Æskan - 01.04.1976, Blaðsíða 8

Velvakandi og bræður hans
Fegin verð ég að fá að drekka hjá ykkur . . .
inu sinni var karl og kerling. Þau áttu
fimm syni, sinn á hverju ári. Ekki var fleira
manna I kotinu en þau hjónin og synir þeirra. Einu
sinni sem oftar fóru hjónin út á engjar að slá, en
í garðshorn með þau og allar gersemarnar. Karl og
kerling fögnuðu þeim vel og báðu þau þar að vera;
þau þáðu það og voru þar um nóttina.
Snemma morguns daginn eftir fór Signý heim f
kóngsríki, gengur fyrir kóng og kveður hann. Kóng-
ur spyr, hver hún sé. Hún segist vera karlsdóttir úr
garðshorni og spyr, hverju hann vilji launa sér, ef
hún geti fært honum son hans heilan á húfi. Kóngur
segir, að það bíði engra svara, hún muni varla finna
hann, þar sem engum af sínum mönnum hafi tekist
það. Signý spyr, hvort hann vilji ekki leyfa sér að
taka sömu laun fyrir það og hann hafi heitið öðrum,
ef hún geti fundið son hans. Hann segir, að svo
skuli vera. Signý fer þá aftur heim ( garðshorn og
biður kóngsson að fylgja sér heim í kóngshöll, og
það gerir hann. Leiðir hún hann svo inn í höllina og
skildu bræðurna eina eftir heima, því þeir voru Þ
svo stálpaðir orðnir, að óhætt var að fara frá þeini-
Veður var gott um daginn, og voru bræðurnir a
leika sér í kringum bæinn. Þá kom til þeirra gömu
og hrum kerling. Hún bað sveinana að gefa s®r
að drekka. Þeir gjöra það. Þegar kerling var bum
að svala sér, þakkaði hún þeim kærlega fyr*r sl^
og spurði hvað þeir hétu. Bræðurnir segjast ekki
heita neitt. Þá segir kerling: „Fegin varð ég að *a
að drekka hjá ykkur, því ég var að þrotum komin
af þorsta; en nú er ég svo fátæk, að ég get ekki
launað ykkur sem skyldi. Þó ætla ég að gefa ykku*
sitt nafnið hverjum, og skal hinn elsti heita Velvak-
andi, sá annar Velhaldandi, sá þriðji Velhöggvandii
sá fórði Velsporrekjandi, og sá fimmti Velbergklifr'
andi. Heiti þessi gef ég ykkur fyrir svaladrykkinn.
og vona ég, að renta fylgi nafni.“ Síðan kvaddi kerl'
ing bræðurna og bað þá að muna vel nöfnin. F°r
hún svo leið sína. Um kvöldið, þegar foreldrar braeðr-
anna komu heim, spurðu þau þá, hvort nokkur hefði
komið um daginn. Þeir sögðu eins og var og sV°
um nöfnin, sem kerling hefði gefið sér. Þau létu vel
yfir því, karlinn og kerlingin.
Uxu nú bræðurnir upp hjá foreldrum sínum, þanð'
að til þeir voru uppkomnir. Þá sögðust þeir vilja
fara burtu úr kotinu og reyna til að framast á öðr-
um stöðum. Foreldrar þeirra leyfðu þeim það. Lögðu
fyrir kóng. Kóngur fagnar vel syni sínum og biður
hann að setjast sér til hægri handar og segja hvað
á dagana hafi drifið, frá því hann villtist frá mönn-
um sínum. Kóngson sest þá í hásæti hjá föður sm*
um og býður Signýju að sitja á aðra hlið sér og seg-
ir svo frá sögunni, eins og hún hafði gengið og a®
þessi kvenmaður sé líígjafi sinn, sem hafi leyst sig
úr tröllahöndum. Síðan stendur Hlini upp, gengur
fyrir föður sinn og biður hann að leyfa sér að taka
þessa stúlku sér fyrir konu. Kóngur leyfir það gjarn'
an og lætur þegar stofna til veislu og býður til henn-
ar öllum höfðingjum ríkis síns. Stóð brúðkaupið '
viku, og að því enduðu fór hver heim til sín, °g
lofuðu allir örlæti kóngs, er hafði leyst þá út með
góðum gjöfum. En kóngsson og Signý unnust vel °g
lengi. Þar með endar þessi saga.
6