Æskan - 01.02.1973, Síða 8

'lnu sinni bar svo til — og
raunar ekki fyrir svo ýkja
löngu — að tveir tannburstar
stóðu hlið við hlið á bað-
hiliunni. Annar þeirra var blár og orð-
inn nokkuð slitinn og snjáður á bring-
unni. En hinn var rauður, skínandi og
fínn. Hann virtist vera alveg splunku-
nýr, og sá var nú heldur betur ánægður
með sig. Sá rauði horfði á sjálfan sig
( speglinum og sagði:
„En hvað ég held mér vel." Siðan
horfði hann með meðaumkun á bláa
burstann. ,,Og ég er samt miklu eldri
en þú,“ hélt hann áfram. ,,Ég er búinn
að standa hér í meira en heilt ár.“
Bláa burstanum fannst vissulega sá
rauði vera fallegur. En samt vildi hann
nú ekki skipta. Hann var harðánægður
með snjáðu bringuna sína. Aumingja
rauði burstinn var aldrei notaður. Litla
stúlkan, sem átti hann, nennti ekki að
bursta tennurnar. Það var áreiðanlega
leiðinlegt fyrir rauða burstann að standa
svona ár eftir ár og koma aldrei að not-
um. Nel, honum leið miklu betur sjálf-
um, svona slitinn og snjáður sem hann
var.
„Litli drengurinn, sem á mig, er mjög
ánægður með mig og notar mig vel og
vandlega tvisvar á dag,“ sagði hann
við rauða burstann. „Það er þess vegna,
sem ég er svona slitinn. Ég er bara
tveggja mánaða gamall, en bráðum
hafna ég í ruslafötunni. Þú mátt reiða
þig á, að ég hef reynt mikið á minni
skömmu ævi. Þú ættir bara að vita,
Tann-
burstasaga
eftir Mettu
hvað það er skemmtilegt að bursta tenn-
ur hreinar. Fyrst burstum við tennur
efri góms að utan — tiu sinnum yfir
hvert bil, sem ég næ yfir. Síðan burst-
um við á sama hátt sömu tennur að
innan. Svo burstum við tennurnar í neðri
gómnum, fyrst að utan, svo að innan.
Loks burstum við nokkrum sinnum fram
og aftur yfir tyggingarfleti jaxlanna. Það
er því ekki að undra að ég slitna fljótt.
En á móti kemur, að á minni stuttu
dvöl hér held ég tönnunum hreinum,
svo að ekki komi í þær holur. Þetta er
nú ekkert smáræðisverkefni, og nú fer
líklega að styttast í dvöl minni hér.
Brátt kemur hingað nýr bursti með stinnt
brjóst og tekur við af mér. Þú berð hon-
um kveðju mína." .
Litli rauði tannburstinn var nú ekkl
lengur svo ýkja stoltur af útlitl sínu.
Þvert á móti, hann var orðinn mjög
dapur I bragði. Hugsið ykkur bara þau
örlög að vera til einskis gagns. Þegar
öllu er á botninn hvolft, þá er það nú
ekki beinlínis hlutverk tannbursta að
vera til skrauts. Innst inni ól hann þá
von í sínu stinna og fagra brjósti, að
litla stúlkan fengi áhuga á því að halda
tönnum sínum hreinum, svo að einnig
hann gæti orðið að gagni.
Hvernig er þinn tannbursti á litinn?
Notar þú hann þannig, að hann slitnl
á fáum mánuðum, Eða lætur þú tann-
burstann þinn bara liggja til skrauts á
baðhillunni?
Lauslega þýtt úr norsku.
honum að ná korni úr auganu hans, gelti Lólita, af þvi hún
hélt að pabbinn ætlaði að gera vini sinum eitthvert mein.
Það mátti ekki á milli sjá hvort þeirra Lólítu var hryggara,
þegar hann þurfti að kveðja hana. En kannski hittast þau
aftur seinna, því að hann fékk að vita að Lólíta var bara
fimm ára og sjeferhundar geta orðið meira en tuttugu ára,
sagði hann pabba sínum.
Seinna, það var í Kaupmannahöfn, fór hann með pabba
sínum i náttúrugripasafn. Þá sá hann stóran vísund, upp-
stoppaðan. Visundurinn var eins og lifandi, en hreyfði sig
auðvitað ekki. Samt var eins og drengurinn gæti horfzt í
augu við hann. „Er hægt að láta uppstoppuð dýr lifa aftur?"
spurði hann pabba sinn. Pabbi hans varð auðvitað dálítið
vandræðalegur eins og pabbar eru oft, en hann vildi segja
honum sannleikann: að það væri ekki hægt. En hann vildi
ekki hlusta á svoleiðis vitleysu. Á heimleiðinni var hann
hugsi og fremur fámáll eins og afi hans. Leið þeirra lá
fram hjá stóra kirkjugarðinum á Friðriksbergi. Pabbi hans
horfði inn í kirkjugarðinn, en drengurinn kippti í hann og
viidi ekki sjá garðinn, þar sem hinir dauðu eru grafnir.
Það var kvöld og trén mynduðu fallegan svartan vegg við
einn stíginn i kirkjugarðinum. Yfir honum var föl skíma
frá borginni og engu likara en trén væru að teygja sig
upp í hana. En myrkrið var samt allsráðandi f garðinum.
„Mér líkar ekki þar sem er bæðl myrkur og þögn," sagði
drengurinn.
Hann tók þéttingsfast í höndina á föður sínum og þeir
gengu áfram. Kirkjugarðsveggurinn er langur. „Hann ætlar
aldrei að taka enda," sagði drengurinn. Pabbi hans ætlaði
nú einu sinni að vera gáfaður og sagði: „Jú, auðvitað iekur
veggurinn enda,“ sagði hann. „Jafnvel dauðinn iekur
enda.“ En drengurinn greikkaði sporið, þögull. Hann hélt
fastar en áður í hönd föður síns, svo sagði hann: „Hérna
er íólkið sem hefur verið uppstoppað."
Faðir hans sagði ekkert. Og þeir gengu saman hönd í
hönd, inn í birtuna og lífið. Að baki var visundurinn upp-
stoppaði og trén sem teygðu sig til himins.
Matthías Johannessen.
6