Æskan - 01.01.1986, Síða 30

HER
ÁÐUR FYRR
að var einhvern daginn, seint um
haust, að við krakkarnir á
Borðeyri ákvaðum að efna til
myndalegrar brennu á gamlárskvöld
að þessu sinni. Og þar sem við fórum í
öllum uppátækjum okkar eftir spak-
mælinu góða að ekki sé ráð nema í
tíma sé tekið hófumst við þegar handa
að safna eldsneyti í bálköst.
Fyrst fórum við auðvitað til verslun-
arstjórans, bæði álitum við að þar væri
helst fengs von og auk þess þekktum
við hann að því að vera bóngóðan og
líklegan til að taka máli okkar vel. Við
sögðum verslunarstjóranum hvað við
hefðum ákveðið og fórum þess jafn-
framt kurteislega á leit að hann léti
okkur í té eitthvað af ónýtu kassarusli
og öðrum umbúðum utan af vörum.
Flann tók þessari málaleitan vel og að
okkar áliti mjög skynsamlega. Kvað
hann alveg sjálfsagt að við fengjum
allt það rusl sem fyrirfyndist í vöru-
geymslum hans og eitthvert gagn væri í
sem eldsneyti. Hann fór líka lofsam-
legum orðum um þessa hugmynd okk-
ar og sagði að sér fyndist eiginlega
ekkert gamlárskvöld vera ef ekki væri
brenna. Nú, og ef illa viðraði á gaml-
árskvöld mætti alltaf fresta brennunni
til þrettándans. Svo spurði verslunar-
stjórinn hvort við værum búnir að
ákveða stað fyrir brennuna og benti
okkur á að slíkt bál mætti ekki kveikja
of nærri húsum eða á alfaraleið. Við
urðum þá að viðurkenna að við
höfðum enn ekki hugsað fyrir heppi-
legum brennustað enda var brennu-
hugmyndin alveg ný hjá okkur.
Eftir nokkrar vangaveltur og tillög-
ur um ýmsa ákjósanlega brennustaði
varð Melholtið fyrir valinu. Fað var
allstórt melbarð fyrir innan og ofan
kauptúnið, mátulega fjarri alfaravegi,
en hins vegar sást þaðan ágætlega yfir
eyrina svo að þeir sem ekki gætu verið
viðstaddir á brennustað gætu þó séð
dýrðina úr gluggunum heima hjá sér.
Og nú fór í hönd mikill annatími hjá
okkur. Við vorum öllum stundum á
þönum um eyrina að viða að okkur
eldsneyti og koma því haganlega fyrir
uppi á Melholtinu. Og okkur varð
býsna vel til fanga; það leyndist ótrú-
lega víða eitthvert drasl sem öllum
kom saman um að regluleg land-
hreinsun væri að og hefði átt að vera
búið að brenna fyrir löngu. Meðal
annars áskotnaðist okkur gamalt mast-
ur af dekkbát sem einu sinni hafði
verið til á Borðeyri en var nú löngu
grotnaður niður. Þetta mastur létum
við mynda eins konar uppistöðu bál-
kastarins, reistum það upp á endann
og hlóðum svo upp að því kössum og
tunnum og öðru drasli sem að okkur
safnaðist.
Þegar nær leið jólum var þetta orð-
inn myndarlegasti köstur og að síðustu
drógum við að okkur ósköpin öll af
tómum strigapokum sem við ætluðum
að bleyta með olíu til að koma bálinu
vel af stað þegar þar að kæmi. Ýmsir
fullorðnir menn, feður og eldri bræður
sumra krakkanna, höfðu fylgst með
30