Æskan - 01.02.1973, Blaðsíða 30

Höfðinginn Kadour ben Saden var nú búinn að borða
sig mettan og kvaddi gestgjafa sinn. Hann lét í ljós vin-
áttu sína og bauð Tarzan að heimsækja sig í hinu villta
heimkynni sínu, jjar sem úði og grúði af antilópum,
villigöltum og ljónum, svó nægja mundi hinum ákafasta
veiðimánni.
hegar hann var farinn, tóku jjeir Tarzan og Abdul að
reika afiur um göturnar. Tarzan veitti brátt eftirtekt
áköfuni hljóðfæraslætti, sem kom út um dyrnar á einu
liinna mörgu kaffihúsa. Klukkan var meira en átta og
dansinn stóð sem liæst, jaegar Tarzan kom inn. Stofan
var troðfull af Aröbum, sem allir voru reykjandi og sötr-
iiðu svart kaffi. Tarzan og Abdul fengu sæti því nær i
miðju stofunnar. Frenmr viðkunnanleg ambátt var að
dansa þarna fyrir gestina, og jiegar hún sá Evrópuklæðnað
Tarzans, lieygði hún silkivasaklút á öxl og fékk að laun-
um einn tranka.
hegar önnur stúlka hafði tekið við að dansa, sá Abdul,
að hún talaði við tvo Araba í hinum enda salarins nálægt
dyrunum, sem lágu út í húsagarðinn, er umkringdur var
af herbergjum stúlknanna, sem dönsuðu í kaffihúsinu.
Þegar röðin kom aftur að stúlkunni, dansaði hún fast
lijá Tarzan, og hún brosti lítillega til apamannsins. Þeir
liinir dökku synir eyðimerkurinnar litu mörgum illum
augnagotum til jæssa stórvaxna Evrópumanns, en hvorki
hýr bros né illileg augnaköst virtust liafa hin minnstu
áhrif á hann. Aftur varpaði stúlkan slæðu sinni yfir öxl
lians og aftur fékk hún einn franka að launum. Um leið
og hún brá honum upp að enni sér að sið landa sinna,
hvíslaði hún að Tarzan:
„Það eru tveir menn úti í liúsagarðinum, sem ætla að
gera herranum mein. í fyrstu lofaði ég að lokka þig til
þeirra, en þú hefur verið góður, og ég get ekki gert það.
Farðu fljótt, áður en þeir átta sig á, að ég hef svikið þá-
Ég lield, að þeir séu fantar."
Tarzan jjakkaði stúlkunni og kvaðst mundu fara var-
lega.
Stúlkan hafði nú lokið dansi sínum og gekk að bak-
dyrunum og út í garðinn. En Tarzan fór ekki út ur
kaffihúsinu, eins og liún óskaði. Næsta hálftímann gorð-
ist ekkert markvert, an þá gekk inn í' salinn lubbalegur
Arabi. Hann stillti sér upp nálægt Tarzan og hreytti ut
úr sér ónotum og illyrðum um apamanninn, en vegna
|)ess að hann talaði arabísku, vissi Tarzan ekki, hverju
fram fór, fyrr en Abdul sagði lionum það.
„Þessi náungi er að reyna að koma af stað uppþoti.
sagði Abdul. „Hann er einn, en ef af uppþoti verður,
munu flestir fylgja honum. Það er því bezt að koma sér
héðan hið fyrsta.“
„Spurðu þrjótinn, hvað hann vilji," sagði Tarzan. .
„Hann segir, að jressi kristni hundur hafi móðgað ani-
báttina, sem sé stúlkan sín.“
„Segðu honum, að ég hafi engan móðgað, og að ég óski
()ess, að hann fari og láti mig í friði,“ mælti Tarzan.
Þegar Abdul hafði sagt Arabanum (retta, svaraði hann
illu einu til, og voru nú nærstaddir teknir að hlæja háðs-
lega. Tarzan féll illa að láta hlæja að sér, og honum féllu
fúkyrði mannsins illa, en hann sýndi j)ó engin reiðimerki,
þegar hann stóð á fætur. Það lék meira að segja bros um
varir lians, }>egar krepptur hnefinn skall í smetti manns-
ins. Um leið og hann féll í gólfið, þustu sex rnenn in11
um dyrnar og æptu: „Drepið trúvillinginn! Niður meó
kristna hundinn!" Þeir réðust allir á Tarzan.
Tarzan og Abdul hörfuðu upp að einum veggnunr-
Arabinn ungi brást ekki Tarzan og barðist djarílega með
rýtingi sínum við hlið hans. Apamaðurinn felldi alla, sem
28