Æskan - 01.04.1976, Síða 18

inu sinni var krabbi sem hét Klói. Húsið
hans Klóa var snúinn silfurglitrandi kuðung-
ur í laginu eins og horn.
Hvert sem Klói fór bar hann húsið sitt á bakinu.
Og þegar hann langaði til, gat hann dregið alla 10
fæturna sína inn í skelina og sjálfan sig næstum
allan.
Morgun nokkurn í glampandi sólskini var Klói að
ráfa í fjörunni þegar hvítmávur steypti sér niður úr
heiðbláum himninum og settist við hliðina á honum.
„En hvað þetta er vesældarlegur, lítill kuðungur,"
sagði hvltmávurinn frekjulega. „Ég get ekki skilið,
hvernig þú getur troðið þér inn ( hann?“
„Mér þykir hann ágætur,“ svaraði Klói. „Hann er
mjög þægilegur."
Hvítmávurinn kíkti inn í kuðunginn hans Klóa.
„Eg efast um það,“ sagði hann og flaug í burt til
að veiða sér fisk í hádegismatinn.
Klói fór að hugsa um, hvað hvítmávurinn hafði
sagt. Kannski hafði hann rétt fyrir sér. „Kannski
kuðungurinn minn sé of lítill,“ sagði hann dapur við
sjálfan sig. „Kannski ætti ég að litast um eftir stærra
húsi.“
En rétt I þvl, sá hann kuðung nálægt sér I sand-
inum. Hann var ekki eins fallegur og hans eigin
kuðungur, því þessi var grágrænn. En hann var dá-
lítið stærri. „Ég ætla að reyna hann,“ sagði Klói við
sjálfan sig, „bara sjá, hvernig mér líkar hann.“
Hann renndi sér úr snúna silfurglitrandi húsinu sínu
og inn í það grágræna.
„Jæja, hér er rúmt um mann,“ sagði Klói. „Þessi
er ekki nærri því eins fallegur og gamli kuðungur-
inn minn. En hann er mjög þægilegur."
En í því sá hann ennþá stærri kuðung, en þann
grágræna. Þessi var fallega litur líka, rauðglitrandi-
„Ég ætla að reyna hann,“ sagði Klói. „Hann er mjöð
þægilegur," sagði hann, þegar hann kom inn ( hann-
En hann var það sannarlega ekki. Hann var of stór
fyrir Klóa. Hann var svo þungur að auki, að all'r
fæturnir á honum svignuðu þegar hann hreyfði sig-
Nokkru seinna sá Klói stærsta og fegursta kuð-
ung sem hann hafði séð. Hann var bleikur og 9|itr'
aði allur. Án þess að hugsa sig tvisvar um, renndi
hann sér úr rauðglitrandi perlukuðungnum og if10 1
þann stóra, bleika. En bleiki kuðungurinn var svo
stór að Klói gat naumlega bifað honum.
„Þrátt fyrir allt er þetta undurfallegur kuðungur.
og Klói sagði við sjálfan sig: „Mér er sama um all'
an þungann." Og þar með skjögraði hann eftir fjörU"
borðinu og hreykti sér af nýja húsinu sínu við alla-
„Sjáið stóra, fallega, nýja húsið mitt,“ kallaði hann
til hóps af sendlingum sem stukku fram hjá á löngu.
mjóu fótunum sínum.
„Sjáið stóra, fallega, nýja húsið mitt,“ hrópaði hann
hreykinn til eðlu, sem sólaði sig á steini.