Æskan - 01.04.1976, Qupperneq 19

tj^úmbó hafði ekki gengið lengi
Þegar hann mætti íkornan-
^unningja sínum. Hann sagði
v 0rnar>um alla söguna, að hann
leV farinn a® heiman> lil Þess að
v' a a® einhverjum, sem þætti
. nt um hann og vildi vera góður
Vlð hann.
K°mdu með mér og búðu hjá
r> uPpi í gamla eikartrénu þarna.
ai!r ^yl<ir vænt um Þ>9 og ég skal
rei gleyma afmælisdeginum þin-
ag’ sa9ði íkorninn. Júmbó ætlaði
klifra upp f tréð, hann reyndi
aftur
°9 aftur, en hann var svo
Un9ur og klunnalegur, að hann
a 1 aiitaf niður aftur. Hann reif
s-yrtuna sfna í tætlur og meiddi
'9 á hnjánum. Þá gafst hann upp
9 kallaði til íkornans:
Ég er fí|| en ekki íkorni og ég
Qet ekki átt heima uppi í tré eins
9 þú. Þakka þér samt fyrir gott
D0S og vertu sæll.
SiSan hélt hann áfram ferðinni.
-plr skamma stund mætti hann
. moó, frænda sínum, sem kom
■abb,
anum.
andi með stærðar pakka f ran-
Gleymdi
fíllinn
— Hvað ert þú að gera hér, mér
sýnist þú eitthvað stúrinn á svip-
inn, Júmbó litli? — Ég er farinn að
heiman, sagði Júmbó, og sagði
Túmbó alla sorgarsöguna.
— Æ, mikill dauðans kjáni getur
þú verið, sagði Túmbó og hló dátt,
— sjáðu stóra pakkann sem ég er
með. Það er afmælisgjöf handa þér.
En þú átt ekki að fá gjöfina í dag.
Afmælið þitt er ekki í dag, heldur
á morgun. Á morgun er tuttugasti
og annar september, og þá áttu af-
mæli.
— Er það alveg ároiðanlegt?
spurði Júmbó.
— Auðvitað, fílar gleyma aldrei
neinu, svaraði Túmbó.
— Jú, ég gleymdi, sagði Júmbó
skömmustulegur.
— Það er af því, að þú ert svo
lítill enn þá. Þegar þú ert orðinn
stór, gleymirðu engu, sagði Túmbó.
— Komdu, nú skulum við verða
samferða heim til þín. Á heimleið-
inni mættu þeir Samma og fkornan-
um.
— Mér skjátlaðist, hrópaði
Júmbó til þeirra. — Afmælið mitt
er á morgun og þá skal ég sannar-
lega senda ykkur stórt stykki af
rjómatertu.
Múmbó og Dúmbó vorU orðin
hrædd um Júmbó litla, af þvf hann
hafði verið svo lengi að heiman.
Þegar hann kom svo heim heill á
húfi urðu þau svo glöð að þau
skömmuðu hann ekkert, þó hann
væri bæði óhreinn og rifinn. Þegar
Júmbó var sofnaður sætt og rótt
um kvöldið, sagði Túmbó pabba
hans og mömmu alla söguna um
gleymda afmælisdaginn. Þau hlógu
dálftið að vitleysunni f Júmbó. Og
þau hétu því að hann skyldi fá
reglulega skemmtilegan afmælis-
dag á morgun. Og þið megið trúa
að þetta varð skemmtilegasti af-
mælisdagur sem Júmbó hafði nokk-
urn tíma lifað.
’Á hamingjan hjálpi mér, hvað ég er þreyttur,"
autaði Klói uppgefinn, ,,að bera þennan kuðung er
gr itt verk, já, sannarlega erfitt verk.“ Og þar með
0 naði hann í nýja húsinu sínu.
^n meðan Kliói svaf, bárust öldurnar upp fjöru-
andinn. Það var komið aðfall.
Þegar Klói vaknaði var nýja, stóra húsið hans
°mið á flot. Hann reyndi að komast út, en hann
at Það ekki. Kuðungurinn var svo þungur, að hann
fastur í sandinn. Hann ýtti, þrýsti og skók.
ann teygði sig og tróð sér, en stóri, bleiki kuðung-
Urinn bifaðist ekki.
°9 allar stóru haföldurnar sem bárust upp fjöru-
anöinn skullu yfir Klóa og kuðunginn hans.
^ »Hjálp|“ stundi Klói grátandi. „Ég er að drukkna!
iaiP “ En enginn heyrði til hans nema stóri, bleiki
uSungurinn.
bá bar að landi stóra, græna risaöldu, sem sveifl-
1 Klóa og kuðungnum langt upp f fjöruna. Aftur
9 aftur sveifluðust þeir þar til þeir stoppuðu langt
PPi í þurrum fjörusandinum. Klói beið ekki boð-
na- Hann skaust út úr fallega, bleika kuðungnum
þ9 f,ýtti sér burt eins hratt og tíu fæturnir hans gátu
0ris Þann upp fjörusandinn.
Hann sá rauðglitrandi perlukuðunginn, en hann
stoppaði ekki. Hann sá grágræna kuðunginn, en
hann stoppaði ekki þar heldur. En þegar hann kom
að gamla húsinu sínu snúna skfnandi silfurstráða,
sem var í laginu eins og horn, þá stoppaði hann.
Hann hoppaði glaður inn f það og kom sér vel fyrir.
Það var svo gott að vera kominn heim aftur.
„Jæja,“ sagði frekjuleg rödd úti fyrir. Klói kíkti
út úr kuðungnum til að sjá hver væri þar. Þar var
þá kominn hvítmávurinn aftur.
„Ja, svei!“ sagði hvítmávurinn. „Ég sé að þú hef-
ur ekki farið að mínum ráðum. Þú býrð enn f þess-
um litla, vesæla kuðungi."
„Það er satt!“ svaraði Klói rólega. „Ég þarf ekki
á nýju húsi að halda. Þessi kuðungur er alveg mátu-
legur fyrir mig.“
Jóhanna Brynjólfsdóttir þýddi.
17