Æskan - 01.02.1973, Blaðsíða 18

Hvað er þetta, sem Indíánadrengurinn er með
á bakinu? Hann virðist vera anzi rogginn yfir
því að geta komið með það heim. — Dragið strik
með blýanti frá tölunni 1—2—3 og svo framvegis.
Haukur elti hana meö hálfum huga að tré einu risavöxnu
og holu að innan. Þangað fór kerling inn og Haukur á
eftir. Gráskeggur starði agndofa á, en þokaði sér síðan
nær, þótt hann væri skjálfandi af hræðslu, og leit inn í
trjástofninn. En mikil ósköp, þar var ekkert að sjá, þetta
var eins og hver annar holur trjástofn, svo Gráskegg þótti
betra að forða sér, ef þau Haukur og kerling kæmu aftur
sömu leið. Nú leið dálítil stund, en síðan birtist kerlingar-
nornin, en Haukur var hvergi sjáanlegur. Þegar kerling var
farin inn í kofa sinn og búin að loka á eftir sér, skreiddist
Gráskeggur úr fylgsni sinu og athugaði hola trjástofninn að
Innan eins og í fyrra skiptið. Þar var ekkert að sjá fremur
en áður, svo að hann hraðaði sér út úr skóginum sömu leið
og þeir komu inn i hann, og kom sér nú vel fyrir Gráskegg að
hafa merkt leiðina. Gráskegg gekk því ferðin vel og leið
ekki á löngu, þar til hann var kominn heim til konungs með
fréttirnar.
Nú víkur sögunni aftur til Hauks konungssonar. Hann
undraðist mjög, að hann gekk eins og inn um dyr og út aft-
ur um hola trjástofninn, en nú var landslagið mun bjartara
yfir að líta, en verið hafði í Svartaskógi. Við hlið hans
stóð kerlingin og benti honum að fara upp grýtta götu eða
stíg, og þar efst uppi sá hann gríðarstóran kastala, sem hann
virti fyrir sér og ætlaði að fá frekari upplýsingar um, en
þegar Haukur sneri sér við, var kerlingin hvergi sjáanleg,
og töfratréð, er þau gengu i gegnum, virtist ósköp venjulegt
tré. Það var ekki einu sinni holt að innan. Haukur sá, að
hér þurfti að viðhafa alla varúð og tók því klút úr vasa sín-
um og batt í eina af neðstu greinum trésins. Þannig hugð'
ist hann merkja það. Verið gæti, að það mundi koma að
gagni síðar. Svo lagði Haukur af stað upp brattan stíginn
upp að kastalanum mikla, er gnæfði hrikalegur yfir umhverf-
ið. Kastalahliðið var opið, en við innganginn sá Haukur Ijóta
sjón. Þar stóðu þrír þursar vörð. Ekki voru þeir frýnilegif-
Einn hafði þrjá hausa, annar tvo, en sá þriðji einn. En
þursar hafa þá náttúru, að þeim þætist eitt höfuð á hverjum
hundrað árum, og má af þvi marka aldur þeirra. Haukur gekk
rakleitt inn um hliðið og skeytti engu um þursana, enda
virtust þeir ekki ætla að gera honum neitt. Á móti honum
kom nú maður einn tröllslegur vexti, svo að Haukur virtlst
lítill að sjá frammi fyrir honum. Við hlið karls þessa var
kvenpersóna litlu minni. Hvorugt gátu þau talizt lagleg
á manna vísu, en ólíkt frýnilegri þó, en þursarnir þrír, sem
gættu hallarinnar. Nú tók karlinn til máls: ,
— Ég er konungurinn i Svörtuborg og þetta er hún
Hrefna dóttir mín. Ég sé, að þú ert kominn að’leita þér
konu, og hún mun verða mátuleg brúðurfyrir þig.
Heldur taldi Haukur það með ólíkindum, enda væri hann
annarri lofaður. Kvað karlinn engan spyrja hann að því, hann
mundi hafa verra af, ef hann gerði ekki sem honum vasri
sagt. Ætlaði Haukur að flýja frá þeim tröllafeðginum, en sá
sitt óvænna, er karli Svörtuborgarkóngi bættist liðsauki
þrjátíu manna, er lítið gáfu eftir kóngi sínum hvað stærð og
illilegt útlit snerti. Var Haukur nú færður í böndum til salar-
kynna kóngsa, og reyndi dóttirin að fá Hauk til að taka
sér og lofaði honum öllu fögru, ef hann vildi eiga sig. Svo
fór hún að tala um, að hún væri búin að vera ekkja svo
óralengi, en seinast hefði hún átt konungsson frá sama
konungsriki og Haukur væri.
Lengi var Haukur fangi þeirra feðgina, en Hrefna færði
honum mat og drykk og talaði oft um konungssoninn sinn
dána.
Skildist Hauki, að bæði hefðu þau verið grimmlynd, og að
lokum hefði konungsson dáið i hárri elli.
Víkur nú sögunni aftur til Gráskeggs. Er hann kom heim,
var drottningin látin, og konungur beið hnugginn frétta af
syni sínum. Gráskeggur greindi frá þvi, sem hann vissi, en
ekki þótti konungi góð tíðindin og sendi þegar liðssafnað
hugrakkra manna til Svartaskógar, og skyldi Gráskeggur
stýra förinni þangað eins fljótt og verða mætti, svo aftur
kom í góðar þarfir, að hann hafði merkt sér leiðina.
Finna þeir nú kofa kerlingar með sömu ummerkjum og
áður. Gráskeggur gengur varlega fram og ætiar að berja
að dyrum, en þá kemur út gríðarstór og Ijótur köttur og
hvæsir að honum, svo hann hrekkur aftur á bak, en I því
kemur kerlingarnornin og hastar á köttinn, sem hún kallar
dúfuna sína, en heldur þótti þeim félögum það óviðeigandi
nafn. Kötturinn hvarf inn í kofann, en kerling snýr sér að
komumönnum og segir þeim, að enginn geti frelsað Hauk
konungsson annar en ung stúlka, en engin ung stúlka
my-ndi þora það, vegna þess að Haukur er í haldi I stórum
kastala og kastalans gæta þrír þursar, einn þríhöfða, annar
tvihöfða og sá þriðji einhöfða, sem er þó engu geðslegri sn
hinir. Bregður nú mönnunum við þessi orð og athuga tréð
hola að innan, en án árangurs. Binda þeir kerlinguna vand-
lega og loka köttinn stóra inni i búri. Síðan heldur Grá-
skeggur aftur heim í konungsríki og.segir, hvernig málum
sé komið og hvers þurfi við. Þetta þykja konungi harð-
J
16