. Hún
var eina stúlkan i mótinu. Aðspurð kvaðst
hún ekki elga nelnn sérstakan uppáhalds-
skákmann, en í fyrra hélt hún mikið upp á
Guðmund Sigurjónsson. „Hann hefur bara
teflt svo lítið núna, að ég hef ekki getað
haldið með honum.“
Guðlaug er, eins og áðpr sagði, aðelns
10 ára gömul, en hún er ári á undan I
skólanum og stundar nám í 11 ára bekk.
Bróðir hennar, Sigurður, er í 2. bekk gagn-
fræðaskóla og sagðist hann hafa byrjað
að tefla 8 ára gamall. Síðan hefur hann
einkum teflt á skólamótunum. Þegar við
spurðum hann, hvort honum þætti ekkl
súrt í brotið að hafa tapað fyrir systur
sinni í mótinu, svaraði hann:
„Jú, ég verð að viðurkenna það, að
það var ekkert sérstaklega skemmtilegfp
en það voru fleiri strákar á mínum aldrl,
sem ekki gátu almennilega sætt sig við
að tapa fyrir henni." Sigurður stundar
einnig handknattleik og er i 4. fi. í Hand-
knattleiksfélagi Kópavogs.
Við spurðum Guðlaugu að lokum, hvort
hún læsi skákbækur eða blöð til að l®ra
byrjanir og varnir.
„Nei, ég hef lítið gert af því, en ég velt,
að það heitir Drottningarbyrjun, sem ég
nota mest."
„Hvaða skáksigur er þér eftirminnileg-
astur?"
„Það var líklega, þegar ég vann meist-
araflokksmann i hraðskák. Ég held, a®
hann hafi bara vanmetið mig.“
Þegar við spurðum Guðlaugu að ÞVH
hvort hún hefði ekki kviðið taflinu vlð
Hort, svaraði hún:
„Nei, nei, mér var alveg sama.“
Guðlaug hefur nóg að gera, því að fyrir
utan það að tefla og vera i skólanum,
stundar hún nám I Tónlistarskólanum oð
lærir þar á pianó.
„Hefur þú lesið mikið um skák?“
„Ja, nei, ekki svo mikið hingað til, ®n
þegar ég varð ungllngameistari, gaf pabbl
mér tvær bækur, og síðan hef ég verið að
stúdera þær.“
„Og heldurðu, að þú kennir ekki Ifka þtn"
um börnum að tefla, þegar þar að kemur?
„Jú, jú, alveg áreiðanlegal"
að lemja hákarlinn frá sér með árinni, en hann hefur líklega ekki haft sinnu á
að taka eftir, að það lá við að kistan ylti í hvert skipti, sem hann hreyfði sig.
Ég kallaði á hjálp sem fljótast, og nú var báti skotið fyrir borð til þess að
hjálpa þessari ævintýraþyrstu sjóhetju, en jafnframt var stóru stykki af spiki
fleygt útbyrðis til þess að lokka hákarlinn frá. En um leið og Óli klifraði upp
í bátinn, valt kistan um og fylltist af sjó og sökk I djúpið.
Óli var ekki á marga fiska, þegar hann kom aftur upp á þllfarið á „Monte-
rosa“. Hann var náfölur, greip andann á lofti og flóði í tárum. Og þó voru
tárln ekki af dauðahættunni, sem hann hafði verið í fyrir nokkrum mínútum,
heldur voru það saknaðartár yfir blessaðri skipskistunni hans, sem hann hafðl
ætlað að nota elns og örkina hans Nóa, sem hann hafði ætlað að láta flytja
slg til hinna ókunnu furðustranda. Óll fékk verðskuldaða refsingu fyrir til-
tækið, en náðl sér furðu fljótt eftir hana. En glaðlyndi hans hafði sokklð til
botns með gömlu kistunni hans.
Loks kom sá dagur, að við léttum akkerum tll þess að flytja okkur inn i
höfnina. Ég stóð sjálfur við spilið, þegar undrið skeði. Haldið þið, að við
höfum ekki orðið forviða, þegar akkerið kom upp í vatnsborðið — og hvað
hékk á því nema klstan hans Óla! Ég segi ykkur það satt, að það varð fögn-
uður um borð, þvl að Óli varð svo glaður, að allir urðu að gleðjast með honum.
Svona er sagan, sem kunningl Óla um borð sagðl mér. Og hann bætti þvl
við, að Óll hefði aldrei framar reynt að nota klsturia slna fyrir bát.
28