Æskan - 01.01.1986, Side 26

OG KRAKKARNIR í ÓRALANDI
eftir Jón Dan.
Manni sá út undan sér að mamma
var á leiðinni að sækja lóð. Hann var
kominn á fleygiferð við uppstokkun-
ina áður en hún varð nokkurs vör.
Hún tók lóðarstokkinn og sagði:
Það er ágætt að lesa ævintýrabækur,
Manni minn, en þær segja bara frá
hinum og þessum hugarórum, ekki
raunveruleikanum.
Já mamma, svaraði hann, en fyrst
dettur manni eitthvað ótrúlegt í hug,
svo finnur maður það upp.
Kannski er það rétt, sagði mamma.
Geturðu skýrt það betur fyrir mér?
Mamma tók engum hugarórum
hans sem fjarstæðum en gaf sér jafnan
tíma til að hlusta á skýringar hans. Það
mátti bara ekki bitna á vinnunni, öll
bjóðin urðu að vera tilbúin þegar
Ævar kæmi að og hefði losað.
Sko, karlinn sem fann upp raf-
magnsljósið...
Edison, greip hún fram í.
Já, Edison, hann hlýtur að hafa
ímyndað sér hvað það væri æðislegt að
hafa rafmagnsljós í staðinn fyrir olíu-
eða kertaljós. Og Marconi, var það
ekki hann sem fann upp útvarpssend-
ingar?
Mamma játti því.
Hann hefur áreiðanlega lengi verið
búin að velta fyrir sér hvernig hann
ætti að senda hljóð út um heima og
geima án nokkurrar símalínu eða svo-
leiðis. Og þeir sem smíðuðu fyrstu
flugvélarnar . . .
Bræðurnir sem hétu Wright, skaut
mamma inn í.
Já, ekki hafa þeir farið að smíða sér
vél án þess að dreyma um að hægt væri
að lyfta sér til flugs í henni.
Rétt hjá þér. Ég bíð eftir lóðar-
stokk.
Manni tók góða skorpu. Mamma
skar sér beitu á meðan.
Ég skal stokka upp með þér, sagði
hún, svo beitu við bæði.
Þess vegna finnst mér alveg rétt
aðferð að Iáta sér detta hitt og þetta í
hug, sagði Manni, kannski get ég svo
fundið það upp.
Þá er nú betra að læra nóg, sagði
mamma.
Já, á ég ekki að fara í Stýrimanna-
skólann?
Jú, sagði mamma en örlitlu hiki brá
fyrir í svari hennar. Ef þú vilt það.
Okkur pabba kom saman um það,
sagði Manni. Afi var líka til sjós, allir
karlar í ættinni hafa verið sjómenn.
En pabbi þinn drukknaði, var kom-
ið fram á varirnar á mömmu hans. En
það skiptir ekki máli, hugsaði hún,
það skiptir ekki máli. Hún neyddi sig
til að endurtaka þetta í huganum,
þagði og hugsaði: Það skiptir ekki
máli, allir láta einhvern veginn lífið.
Svo bætti hún við, líka í huganum:
En nú er um mína ástvini að ræða,
það skiptir máli.
Ætti ég ekki að finna upp lítinn
þrýstiloftsmótor til að hafa á bakinu?
spurði Manni. Ég þyrfti enga vængi.
Þá kæmist ég hvert sem væri.
Mamma svaraði ekki. Eftir góða
stund voru allar lóðirnar í stokk og
þau fóru bæði að beita.
Manni hélt áfram:
Þá væri kannski betra að ég færi í
Vélskólann? Fyrst ég ætla að smíða mér
þrýstiloftsmótor.
Af hverju ekki í véltækninám?
spurði mamma. Eða háskólanám? I
verkfræði?
Manni hristi höfuðið.
Heldurðu ég ætti ekki að halda mig
við sjóinn? Við pabbi vorum sammála
um þáð.
Hún hellti vænum slatta af beitu á
borðið fyrir framan hann.
Þú ræður því, Manni. Þessa stund-
ina þurfum við að vera handfljót að
beita.
Þannig voru samræður þeirra oft í
beitningaskúrnum.
26