Æskan - 01.02.1973, Blaðsíða 32

13. Leiðarlok
Við byrjuðum snemma næsta morgun að ferma skipið
og koma fjársjóðnum um borð, en það tók okkur rúma
þrjá daga, þvi að nokkuð var löng sú leið, sem við þurftum
að bera féð.
Skömmu síðar ráðguðumst við um það, hvað ætti að
gera við sjóræningjana. Urðu þau úrslit á ráðagerðinni, að
við mættum til að skilja þá eftir á eynni, og mér er óhætt
að segja, að Ben Gunn var glaður við þau málalok. Og
Grey latti þess ekki heldur. Við skildum eftir nægar birgðir
af skotfærum og nokkuð af byssum, sömuleiðis drjúgan
skerf af saltaða geitakjötinu, sem Ben Gunn hafði dregið
að sér í hellinn. Lyf létum við þar eftir og ýmsar fleiri nauð-
synjar, áhöld, klæði, segl, reipi, og læknirinn lagði síðast
til nokkur pund af tóbaki handa þessum einstæðingum.
Mátti svo heita, að þetta væri hér um bil það siðasta,
sem við sýsluðum á eynni. Við höfðum áður flutt allt gullið
út á skipið, vatn og það af vistum, er við bjuggumst við að
þurfa á að halda, og loksins léttum við akkerum morgun
einn I mjög góðu veðri og sigldum af stað út úr Geitavík-
inni með sama fánann dreginn við hún, sem við höfðum
barizt undir í bjálkahúsinu forðum daga.
Sjóræningjaþrenningin hlýtur að hafa veitt okkur meiri
eítirtekt en við bjuggumst við, enda urðum við þeirra varir,
þegar við vorum að sigla út úr sundinu nærri landi. Þá sáum
við þá þrjá, og var síðasta kveðja þeirra byssukúla, sem
þaut rétt við vangann á Silfra og í gegnum stórseglið, án
þess þó að gera nokkrum mein.
Þannig skildum við við Gulleyjuna, og laust fyrir hádegi
voru hnjúkarnir á þessari óhappaey að hverfa sjónum. Mér
og líklega öllum á Hispaniólu var það gleðiefni.
Við vorum svo illa liðaðir, að hver einasti maður á skip-
inu varð að taka á því, sem hann átti til — að kafteininum
einum undanskildum. Hann var enn eigi fær um að gera
neitt, enda þótt hann væri á góðum batavegi. Var búið <um
hann aftur við stýri, og sagði hann þaðan fyrir um stjórn
skipsins.
Við stefndum þegar til næstu hafnar í Suður-Ameríku,
því að við þorðum ekki að leggja heimleiðis jafn langa leið
með ekki betri liðskost en við höfðum, enda varð full erfitt
íyrir okkur að komast til þeirrar hafnar, því að við fengum
hvöss veður og óhagstæð.
Það var um sólsetursskeið, sem við komumst til Ameríku
og sigldum inn i mjóa vík, sem skarst inn milli tveggja
skógi vaxinna hæða. Strax og við komum þangað, þyrptist
að okkur fjöldi báta fullir af svertingjum, Mexíkó-indiánum
og kynblendingum, sem komu með feiknin öll af suðrænum
ávöxtum til að selja okkur, og buðust til að kafa niður á
haísbotninn fyrir nokkra skildinga. Og mikill fannst okkur
munurinn á að sjá öll þessi góðmannlegu andlit, einkum á
svertingjunum, að smakka þarna gómsæta ávexti, en þó
öliu öðru fremur rólega og siðmenningarlega götuljósa-
glampann, sem tók að skína frá borginni örskammt fram
undan okkur, og á skuggalegu vistinni á Gulleynni, þar sem
villimannlegar blóðsúthellingar höfðu verið daglegir við-
burðir.
Læknirinn og friðdómarinn fóru í land og tóku mig með
sér. Þar fundu þeir kaptein af ensku herskipi og tóku hann
tali. Fór vel á með þeim, og bauð kapteinninn okkur að
fara með sér út f skip sitt. Var okkur þar mætavel fagnað,
og dvöldum við þar þangað til um aftureldingu, að við fórum
yfir i Hispaniolu.
Þegar við komum að skipshliðinnl, sáum við Ben Gunn
einan á ferli á þilfarinu. Sáum við, að hann bjó yfir ein-
hverjum tíðindum, en lengi vel vafðist honum tunga um
tönn, en að síðustu gerði hann okkur það skiljanlegt, að
Silfri væri horfinn. Játaði Ben loksins eftir miklar vífilengjur,
að hann hefði hjálpað Silfra i land á skipsbátnum þremur
klukkustundum áður en við komum. En hann kvaðst hafa
gert það eingöngu til þess að sjá líðan okkar allra borgið,
sem tvímælalaust hefði verið i stöðugri hættu, meðan sá
maður var okkur samskipa. En ekki var allt þar með búið.
Jón gamli hafði ekki farið i land tómhentur. Hann hafði,
án þess að nokkur yrði þess var, brotizt inn f lestarrúmið
og haft á brott með sér einn gullpeningapokann, á að gizka
þrjú hundruð punda virði, til þess að hafa eitthvað við að
styðjast í elli sinni.
30